Η «ΑΝΤΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ» ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ ΤΩΝ «ΝΕΟΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ»!

 Τὰ τελευταῖα πολλὰ χρόνια καὶ μὲ τὴν ἐκρηκτικὴ ἀνάδυση τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στὸ πολιτικὸ προσκήνιο τῆς χώρας μας, ἔχει σημειωθεῖ ἕνα ἀλλόκοτο ἀλλὰ καὶ ὕπουλο φαινόμενο ὑπὸ τὸν «σκληρὰ ἰδεολογικὸ» μανδύα τῆς πολιτικῆς ἀντιδημοκρατίας. Ἀρκετοὶ ζηλόφθονες, μικροπρεπεῖς καὶ συνεχῶς ἀποτυχημένοι πολιτευτάδες τῆς (ἄκρας) δεξιᾶς ποὺ καμώνονται τοὺς πατριῶτες, ἐπιδίδονται ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια σὲ ἕναν ἐπιφανειακὰ «ριζοσπαστικὸ» λόγο, ἐπικαλούμενοι τὴν ἀναγκαιότητα ὑποτίμησης συλλήβδην ὅλων τῶν κομμάτων, ὑπονοῶντας ἀσφαλῶς πὼς μέρος αὐτῆς τῆς συμπερίληψης πρέπει νὰ ἀποτελεῖ καὶ τὸ μοναδικὸ καὶ ἐπίσημο Κίνημα τῶν Ἑλλήνων ἐθνικιστῶν, ἡ Χρυσῆ Αὐγή. Πιστεύουν ὅμως αὐτὰ ποὺ λένε ἢ ἁπλᾶ θέλουν νὰ ἐξυπηρετήσουν τὴν φιλελεύθερη παράταξη καὶ τὰ δεξιά της ἀφεντικά, ὥστε τὸ ἐθνικιστικὸ ἐκλογικὸ κοινὸ νὰ γίνεται ἕρμαιο συστημικῶν πολιτικάντηδων καὶ νὰ κατασταλεῖ ὁριστικὰ στὴν χώρα μας ἡ προοπτικὴ κοινοβουλευτικῆς ἐκπροσώπησης τῶν ἰδεῶν μας μὲ ἀξιοπιστία; 

Ὁ κομματισμὸς ὡς μάστιγα καὶ μιὰ σημαντικὴ διαφοροποίηση! 

Ὡς πολιτικὸς ὀργανισμὸς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καμία δυσκολία γιὰ τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ στὸ νὰ κατονομάσει ἐναργῶς τὸν κομματισμὸ ὡς μιὰ ξεκάθαρη μάστιγα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ἡ ὁποία τυραννάει τὴν Πατρίδα καὶ τὸν λαό. Ἡ δημοκρατία ἀπὸ μόνη τῆς εἶναι ἕνα ἄρρωστο πολίτευμα ἔμφορτο παθογενειῶν, καὶ τὰ κόμματα ὡς σχηματισμοὶ ἡ μέγιστη ἐνσάρκωση τῆς σήψης αὐτοῦ τοῦ χρεοκοπημένου συστήματος λήψης ἀποφάσεων καὶ διοίκησης. Ὅμως ἱστορικὰ οἱ κοινωνίες συνήθως, ἐὰν ὄχι πάντα, δὲν εἶναι δομημένες ὁμοιογενῶς καὶ μὲ κοινὰ ὑπαρκτὰ συμφέροντα τὰ ὁποῖα ἀσπάζονται ὅλες οἱ ἐπί μέρους μερίδες των. Τοὐτέστιν, ὅταν ὑπάρχει μιὰ καθεστηκυῖα τάξη καὶ ὑπάρχουν ὁμάδες ἀνθρώπων οἱ ὁποῖες προτάσσουν ἐπαναστατικὰ καὶ ἀντικαθεστωτικὰ αἰτήματα ἀντιτιθέμενα πρὸς τὴν τάξη αὐτήν, ἡ κοινοβουλευτικὴ ὁδὸς καὶ ἡ κομματικὴ ὀργάνωση ἀποτελοῦν μονόδρομο γιὰ ὅσους σοβαρὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν πολιτικὴ καὶ στοχεύουν στὴν ἀνατροπὴ τοῦ status quo. Κοινῶς, ἂν θέλει κάποιος νὰ κυβερνήσει καὶ νὰ ἐφαρμόσει στὴν πραγματικὴ ζωὴ τὶς ἰδέες του (καὶ ὄχι στὴν φαντασία του ἢ στὰ σκουριασμένα καὶ κιτρινισμένα φύλλα τῶν σκονισμένων βιβλίων τοῦ δωματίου του...), ὀφείλει νὰ ἀνατρέψει τὸ καθεστὼς εἴτε μὲ τὰ ὅπλα, εἴτε διὰ τῆς βουλῆς, πρὶν ἐπιβάλλει τὴν δική του ἐπαναστατικὴ ἐξουσία καὶ κάνει πράξη τὶς δικές του πολιτικὲς θέσεις. 

Ἡ διαφοροποίηση ἔγκειται στὸν σκοπό, στὸν τρόπο καὶ στὴν ἰδεολογικὴ βάση ἐπὶ τῆς ὁποίας διεξάγεται (καὶ) ὁ προεκλογικὸς ἢ ὁ κοινοβουλευτικὸς ἀγῶνας, πάντα σὲ συνάρτηση μὲ τὴν παράλληλη δράση ἑνὸς εὐρύτερου πολιτικοῦ κινήματος μὲ πολυεπίπεδη ἐπήρεια. Χαρακτηριστικὴ ἐπαλήθευση ἀποτελεῖ ἀκόμα καὶ ὁ παγκοίνως γνωστὸς μπολσεβίκος Λένιν, ὁ ὁποῖος δὲν δίσταζε νὰ διακηρύσσει πὼς γιὰ νὰ ἔρθει ὁ (φύσει καὶ θέσει ἀντιδημοκρατικὸς καὶ ἀντικοινοβουλευτικὸς) κομμουνισμὸς στὴν ἐξουσία στὴν Ρωσία, ἀπαιτεῖτο ταυτόχρονα ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΚΑΙ τοῦ ἔνοπλου ἀγῶνα, ἀλλὰ ΚΑΙ τῆς συμμετοχῆς σὲ ἐκλογές! Τὸ ἔχουν λάβει ὑπ’ ὄψιν αὐτὸ καθόλου οἱ «ὑπερεπαναστάτες» ἐθνικοπατριῶτες, οἱ ὁποῖοι ξιφουλκοῦν ἐν εἴδει παραληρήματος κατὰ τῶν κομμάτων συλλήβδην ὅταν κατέρχεται στὸν ἐκλογικὸ στίβο ἡ Χρυσῆ Αὐγή, ἀλλὰ στηρίζουν εἴτε φανερὰ εἴτε ὑπογείως τὴν Νέα Δημοκρατία, καὶ προτρέπουν φανατικὰ σὲ ψῆφο «ὁπωσδήποτε» σὲ μικρότερους ἀκροδεξιοὺς σχηματισμούς, ὅταν ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὶς ἐκλογές, ἀναπαράγοντας ἐμετικὰ φιλοκυβερνητικὰ ἀφηγήματά περί δῆθεν «ἀποχῆς ποὺ ἐνισχύει τὸ σύστημα»; 

Συνεπῶς, ἀντιλαμβάνεται ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ ἄσχετος μὲ τὰ πολιτικὰ ζητήματα πὼς ἕνα κόμμα εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο καὶ μιὰ νομικὴ μορφὴ ἔκφρασης ἰδεῶν (ἢ συμφερόντων). Τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ κατεστημένα κόμματα τοῦ ἀστικοῦ κόσμου ἔχουν ξεφτιλίσει κάθε ἔννοια ἐντιμότητος καὶ πατριωτισμοῦ στὴν πολιτική, δὲν ἀπαγορεύει ὡς συνθήκη στὶς ἀνατρεπτικὲς δυνάμεις τοῦ τόπου αὐτὴ τὴν ὁδό, ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ μέσα διεξαγωγῆς τοῦ πολιτικοῦ ἀγῶνα γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους. 

Μερικοὶ «προδότες τῆς ἰδέας τοῦ ἐθνικισμοῦ» ποὺ ἔκαναν τὸ «ἔγκλημα» νὰ φτιάξουν κόμματα: μιὰ μικρὴ ἱστορικὴ ὑπενθύμιση!

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο οἱ ἐλαφροδεξιοὶ πατριῶτες τοῦ Σαββατοκύριακου ποὺ ἐκτοξεύουν ἀντικομματικὰ λογύδρια κατὰ συντηρητικῶν καὶ ἐθνικιστῶν γιὰ νὰ κρατᾶνε στὸ γαλάζιο «μαντρὶ» τῆς Δεξιᾶς τοὺς δυνητικοὺς ψηφοφόρους ἀληθινὰ ἐθνικιστικῶν σχηματισμῶν. Εἶναι καὶ κάποια ἀπειροελάχιστα περιθωριακὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἐλλείψει ἰδεῶν, προτάσεων καὶ αἰσθητικῆς, μεταχειρίζονται ὅλη τὴν ἀκροαριστερή, ἢ ἀκόμα καὶ ἀναρχικὴ «ἐπιχειρηματολογία» περὶ δῆθεν προδοσίας τοῦ ἐθνικισμοῦ(!) ὅταν αὐτὸς ἐκφράζεται κοινοβουλευτικὰ (προσοχή, δὲν ἀναφερόμαστε σὲ πράγματι παλιάτσους ποὺ ἡγοῦνται νεοεθνικιστικῶν σχηματισμῶν καὶ καπηλεύονται τὴν ὁρολογία καὶ τὸ πολιτικὸ βάρος ποὺ αὐτὴ φέρει μαζί της). Ἦταν ὅμως ἄραγε «προδότες» οἱ «κομματικοὶ» ποὺ μὲ ἀρχηγικές, ἱεραρχικὲς καὶ αὐστηρὰ πειθαρχημένες δομὲς κατάφεραν νὰ κυβερνήσουν, ἢ ἐν πάσῃ περιπτώσει νὰ ἀγωνιστοῦν μὲ σθένος ἐνάντια στὶς διεφθαρμένες ἐξουσίες τῶν χωρῶν τους; 

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ὁ Mosley στὴν Ἀγγλία μὲ τὴν «Βρετανικὴ Ἕνωση Φασιστῶν» καὶ ὁ Tyndall μὲ τὸ «Ἐθνικὸ Μέτωπο», ὁ Le Pen στὴν Γαλλία μὲ τὸ «Ἐθνικὸ Μέτωπο» καὶ ἀκόμη παλαιότερα ἀπὸ αὐτὸν ἡ μοναρχικὴ «Γαλλικὴ Δράση», οἱ μεσοπολεμικοὶ Ἐθνικοσοσιαλιστὲς στὴν Γερμανία μὲ τὸ NSDAP, ὁ Mussolini στὴν Ἰταλία μὲ τὸ «Ἐθνικὸ Φασιστικὸ Κόμμα». Τέτοιοι πολιτικοὶ ἀκτιβιστὲς ὑπῆρξαν καὶ ὁ Codreanu στὴν Ρουμανία μὲ τὸ κόμμα τῆς Σιδηρᾶς Φρουρᾶς, οἱ Φαλαγγίτες ποὺ συγκρότησαν καὶ αὐτοὶ κόμμα στὴν Ἱσπανία, ὁ Ὁλλανδὸς Mussert ποὺ ὑπῆρξε συνιδρυτὴς τοῦ κόμματος «Ἐθνικοσοσιαλιστικὴ Κίνηση Ὁλλανδίας», ὁ Βέλγος Degrelle μὲ τὸ καθολικὸ Κόμμα των Ρεξιστῶν, ὁ Νορβηγὸς κομματικὸς ἡγέτης Quisling ποὺ ἵδρυσε τὴν «Ἐθνικὴ Ἕνωση», καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλα παραδείγματα ποὺ δύναται κανεὶς νὰ ἀπαριθμήσει. Ἀκόμα καὶ τὸ παραστρατιωτικὸ ἀντισιωνιστικὸ κίνημα τῆς Hezbollah, μεταφράζεται κυριολεκτικὰ ὡς «Κόμμα τοῦ Θεοῦ» στὰ ἑλληνικά(!), ἐνῷ καὶ στὴν σημερινὴ ἐποχή μας πολλοὶ ἀπὸ τοὺς φορεῖς συντρόφων μας διεθνῶς, ἀποκτοῦν τὴν κομματικὴ νομικὴ ὑπόσταση, ὡς μετεξέλιξη ἢ ἐπισφράγιση μιᾶς προϋπάρχουσας κινηματικῆς δυναμικῆς. 

Ἕνα Κίνημα γεννάει χίλια κόμματα, ἀλλὰ ἕνα κόμμα δὲν μπορεῖ νὰ γεννήσει ἕνα Κίνημα! 

Ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ μὲ τὴν μακρὰ πεῖρα δεκαετιῶν ποὺ τὴν διακρίνει ἔχει διέλθει πληθώρα σταδίων καὶ πολιτικῶν διακυμάνσεων. Φτιάχνοντας οὐκ ὀλίγες «μετωπικὲς» δομὲς καὶ ἔχοντας καταγράψει ἐντυπωσιακὰ ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα πρὸ καὶ μετὰ τῶν κατάπτυστων δικαστικῶν διώξεων εἰς βάρος της, ἔχει καταφέρει νὰ συσπειρώσει τοὺς ἐθνικιστὲς καὶ νὰ τοὺς προσδώσει τὴν ξεχωριστὴ πολιτική τους στέγη, προκαλῶντας ἀνυπολόγιστη ζημιὰ στὴν Δεξιὰ καὶ στὴν Νέα Δημοκρατία. Καὶ αὐτὸ τὸ κατάφερε διότι πρῶτα ἀπὸ ὅλα εἶναι Κίνημα, εἶναι Ἱστορία, εἶναι Παράδοση καὶ δὲν θέτει ὡς αὐτοσκοπὸ τὶς πρόσκαιρες ἐκλογικὲς «νῖκες» ποὺ ὀρέγονται οἱ ἀκροδεξιοὶ ὑπηρέτες τῆς φιλελεύθερης ἐξουσίας. 

Γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, δὲν ἦταν καὶ δὲν θὰ γίνει ποτὲ ὁ Λαϊκὸς Σύνδεσμος «ἕνα ἀκόμη κόμμα» ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εὔλογα ἀπαξιεὶ νὰ ἐμπιστευτεῖ ὁ Ἕλληνας πολίτης. Ἀποτελεῖ ἕνα συγκροτημένα ἐπαναστατικὸ κόμμα μὲ σαφῆ στόχο νὰ κυβερνήσει καὶ νὰ ἐφαρμόσει τὶς ἰδέες τοῦ Ἐθνικοῦ Κοινωνισμοῦ ἐμπράκτως. Ἐὰν αὐτὸ εἶναι ἐφικτὸ (καὶ) μέσῳ τῆς λήψης διὰ ἐκλογῶν τῆς κοινοβουλευτικῆς πλειοψηφίας, εἶναι καλοδεχούμενο ὡς σενάριο. Αὐτὸ δὲν συνεπάγεται ἀσφαλῶς προσκόλληση πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση. Ὅμως αὐτὲς οἱ κίβδηλες καὶ ἐπιτηδευμένα «ἀντικομματικὲς» ἐκστρατεῖες, δὲν ἀφοροῦν τὸ δικό μας στρατόπεδο, ἰδίως ὅταν προέρχονται ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς καρνάβαλους ποὺ ὑβρίζουν καὶ πετᾶνε λάσπη στὴν Χρυσῆ Αὐγὴ βρίσκοντας τὸν «ἀκραῖο μαυροκόκκινο» ἐθνικισμό της τάχα «παρωχημένο» καὶ «συμβιβασμένο», ἀλλὰ ἀρέσκονται συχνὰ πυκνὰ στὸ νὰ στηρίζουν καὶ νὰ στελεχώνουν ἀκροδεξιὰ μορφώματα μὲ τὴν αἰσχίστου εἴδους δεξιά, στεῖρα ἀντικομμουνιστική, φιλοδυτική, γαλάζια «ἐθνικιστικὴ» αἰσθητικὴ τῶν μετεμφυλιακῶν δεκαετιῶν τοῦ ’50 καὶ τοῦ ’60, ποὺ μυρίζει ἀπὸ χιλιόμετρα ναφθαλίνη καὶ σαπίζει τὰ μυαλὰ τῶν νέων Συναγωνιστῶν μας. 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/12/01/08/168419/