Πίστις καὶ ὑγεία! Tου Κωσταντίνου Στέφου!

 

Ὅλα τὰ θέματα στὴ ζωὴ μας εἶναι στὴν οὐσία θέματα πίστεως. Εἶναι δηλαδὴ θεολογικὰ,

δείχνουν ποιὰ εἶναι ἡ σχέσι μας καὶ ἡ ἀναφορά μας πρὸς τὸν Θεὸν. Καθημερινὰ λειτουργοῦμε

περισσότερο μὲ τὴν πίστι παρὰ μὲ τὴν λογικὴ. Ὅταν ταξιδεύουμε π.χ μὲ ἕνα αὐτοκίνητο, μὲ

ἕνα πλοῖο ἤ μὲ ἕνα ἀεροπλάνο,χωρίςνὰ τὸ σκεφτόμαστε καὶ χωρὶς ποτὲ νὰ τὸ περάσουμε ἀπὸ

τὴν λογικὴ μας, ἐμπιστευόμαστε τὴν ἴδια τὴν ζωὴ μας, (τὴν ὁποίαν ὅλοι μας, τόσο πολὺ

ἀγαποῦμε), στὴν ὑποτιθεμένη ἀσφάλεια τοῦ μέσου μεταφορᾶς καὶ τοῦ ὁδηγοῦ, γιὰ τὰ ὁποῖα

ὑπάρχουν ἄπειρες πιθανότητες ἀνά πᾶσαν στιγμὴ νὰ ἀνατραποῦν. Βλέπουμε, λοιπὸν ὅτι

αὐτὴν τὴν τόσο πολύτιμη ὑγεία μας, γιὰ τὴν ὁποία ἐλοχεύει, ὁ θάνατος, σὲ κάθε λεπτὸ, τὴν

ἐμπιστευόμαστε σὲ ἕναν τυχαῖο ἄνθρωπο-ὁδηγὸ,τὸν ὁποῖο οὔτε κἄν γνωρίζουμε, ἤ στὸν γιατρὸ, στὴν ἐπιστήμη, στὰ φάρμακα, δηλαδὴ σὲ κτιστὰ καὶ ἀνθρώπινα πράγματα! Πόσο πολὺ

περισσότερο θὰ ἔπρεπε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωὴ μας στὸν οὐράνιο Πατέρα μας, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός!

Τό δῶρο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὑγείας, ποιός μᾶς τὸ χάρισε; Μήπως ἐμεῖς ἀπὸ μόνοι μας,

ἤλθαμε στὴν ὕπαρξη ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία; Ἤ μήπως προήλθαμε ἀπὸ κάποιες τυχαῖες χημικὲς

ἑνώσεις, ὅπως λέγει ἡ ‘’ἐπιστήμη’’,οἱ ὁποῖες κατὰ λάθος ἔφτιαξαν, κάποιο ὄν ποὺ τὸ ὠνόμασαν ἄνθρωπον, ἤ μήπως ἔχουμε ὡς πρόγονό μας κάποιον πίθηκο, ὁ ὁποῖος ἐξελίχθηκε σὲ ἄνθρωπο, καὶ πεταχθήκαμε σ’αὐτὴν τὴν σφαῖρα τῆς φτωχογειτονιᾶς τῆς γῆς, γιὰ νὰ βασανιζόμαστε, ἄλλος γιὰ 20ἤ 30ἤ 80ἤ τὸ πολὺ γιὰ 100χρόνια μίζερης ζωῆς; Ὄντως, ὅλα αὐτὰ τὰ γελοῖα πράγματα καὶ ἄλλα παρόμοια, μᾶς λένε ὅτι τὰ λέγει ἡ ‘’ἐπιστήμη’’,τὰ ‘’πανεπιστήμια’’,καὶ τὰ διδάσκουν στὰ σχολεῖα, στὰ παιδιὰ μας, ὡς ἐπιστήμη!

Τὰ πιστεύουν ὅλοι οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ὑλιστὲς.

Ἐμεῖς, ὅμως, ἀντίθετα, πιστεύουμε, ὅτι καὶ ἡ ζωήμας, καὶ ἡ ὑγεία μας καὶ ὁ θάνατός μας,

ἀκόμη εἶναι δῶρα Θεοῦ, εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ εὑρίσκονται ὑπὸ τὴν θεία σκέπη καὶ

πρόνοια. Ἐμπιστευόμαστε στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ,«ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν

ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Γιὰ ἐμᾶς ἡ πηγή τῆς ζωῆς μας, ὁ ἰατρός μας καὶ ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου εἶναι μόνο ὁ

Θεάνθρωπος Χριστὸς, ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας. Πιστεύουμε, ὅτι«Χριστὸς ἀνέστη ἐκνεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος». Αὐτὸ ὅμως σήμερα ἡ ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ κοινωνία, μὲ ἀφορμὴ τὴν κρίσι τοῦ κορονοϊοῦ τὸ πιστεύει; Ἤ ἁπλὰ τὸ ψέλνουμε ἀπὸ συνήθεια;

Πιστεύουμε ὅτι ἡ φθορὰ, ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος γιὰ τὸν Χριστιανὸ ἔχουν χάσει τὴν

δύναμί τους, καὶ ἔχουν νικηθεῖ ἀμετακλήτως; Πιστεύουμε αὐτὸ ποὺ ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο

τῆς πίστεώς μας,«προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»; Πιστεύουμε

ὅτι καὶ ἐμεῖς θὰ ἀναστηθοῦμε μὲ τὰ σώματά μας θὰ κριθοῦμε γιὰ τὶς πράξεις μας καὶ ἀναλόγως

θὰ ζήσουμε ἤ σὲ μία αἰώνια ζωὴ ἥ σὲ μία αἰώνια κόλασι; Ὅπου οἱ μὲν θὰ ἀπολαμβάνουν τὴν

φωτιστικὴ καὶ ζωοποιὸ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, οἱ δὲ θὰ ζοῦν τὴν καυστικὴν, τὴν σκοτεινὴ καὶ κολαστικὴ ἄκτιστη ἐνέργεια, διότι προτίμησαν στὴν παροῦσα ζωὴ νὰ ζήσουν μέσα στὴν ἀσέβεια καὶ στὶς ἡδονὲς τοῦ βίου; Ἄςψάξει ὁ καθένας τὴν συνείδησί του, διότι χωρὶς αὐτὴν τὴν πίστι κανένας δὲ σώζεται.

«Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος...Ποῦ σου,

θάνατε τὸ κέντρον; Ποῦ σου Ἅδη, τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ σὺ καταβέβλησαι. Ἀνέστη

Χριστὸςκαὶ πεπτώκασι δαίμονες.Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται».《ΚατηχητικὸςΛόγοςτοῦ Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 》