Θρασεῖς ὑποδείξεις στὴν ΔΙΣ ἀντὶ γιὰ συγγνώμη δημοσίως! ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ Ο ΜΟΣΙΑΛΟΣ!

 Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὀφείλει νὰ πληροφορήσει τὸν κ. Μόσιαλο, προλαμβάνοντας καὶ τὸ ἐνδεχόμενο πλάνης τῶν ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων παντελῶς ἀκατήχητων, ὅτι δὲν εἶναι «ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς» οὔτε «ἡ ἀξία τῆς προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς» οἱ θεμελιώδεις ἀξίες τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Πίστης. Δεδομένου ὅτι ὁ κ. Μόσιαλος, ἀπαντώντας στὴν σχετικὴ ἀνακοίνωση τῆς Συνόδου καὶ στοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, ἀντὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη δημοσίως, προέβη (ἀπὸ ποῦ, ἄραγε, ἀντλεῖ τέτοιο θράσος;) καὶ σὲ ἀθεολόγητες, ἐν εἴδει ὁδηγιῶν, ὑποδείξεις πρὸς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο -ἡ ὁποία, πάντως, ποιεῖ τὴν νῆσσαν!

Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη δὲν ἔχει «ἀξίες» μὲ τὴν ἔννοια ποὺ ὁ κ. Μόσιαλος καὶ οἱ ὅμοιοί του δίνουν στὸν ὅρο. Δὲν ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη ἀξιακὸ σύστημα κατασκευασμένο ἀπὸ ἀνθρώπους, τὸ ὁποῖο φτάνει μόνο μέχρι τὸν βιολογικὸ θάνατο.

Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη εἶναι ἡ ἐκ τοῦ Τριαδικοῦ, μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀποκεκαλυμμένη ἀπόλυτη ἀλήθεια, προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νὰ γνωρίσει τὸν αὐτοσκοπὸ τῆς ὕπαρξής του. Νὰ μάθει ὅτι «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν», ὁ ὁποῖος Σωτὴρ Χριστὸς ἐντέλλεται ἡμῖν: «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ». Βάσει δὲ τῆς πίστης καὶ τῆς ἐντολῆς αὐτῆς, νὰ ἐργασθεῖ, σ' αὐτὴν τὴν πρόσκαιρη ζωή, γιὰ τὴν -συνεργείᾳ καὶ χάριτι Θεοῦ- ἐπίτευξη τοῦ αὐτοσκοποῦ του. Ὁ ὁποῖος αὐτοσκοπὸς δὲν εἶναι νὰ περάσει ὅσο περισσότερο, ποιοτικότερα καὶ ὑγιέστερα μπορεῖ σὲ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά, ἀνεξαρτήτως τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς του, νὰ προσπαθήσει ἔστω «νὰ πιάσει τὴν πνευματικὴ βάση», ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ποὺ θὰ τὸν εἰσαγάγει στὴν μετὰ θάνατον αἰώνια ζωή, μὲ μισθαποδοσία -βάσει τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο πολιτεύθηκε στὴν γῆ- τέτοια, ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποτελεῖ γι' αὐτὸν αἰώνια μακαριότητα ἐν τῇ ἑνώσει του μὲ τὴν Τριαδικὴ Θεότητα, δηλαδή κατὰ Χάριν θέωση, παράδεισο, καὶ ὄχι αἰώνια δίνη ἀπόλυτης μοναξιᾶς, τύψεων καὶ αὐτομεμψίας, δηλαδὴ κόλαση.

Ναί, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη σαφῶς σέβεται τὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Προφανῶς δὲ ἀπείρως περισσότερο ἀπὸ ἀθέους, σαρκικοὺς ἀνθρώπους καὶ θέτοντάς τη στὴν ὀρθή της διάσταση. Δεδομένου ὅτι δὲν θεωρεῖ πὼς ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ τελειώνει στὸν τάφο, ἀλλὰ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀποτελῶντας τὴν κορωνίδα τῆς Θείας Δημιουργίας, εἶναι τὸ μοναδικὸ αἰώνιο δημιούργημα, ἐνῶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ἔμψυχα ἢ ἄψυχα, εἶναι προσωρινὰ καὶ κάποτε θὰ περάσουν στὴν ἀνυπαρξία.

Ἐπίσης, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη σέβεται τὶς προσπάθειες γιὰ τὴν προστασία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, πλὴν ὅμως ἐὰν καὶ ἐφ' ὅσον οἱ προσπάθειες αὐτὲς προτυποῦν τὴν θεραπεία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ τὴν στιγμή, ὅμως, ποὺ ἡ ἐπὶ γῆς ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ὑπερεκτιμηθεῖ, ἀποκτήσει τιμὴ ἄνευ ἀντικρύσματος, καὶ ἡ προσπάθεια προστασίας της θέσει στὸ περιθώριο τὴν πίστη στὴ Θεία Πρόνοια καὶ στὴν ἐλπίδα στὸν Θεό, προσβάλει τὸ «κατ' εἰκόνα», δηλαδὴ τὸ Θεόσδοτο αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τεθεῖ σὰν αὐτοσκοπὸς στὴ θέση τοῦ ἀληθινοῦ αὐτοσκοποῦ του -τῆς κατὰ χάριν θέωσής του- τότε αὐτομάτως διαρρηγνύεται ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ-Δημιουργό. Δεδομένου ὅτι στὴν πράξη ὁ ἄνθρωπος ἔχει πάψει πιὰ νὰ πιστεύει πὼς «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» κι ὅτι τὸν συμφέρει νὰ ζητεῖ «πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ» καί, ἔχοντας θέσει τὸν Θεὸ καὶ τὴν μετὰ θάνατον ζωὴ καὶ μισθαποδοσία στὸ περιθώριο, ἔχει γαντζωθεῖ, ἀπεγνωσμένα, ἀνόητα καὶ μάταια, σὲ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή, ἐπιχειρῶντας, πάσῃ θυσίᾳ, νὰ ζήσει ὅσο μπορεῖ περισσότερο καὶ ποιοτικότερα.

Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη δὲν θυσιάζει τὴν αἰώνια ζωὴ προκειμένου νὰ ζήσει περισσότερο, ποιοτικότερα ἢ ὑγιέστερα σὲ τούτη τὴν προσωρινὴ ζωή. Ὅμως μπορεῖ, ἂν χρειαστεῖ, νὰ θυσιάσει τὴν πρόσκαιρη ζωή, προκειμένου νὰ ζήσει μακαρίως στὴν αἰώνια ζωή. Ἀπόδειξη τα νέφη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων της. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς «σπείρει εἰς τὸ πνεῦμα», ὥστε «ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον». Δὲν σπείρει «εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ», ὥστε «ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν»!

Δυστυχῶς, ἡ ὑπεύθυνη γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς παντὸς βαπτισμένου Ὀρθοδόξου στὴν περιοχὴ δικαιοδοσίας της ΔΙΣ παρέλειψε (ὡς μὴ ὤφειλε) νὰ προειδοποιήσει μὲ τὴν ἀνακοίνωσή της τὸν συγκεκριμένο ἄνθρωπο (ὅπως παρέλειψε καὶ νὰ ἀνταπαντήσει στὶς ἀθεολόγητες, ἐν εἴδει ὁδηγιῶν, ὑποδείξεις του), πὼς ὁ ἐν λόγω κύριος ἔχει βλασφημήσει ταυτοχρόνως καὶ κατὰ τοῦ Ἁγίου Μνήστορος Ἰωσήφ, καὶ κατὰ τοῦ Ἀειπαρθένου καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς κοινῆς γιὰ κάθε γυναῖκα ἠθικῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ κατὰ τῆς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας μας ἐνσαρκώσεως (καὶ σταυρικῆς θυσίας, καὶ θανάτου, καὶ ἀναστάσεως) τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ κατὰ τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος ηὐδόκησε νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ θυσιασθεῖ ὁ Υἱός Του, καί, κυρίως, κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τοῦ ὁποίου ἂν βλασφημήσει κάποιος (κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ), «οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλ᾿ ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως» -ἄραγε, θὰ τολμοῦσε νὰ «ἀστειευθεῖ» καὶ μὲ τὸν Μωάμεθ;

Παρ' ὅλα αὐτά, ὁ συγκεκριμένος κυβερνητικὸς σύμβουλος, ἀντὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη δημοσίως, γνώσει ἢ ἀγνοίᾳ ἐπέλεξε νὰ ἐμμείνει στὴν ἀμετανοησία, προβαίνοντας σὲ ἔτι ἐπιβαρυντικότερες γιὰ τὴν ψυχή του δικαιολογίες. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ τὸν φέρει σὲ ἐπίγνωση!

ΥΓ: Γιὰ τὴν ἱστορία, ἀπαντώντας ὁ κ. Μόσιαλος στὴν ἀνακοίνωση-διαμαρτυρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου περὶ τῆς εὐθείας προσβολῆς (μάλιστα δὲ ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου) τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴν φρικώδη, πολλαπλῆ βλασφημία του, ταυτοχρόνως ἐναντίον καὶ τῶν Τριῶν Ὑποστάσεων τοῦ ἐν Μονάδι Τριαδικοῦ Θεοῦ, καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ τοῦ Ἁγίου Μνήστορος Ἰωσήφ, ἀνέφερε, μεταξὺ ἄλλων: «... τις Άγιες μέρες των Χριστουγέννων και των γιορτών έχουμε την ευκαιρία να στοχαστούμε και να θυμηθούμε τις βασικές μας αξίες. Την αξία της ανθρώπινης ζωής, αλλά και την αξία της προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτές είναι οι θεμελιώδεις αξίες της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης»

(https://www.libre.gr/apantisi-mosialoy-stin-iera-synodo-th/).

ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΓΡΆΦΕΙ : ΔΗΜΉΤΡΗΣ Ι. ΠΑΠΑΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ