ΑΞΙΖΑΝ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΑΣ;
Έσκουξε ο λύκος μέσα στην νυχτιά και νεκροπούλι απάντησε μέσα από το σκοτάδι της απελπισίας της μαύρης σημάδια ζοφερά ήταν το τραγούδι της ζωής εκείνο το βράδυ. Μα μέσα στα δίχτυα των αδιέξοδων μία φλόγινη ειδή λόγχισε το μαύρο και ήταν η ΙΔΕΑ, που δεν αγγίζει η ήττα ήταν η ΙΔΕΑ αστέρι πάντα φωτεινό μελλούμενο να λάμψει στις μέρες που θα ‘ρθούνε. Βαρειά τα σίδερά μας στην φυλακή των φυλακών κάπου σε μία ρεματιά υγρή και κρύα και άξιζε η Ιδέα για την θυσία και άξιζες και εσύ για την Ιδέα. Θυσία; Σιγά την θυσία… και τι είναι το βρώμικο κελί και τα δεσμά τα σιδερένια μπροστά στου Ευαγόρα την κρεμάλα; στου Διάκου το μαρτύριο το Άγιο; στου Γέρου του Μωριά τον πόνο όταν νεκροφιλούσε τον αγαπημένο του τον γιο του Πάνο; Μας έτυχε η ευκαιρία σε χρόνους κοιμισμένους σε ημέρες ήσυχες, ειρηνικές όπου οι αστοί σκυφτοί μετρούν τις καταθέσεις τους εμείς να μετράμε χρόνια φυλακής. Γιατί τον χρόνο θέλαμε ν’ αλλάξουμε και μία Πατρίδα που πεθαίνει ν’ αναστήσουμε. Μας έλαχε η μοίρα αυτή και άξιζε το...
