Ευρισκόμεθα εις το 14ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως στίχος 6 - 7.

Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος

«Καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον πετόμενον ἐν μεσουρανήματι, ἔχοντα εὐαγγέλιον αἰώνιον εὐαγγελίσαι ἐπὶ τοὺς καθημένους ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ πᾶν ἔθνος καὶ φυλὴν καὶ γλῶσσαν καὶ λαόν,/λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· φοβήθητε τὸν Κύριον καὶ δότε αὐτῷ δόξαν, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως αὐτοῦ, καὶ προσκυνήσατε τῷ ποιήσαντι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πηγὰς ὑδάτων.»

Και είδα, σας αποδίδω, άλλον άγγελο να πετά στο μεσουράνημα, να κρατά Ευαγγέλιο αιώνιο, ευαγγελίζοντας αυτούς που κάθονται, που βρίσκονται στην επιφάνεια της γής, σε κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό. Και έλεγε με φωνή μεγάλη, φοβηθείτε τον Κύριον και δώσετε δόξα εις αυτόν, γιατί ήλθε η ώρα της κρίσεώς του, και προσκυνήσατε εκείνον που δημιούργησε τον ουρανό και την γή και τη θάλασσα και τας πηγάς των υδάτων.

Μετά το παρεμβληθέν διαψαλμα του ισταμένου αρνιού που περιστοιχίζεται από τις 144.000 των αφιερωμένων πιστών, επανέρχεται αγαπητοί μου ο ιερός Ευαγγελιστής εις την συνέχεια των καταθλιπτικών εικόνων της Ιστορίας της ανθρωπότητος και της Εκκλησίας. Βεβαίως μετά από την παρουσία του Αντιχρίστου, ευθύς μετά, το υπογραμμίζω, σας το έχω πει δυο-τρεις φορές μέχρι τώρα, δέν μεσολαβεί τίποτα μετά από τον Αντίχριστο, ευθύς μετά έρχεται ο Χριστός, ο οποίος θα έλθει όχι ως λυτρωτής αλλά ως κριτής. Ετσι εφ' εξής, τα αναφερόμενα παρακάτω κεφάλαια, καλύπτοντας από την προπαρασκευή της κρίσεως και καταλήγουν στην τελική κρίση, η οποία συμπίπτει πάντοτε με τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Οταν λέμε κρίση, εννοούμε την αποκατάσταση του δικαίου και της αδικίας εις το πρόσωπο των δικαίων και των αληθινών Χριστιανών, όπως και την τιμωρία της αδικίας και του ψεύδους εις το πρόσωπο των ασεβών και αδίκων και απίστων ανθρώπων.

Όπως προ του Αντιχρίστου έχουμε τον χρόνο της δράσεως των επί μέρους αντιχρίστων, έτσι και προ της τελικής κρίσεως έχουμε την μερική κρίση της Ιστορίας. Όπως έχουμε πολλούς αντιχρίστους, έχουμε πολλές κρίσεις. Πολλές κρίσεις του Χριστού. Αυτή η μερική κρίση της Ιστορίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η επέμβαση του Χριστού κριτού εις τα επί μέρους γεγονότα της Ιστορίας. Όπως ακριβώς βλέπουμε να επεμβαίνει ο Θεός εις την Ιστορία του Ισραήλ καθ' όλο το μήκος της υπάρξεώς της, έτσι ο Θεός επεμβαίνει πάντοτε μέσα στην Ιστορία για να δημιουργεί αυτές τις επί μέρους κρίσεις.

Οι επεμβάσεις αυτές του Θεού, έχουν είτε παιδαγωγικό χαρακτήρα είτε καταδικαστικό χαρακτήρα, αναλόγως το πώς θα κρίνει ο Θεός. Η τελική κρίση όμως δέν θα έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, αλλά μόνον, και κατά μόνον καταδικαστικό χαρακτήρα. Με βάση αυτά που σας είπα, παρατηρούμε ότι πρό της τελικής κρίσεως, ήδη η κρίση ενεργείται, η κρίση επιτελείται. Οπως και πρό του ερχομού του Αντιχρίστου ο Αντίχριστος δρά και ενεργεί. Αυτό φαίνεται από πολλά χωρία της Αγίας Γραφής. Ότι η κρίση ήδη επιτελείται, αποτελεί ένα μυστήριο.

Πώς ο Θεός επεμβαίνει μέσα στην Ιστορία και κρίνει την Ιστορία. Και φυσικά τούτο είναι ολοφάνερο στα μάτια των πιστών, στους απίστους ίσως δεν φαίνεται, ή καλύτερα φαίνεται, αλλά δέν θα ήθελαν ποτέ να εξηγήσουν το φαινόμενο θεολογικά, αλλά με άλλα κριτήρια. Εκείνα τα οποία προσφέρει η κοσμική φιλοσοφία της Ιστορίας. Με τα κριτήρια αυτά κρίνουν τα αποτελέσματα της Ιστορίας. Επί παραδείγματι, Γιατί εμείς νικούσαμε το 1940; Γιατί νικήθηκε η Γερμανία κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Αυτά τα γιατί της Ιστορίας, δέν τα ερμηνεύουν πότε θεολογικά οι ιστορικοι. Διότι δέν έχουν θεολογικά μάτια.

Προσπαθούν να κάνουν ερμηνεία φιλοσοφική της Ιστορίας. Οχι όμως θεολογική. Επί παραδείγματι, πώς μπορεί να κριθεί το θαύμα της νίκης των Ελλήνων εναντίον δύο αυτοκρατοριών, της Ιταλίας και της Γερμανίας; Δύναται να εξηγηθεί με ποικίλες θεωρίες και είτε υλιστικές θεωρίες, είτε οικονομικές, βεβαίως υλιστική είναι, άν και εδώ είναι τώρα το σπουδαίο, ότι αυτές οι θεωρίες επαληθεύουν από την ανάποδη. Θα έπρεπε με βάση τις θεωρίες αυτές, να είχε κερδίσει τον πόλεμο και η Γερμανία και η Ιταλία. Διότι κάποιοι άλλοι παράγοντες μπαίνουν.

Ποιοί είναι αυτοί οι παράγοντες οι οποίοι τελικά δίνουν την νίκη στην Ελλάδα; Αυτοί οι άλλοι παράγοντες ερμηνεύονται είτε υλιστικά είτε ιδεαλιστικά, όπως θέλετε πάρτε το. Το θέμα είναι ότι, δέν αναγνωρίζεται ο Θεός ότι επεμβαίνει μέσα στην Ιστορία. Για τους Χριστιανούς έχουμε τις επί μέρους κρίσεις της Ιστορίας. Όπως λέγει ο Θεός: Εσείς, λέει στους Εβραίους, δέν με ακούτε, θα σας παραδώσω στα χέρια των Βαβυλωνίων, αλλά εγώ κατόπιν θα τιμωρήσω τους Βαβυλωνίους. Ετσι η καταστροφή της Βαβυλώνος, ως ερμηνεία της Ιστορίας, μπορεί να ειπωθεί ότι θέλετε. Αλλά η σωστή ερμηνεία είναι ότι ο Θεός τιμωρεί τους Βαβυλωνίους, επειδή εκείνοι με τη σειρά τους είχαν τιμωρήσει τους Εβραίους, αλλά οι Εβραίοι τιμωρήθηκαν από τους Βαβυλωνίους, επειδή παρέβησαν τις εντολές του Θεού. Δηλαδή βλέπουμε μία πολυπλοκότητα, μία πολυδαιδαλότητα μέσα στην Ιστορία.

Αυτά όλα δέν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε, παρά μόνο ό,τι μας αποκαλύπτει ο Θεός. Και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε μερικά πράγματα, όταν δεχθούμε την θεολογική ερμηνεία της Ιστορίας και όχι την φιλοσοφική ερμηνεία της Ιστορίας. Κι ακόμα εαν θέλετε, μέσα στην Ιστορία συμβαίνουν πολλά πράγματα ανεξήγητα. Αυτά θα εξηγηθούν, πότε λέτε; Εις την Βασιλεία του Θεού, που θα βλέπουν τις ενέργειες του Θεού, έστω εκ των υστέρων, σαν κάτι όπως σήμερα θα προβάλαμε μία ταινία με τα γεγονότα του πολέμου 40 - 41, και θα καθόμαστε σε μιά καρέκλα να τα βλέπουμε ανέτως αυτά, έτσι τότε οι πιστοί μέσα στη Βασιλεία του Θεού, θα βλέπουν να ξετυλίγεται η Ιστορία και οι επεμβάσεις του Θεού, και θα βλέπουνε την σοφία και την αγάπη του Θεού και θα δοξολογούν τον Θεό.