«Κάποια ξεχωριστὰ Χριστούγεννα» τοῦ Ν.Γ. Μιχαλολιάκου!
Δἐν θὰ λησμονήσω ποτὲ τὰ γεμᾶτα Χαρὰ καὶ Ἀγάπη Χριστούγεννα τῶν παιδικῶν καὶ νεανικῶν μου χρόνων. Κάλαντα δὲν εἶπα ποτέ. Ἡ μητέρα μου δὲν μοῦ ἐπέτρεπε νὰ γυρίζω τὶς πόρτες καὶ νὰ τὶς κτυπῶ γιὰ νὰ μαζέψω λεφτά. Δὲν ἤμασταν πλούσιοι ποτέ, ὅμως κρατούσαμε ἀκόμη καὶ μέσα στὸ κέντρο σχεδὸν τῶν Ἀθηνῶν, στὴν ὁδὸ Φιλολάου, μιὰ Ὑπερηφάνεια, τὴν Μανιάτικη ὑπερηφάνεια. Τὸ σπίτι μας κάθε Χριστούγεννα καὶ Πρωτοχρονιὰ θύμιζε ζαχαροπλαστεῖο καὶ κέντρο διερχομένων. Τσουρέκια, μελομακάρονα, κουραμπιέδες ὄχι πάντοτε ἐπιτυχημένοι, ἦταν γεμᾶτα τὰ δωμάτια καὶ εὐωδιές, μαστίχα, μαχλέπι, κανέλα, γαρύφαλλο παντοῦ. Ἀνοιχτὲς οἱ πόρτες, πηγαινοερχόντουσαν φίλοι καὶ συγγενεῖς. Χρόνια ἀλησμόνητα σὲ σύγκριση μὲ τὰ σημερινά, στερημένα, ἀλλὰ γεμᾶτα περίσσευμα ψυχῆς, μίας χαρᾶς ὄχι ἀπαραίτητα θρησκευτικοῦ χαρακτῆρα, ἀλλὰ τώρα ποὺ τὸ σκέπτομαι ναὶ ἦταν θρησκευτικοῦ, ἦταν ἡ χαρὰ τοῦ λαοῦ μας ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια τὶς ἴδιες ἀκριβῶς ἡμέρες, τὶς τελευταῖες ἡμέρες κάθε Δεκέμβρη. Δέντρο Χριστουγεννιάτικο δὲν στολίζαμ...
