ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου                   

Ἀρ. φύλλου:  524

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2023

Σάββατο Πρό τῆς Ὑψώσεως

Εὐαγγέλιον: Ματθ. ι’ 37-42 & ια΄ 1

     Εἶπεν ὁ Κύριος· ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ, οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ, οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καί ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὑτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὁπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Ὁ εὑρών τήν ψυχήν αὑτοῦ, ἀπολέσει αὐτήν· καί ὁ ἀπολέσας τήν ψυχήν αὑτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. Ὁ δεχόμενος ὑμᾶς, ἐμέ δέχεται· καί ὁ ἐμέ δεχόμενος, δέχεται τόν ἀποστείλαντά με. Ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου, μισθόν προφήτου λήψεται· καί ὁ δεχόμενος δίκαιον εἰς ὄνομα δικαίου, μισθόν δικαίου λήψεται. Καί ὅς ἐάν ποτίση ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμήν λέγω ὑμῖν· Οὐ μή ἀπολέση τόν μισθόν αὑτοῦ. Καί ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς διατάσσων τοῖς δώδεκα Μαθηταῖς αὑτοῦ, μετέβη ἐκεῖθεν τοῦ διδάσκειν καί κηρύσσειν ἐν ταῖς πόλεσιν αὐτῶν.μισθόν προφήτου λήψεται· καί ὁ δεχόμενος δίκαιον εἰς ὄνομα δικαίου, μισθόν δικαίου λήψεται. Καί ὅς ἐάν ποτίση ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμήν λέγω ὑμῖν· Οὐ μή ἀπολέση τόν μισθόν αὑτοῦ. Καί ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς διατάσσων τοῖς δώδεκα Μαθηταῖς αὑτοῦ, μετέβη ἐκεῖθεν τοῦ διδάσκειν καί κηρύσσειν ἐν ταῖς πόλεσιν αὐτῶν.

Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα 

 Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν πατέρα ἤ τήν μητέρα του παραπάνω ἀπό ἐμέ, δέν εἶναι ἄξιος νά λέγεται ὁπαδός μου. Καί ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν υἱόν του ἤ τήν κόρην του παραπάνω ἀπό ἐμέ, δέν εἶναι ἄξιος νά λέγεται ὁπαδός μου. Καί ὅποιος δέν παίρνει σταθεράν τήν ἀπόφασιν νά ὑποστῆ κάθε ταλαιπωρίαν καί σταυρικόν ἀκόμη θάνατον διά τήν πίστιν του εἰς ἐμέ καί δέν μέ ἀκολουθεῖ ὡς ἀρχηγόν καί ὑπόδειγμά του, δέν εἶναι ἄξιος γιά μένα. Ἐκεῖνος πού εἰς καιρόν διωγμῶν θά ἀποφύγη τήν θλῖψιν καί τό μαρτύριον, διά νά σώση τήν ζωήν του, θά χάση τήν ἀληθινήν καί μακαρίαν ζωήν· καί ὅποιος θυσιάσει τήν ζωήν του ἕνεκα ἐμοῦ, θά κερδίση τήν ἀληθινήν καί μακαρίαν ζωήν. Ἐκεῖνος πού σᾶς δέχεται καί σᾶς φιλοξενεῖ ὡς ἀπεσταλμένους μου, ὑποδέχεται ἐμέ· καί ἐκεῖνος πού ὑποδέχεται προφήτην, διδάσκαλον τοῦ θείου θελήματος, καί τόν τιμᾶ ὡς προφήτην, θά πάρη μισθόν προφήτου ἀπό τόν Θεόν. Καί ἐκεῖνος πού δέχεται δίκαιον, διότι εἶναι δίκαιος θά λάβη μισθόν δικαίου. Καί ὅποιος προσφέρει εἰς ἔνα ἀπό τούς ἀσήμους τούτους μαθητάς μου ἔστω καί ἕνα ποτήρι κρύο νερό, σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι δέν θά χάση τόν μισθόν του. (Κάθε ἕνας πού μέ πίστιν ὑποβοηθεῖ καί συντρέχει, ἔστω καί ὀλίγον, τούς Ἀποστόλους μου εἰς τό ἔργον των, θά λάβη τήν ἀνταμοιβήν του ἀπό τόν Θεόν)». Ὅταν δέ ἐτελείωσε ὁ Ἰησοῦς νά δίδη τάς παραγγελίας αὐτάς εἰς τούς δώδεκα μαθητάς του καί ἐκεῖνοι ἤρχισαν τήν περιοδείαν των, ἀνεχώρησεν ἀπό ἐκεῖ διά νά διδάξη καί κηρύξη εἰς τάς πόλεις τῶν Ἰουδαίων.

Ἀπόστολος  πρό τῆς Ὑψώσεως

Πρός Κορινθίους Α’ 

Kεφάλαιον β’ 6-9

 

Προκείμενον. Ἦχος  γ΄. (Ψαλμός μστ’).

 

Ψάλατε τῶ Θεῶ ἡμῶν, ψάλατε.

Στίχ. Πάντα τά ἔθνη, κροτήσατε χεῖρας.

     Ἀδελφοί, σοφίαν λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δέ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδέ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων· ἀλλά λαλοῦμεν σοφίαν θεοῦ ἐν μυστηρίω, τήν ἀποκεκρυμμένην, ἥν προώρισεν ὁ Θεός πρό τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν, ἥν οὐδείς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν· εἰ γάρ ἔγνωσαν, οὐκ ἄν τόν Κύριοντῆς δόξης ἐσταύρωσαν· ἀλλά, καθώς γέγραπται, Ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν.

Ἀλληλούϊα (γ΄) Ἦχος πλ. α΄. (ψαλμός  πη΄).

 

Στίχ. Τά ἐλέη σου, Κύριε, εἰς τόν αἰῶνα ἄσομαι.

Ὅτι εἶπας· Εἰς τόν αἰῶνα ἔλεος οἰκοδομηθήσεται.

 

Ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστόλου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα   

 

 Ἀδελφοί, καί ἡμεῖς οἱ Ἀπόστολοι διδάσκομεν βέβαια σοφίαν, ἀλλά μεταξύ τῶν ὡρίμων καί προωδευμένων, ἀπό ἀπόψεως πνευματικῆς, ἀνθρώπων, ὄχι ὅμως τήν σοφίαν τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἁμαρτωλοῦ τούτου αἰῶνος οὔτε τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, τῶν ὁποίων ἡ ἐξουσία εἶναι προσωρινή καί θά καταλυθῆ. Ἀλλά λαλοῦμεν καί κηρύσσομεν σοφίαν μυστηριώδη, ἀπρόσιτον εἰς τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν, σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μολονότι ἔχει ἀποκαλυφθῆ ἀπό τόν Θεόν, εἰς μέν τούς πιστούς, διά τήν ἀσθένειαν τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ, δέν εἶναι εἰς ὅλον της τό βάθος καί τό πλάτος γνωστή, εἰς δέ τούς ἀπίστους καί ἀδιαφωτίστους εἶναι ἀκόμη κρυμμένη. Αὐτήν τήν σοφίαν προώρισεν ὁ Θεός, πρίν ἀκόμη γίνη ἡ ἐν χρόνω δημιουργία, νά τήν φανερώση, διά νά δοξάση ἡμᾶς τούς  κόσμου τούτου δέν τήν ἔχει γνωρίσει. Διότι ἄν τήν εἶχαν γνωρίσει, δέν θά ἔφθαναν ποτέ μέχρι τέτοιου σημείου σκοτισμοῦ καί καταπτώσεως, ὥστε νά σταυρώσουν τόν Κύριον τῆς δόξης. Ἀλλ΄ ἔγινε αὐτό σύμφωνα μέ ἐκεῖνο πού ἔχει γραφῆ εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην· «ἐκεῖνα πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός ἀπό καταβολῆς κόσμου διά τούς ἀγαπῶντας αὐτόν εἶναι τέτοια, τά ὁποῖα μάτι δέν εἶδε ποτέ καί αὐτί δέν ἔχει ἀκούσει καί ἀνθρώπινος νοῦς δέν ἔχει φαντασθῆ».  

 

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Σαββάτου

Τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

 Σκέψου ἀγαπητέ τρία δραστικώτατα αἴτια, πού σέ παρακινοῦν, ἤ νά ποῦμε καλλίτερα, σέ ἀναγκάζουν νά ἀγαπᾶς τόν Θεό. Τό α΄ εἶναι, ὅτι αὐτός μᾶς προστάζει νά τόν ἀγαποῦμε, τό β΄ ὅτι αὐτός εἶναι ἄξιος ἀγάπης περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο, καί τό γ΄ εἶναι ὅτι αὐτός προσκαλεῖ πάντοτε τήν ἀγάπη μας καί τήν προφθαίνει μέ τήν δική του ἀγάπη μέ ἀναρίθμητες εὐεργεσίες· γι’ αὐτό, λοιπόν, σκέψου α΄ ὅτι τό νά ἀγαποῦμε ἐμεῖς τόν Θεό εἶναι ἡ πρώτη ἀπό ὅλες τίς ἐντολές· «Νά ἀγαπήσης Κύριον τόν Θεό σου μέ ὅλη σου τήν καρδιά καί μέ ὅλη σου τήν ψυχή καί μέ ὅλον σου τόν νοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή» (Ματθ. 22, 38). Εἶναι πρώτη κατά τήν ἐνέργεια, διότι αὐτή ἔχει μαζί της τήν ἐκπλήρωσι ὅλου τοῦ νόμου· εἶναι πρώτη κατά τήν θέλησι τοῦ τελικοῦ νομοθέτη, ἐπειδή σ’ αὐτόν τόν σκοπό τῆς δικῆς του ἀγάπης κατευθύνει ὅλες τίς ἄλλες ἐντολές· εἶναι πρώτη κατά τήν ἀξιότητα, διότι αὐτή δίνει τήν τιμή σέ ὅλες τίς  ἄλλες ἀρετές καί ἐντολές· καί εἶναι πρώτη κατά τήν τάξι, διότι αὐτή εἶναι τό θεμέλιο ὅλης τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς καί τελειότητας καί αὐτή ἡ  ἐντολή πρέπει νά ἔχη τόν πρῶτο τόπο μέσα στίς  καρδιές τῶν χριστιανῶν, ἐνῶ ἡ ἀγάπη τοῦ  πλησίον καί κάθε ἄλλη ἐντολή πρέπει νά ἐξαρτῶνται ἀπό αὐτή καί νά γίνωνται γι’ αὐτήν. Διαφορετικά κάθε ἄλλη ἀγάπη, πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θεωρεῖται ὡς μίσος καί κάθε ἄλλη ἐντολή, πού δέν γίνεται γιά τήν πρώτη ἐντολή θεωρεῖται ὡς παράβασις. Εἶναι, ἐπίσης, πρώτη κατά τήν εὐγένεια, διότι λιγώτερο ἀπό ὅλες τίς ἄλλες ἐναντιώνεται στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί δέν μπορεῖ ποτέ νά ἐκπληρωθῆ, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν θελήση· εἶναι πρώτη κατά  τήν ὑπεροχή, διότι αὐτή εἶναι ὁ ἀνώτερος βαθμός, στόν ὁποῖο μπορεῖ νά φθάση ἡ ψυχή· εἶναι πρώτη, τέλος πάντων καί κατά τήν διαμονή, διότι δέν θά ἔχη ποτέ τέλος αἰώνια· γι’ αὐτό εἶπε ὁ Παῦλος «τώρα παραμένει ἡ πίστις, ἡ ἐλπίς, ἡ ἀγάπη τά τρία αὐτά, μεγαλύτερη ὅμως ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ἀγάπη» (Α΄ Κορ. 13, 18).

Τώρα σκέψου πλέον ἐσύ, ἀδελφέ, πόσο πρέπει νά τιμοῦμε αὐτόν τόν μεγάλο νόμο τῆς ἀγάπης! Καί πόση προθυμία καί φροντίδα ὀφείλει κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς νά δείχνη γιά τήν ἐκπλήρωσί της! Ἄν καί ὁ Θεός μᾶς πρόσταζε νά μή τόν ἀγαποῦμε, ἐπειδή ὁποιοδήποτε δημιούργημα εἶναι ἀνάξιο μίας τόσο ὑψηλῆς ἀρετῆς, ἐμεῖς ἔπρεπε ἀκατάπαυστα νά τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς δώση ἄδεια, γιά νά χρησιμοποιοῦμε γι’ αὐτόν αὐτήν τήν τόσο εὐγενική ἀρετή καί νά τόν ἀγαποῦμε καί τώρα πού αὐτός μᾶς προστάζει μέ τόση βία νά τόν ἀγαποῦμε, εἶναι δυνατόν πλέον νά μή θέλουμε νά ὑπακούσουμε στήν προσταγή του; Καί τί ἄλλο θά ἐπιθυμοῦσαν περισσότερο οἱ κολασμένοι κάτω στον ἅδη, παρά μία τέτοια ἐντολή τῆς θείας ἀγάπης; Διότι ἄν τυχόν καί δινόταν ἐκεῖ κάτω μία τέτοια ἐντολή καί βέβαια αὐτή μόνη θά ἦταν ἀρκετή νά μεταβάλη ἀμέσως σέ ἱερές καί γλυκύτατες φλόγες ἀγάπης ἐκείνη τήν φωτιά, πού καταναλώνει καί βασανίζει τούς κολασμένους· γιατί δίνοντας ὁ Θεός σ’ αὐτούς αὐτήν τήν ἐντολή, θά τούς ἔδινε μαζί καί τίς ἀναγκαῖες βοήθειες τῆς χάριτός του γιά νά τήν ἐκπληρώσουν ἔτσι  ὑποδεχόμενοι ἐπάξια ἐκεῖνες τίς βοήθειες τῆς χάριτος οἱ καταδικασμένες ψυχές τῶν κολασμένων, εἶναι ἑπόμενο ἡ αἰώνια νύκτα τοῦ θανάτου τους νά μεταβληθῆ σέ μία φωτεινή αὐγή. Γι’ αὐτό καί ἡ μεγαλύτερη κόλασις, πού τιμωρεῖ τούς κολασμένους, εἶναι διότι δέν ἀγάπησαν τόν Θεό ὅπως τούς πρόσταξε· ἀλλά παραβαίνοντας τίς ἐντολές του, στερήθηκαν τήν πρός αὐτόν ἀγάπη· ὅπως λέει ὁ θεῖος Ἰσαάκ ὁ Σύρος  «Αὐτοί πού κολάζονται στήν γέεννα, μαστιγώνονται ἀπό τό μαστίγιο τῆς ἀγάπης· δηλαδή ἐκεῖνοι πού αἰσθάνθηκαν ὅτι ἔφταιξαν στήν ἀγάπη, ἔχουν μεγαλύτερη  κόλασι ἀπό κάθε κόλασι πού φοβοῦνται» (Λόγ.  πδ΄, σελ. 480). Καί ἄν εἶναι ἔτσι, ποιά πρόφασι θά ἔχης νά προβάλης ἐσύ στό ἑξῆς, ἄν τυχόν καί δέν τηρήσης αὐτόν τόν νόμο τῆς θείας ἀγάπης, ἀφοῦ ὁ Θεός θά σέ βοηθήση μέ τήν χάρι του νά τόν τηρήσης. Ποιό ἀπό τά δύο αὐτά εἶναι μεγαλύτερο θαῦμα, ἡ συγκατάβασις μέ τήν ὁποία συγκαταβαίνει ἕνας Θεός νά προστάζη τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀγαπᾶνε, σάν νά εἶχε ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγάπη τους, ἤ ἡ ἀναισθησία τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι καί ἀνάγκη ἔχουν ἀπό μία τέτοια προσταγή καί  πάλι, ἀφοῦ τήν δεχθοῦν, δέν θέλουν νά τήν ἐκπληρώσουν;  
Γι’ αὐτό, πρόσεξε καλά, ἀδελφέ, διότι ἡ καρδιά σου στέκεται ἀνάμεσα σέ δύο ἄκρα πού δέν ἔχουν μέσο· διότι ἤ θά αἰσθάνεσαι εὐχάριστα τήν φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ἐδῶ καί στόν Παράδεισο, ἤ θά εἶσαι χωρίς ἐλπίδα σωτηρίας, θά καίγεσαι σέ μία φλόγα αἰώνια στόν ἅδη. Ἡ μία εἶναι φλόγα σωτήρια καί ζωοποιός, ἡ ἄλλη εἶναι κολαστήρια καί θατανηφόρα· ὅμως καί οἱ δύο φλόγες προέρχονται ἀπό μία καί τήν ἴδια ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θά εὐφραίνη καί θά χαροποιῆ στόν Παράδεισο τούς δικαίους, πού φύλαξαν τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, καί τούς ἁμαρτωλούς θά τούς κολάση καί θά τούς λυπήση στόν Ἅδη, ἐπειδή δέν φύλαξαν τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὅπως λέει ὁ προαναφερθείς ἅγιος Ἰσαάκ, ὅταν ρωτήθηκε· «Μέ τήν δύναμί της ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ μέ διπλόν τρόπο· τούς μέν ἁμαρτωλούς κολάζει, ὅπως συμβαίνει καί ἐδῶ ὅταν εὐφραίνη φίλο μέ φίλο, ὅταν τηροῦν ὅσα ἔχουν συμφωνήσει» (λόγ.  πδ΄, σελ. 481). Γι’ αὐτό, λοιπόν, μή γίνης τόσο ἀνόητος, ὥστε νά προτιμήσης καλλίτερα τήν θανατηφόρα φλόγα τοῦ Ἅδη, παρά τη ζωηφόρα φλόγα τῆς θείας ἀγάπης· «Οἱ φλόγες τῆς φωτιᾶς, ἄγριο ἀστροπελέκι» (Ἆσμα 8, 6). Ἀλλά θυμήσου ὅτι ἡ ἀγάπη πού χρωστᾶς στόν Θεό μέσα ἀπό τήν ἐντολή, δέν εἶναι ἀγάπη πού νά περιέχεται μόνο στά λόγια καί μόνο στίς ἁπλές φράσεις· «Παιδιά μου, ἄς μή ἀγαποῦμε μέ λόγια καί ὡραῖες φράσεις, ἀλλά μέ ἔργα καί ἀλήθεια» (Α΄ Ἰω. 3, 18). Ἀλλά εἶναι μία ἀγάπη δυνατή, μία ἀγάπη ἄξια προτιμήσεως σέ κάθε πρᾶγμα καί κάθε τρόπο, ὥστε, ὅταν ἔλθη σέ σύγκρισι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀγάπη ὅλων τῶν ἄλλων κτιστῶν ἀγαθῶν, πρέπει νά προτιμᾶται πάντοτε τό θέλημα καί ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἀπό κάθε ἄλλο ἀγαθό, διότι «εἶναι ἰσχυρή, ὅπως ὁ θάνατος, ἡ ἀγάπη» (Ἆσμα 8, 6). Βίωσε ντροπή, λοιπόν, ἀδελφέ, πού ἔπραξες διαφορετικά μέχρι τώρα καί ἔκανες τόσο μεγάλο ἄδικο στόν Θεό σου, κάθε φορά πού ἁμάρτανες, διότι προτίμησες περισσότερο τήν ἁμαρτία ἀπό τόν Θεό. Βδελύξου ἀπόλυτα αὐτήν τήν ἀδικία· πάρε τήν ἀπόφασι νά ἀγαπᾶς τόν Θεό μέ ὅλη τήν θέλησι καί τήν δύναμί σου, μέ ὅλη τήν καρδιά σου καῖε μ΄ ὅλη τήν ψυχή σου καί νά προτιμήσης καλλίτερα νά πεθάνης, παρά νά δεχθῆς τήν ἁμαρτία ἄλλη φορά στήν καρδιά σου. Καί ἐπειδή ὁ Κύριος μέ ὅλους τούς τρόπους σέ ἀναγκάζει νά τόν ἀγαπᾶς, μέ τήν δημιουργία του, μέ τήν οἰκονομία του, μέ τίς ἐντολές του, μέ τά χαρίσματά του, μέ τίς ὑποσχέσεις τῶν ἀγαθῶν του, μέ τίς ἀπειλές τῆς κολάσεως, παρακάλεσέ τον νά σέ δυναμώση νά φυλάξης τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός αὐτόν, λέγοντάς του μέ  

τόν θεῖο Αὐγουστῖνο· «Μέ διατάζεις νά σέ ἀγαπῶ; Δῶσε μου ἐκεῖνο πού διατάζεις» (Εὐχή η΄ἤ ιθ’) καί γι’ αὐτά παρακάλεσέ τον νά σέ κερδίση καί νά σέ κάνη ὁλοκληρωτικά δικό του, ὥστε νά βρίσκεσαι ὅλος στόν Θεό μέ τήν ἀγάπη καί ὁ Θεός ὅλος σέ σένα μέ τήν ἴδια ἀγάπη· «Δική του εἶμαι ἐγώ καί ἐκείνου ἡ ἐπιθυμία» (Ἆσμα 7, 11).

Λόγοι κατηχητικοί

Τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Γιά τήν ἄριστη ὑποταγή σας καί γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά θεωρεῖτε τίποτε πιό μεγάλο ἀπό αὐτήν.

Πατέρες μου καί ἀδελφοί καί τέκνα μου, δόξα, δόξα στόν Θεό πού μᾶς ξεχώρισε ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας μας στό ἱερό αὐτό ἐπάγγελμα. Χάρη στόν Κύριο πού μᾶς κάλεσε στόν θαυμαστό καί μακάριο αὐτόν τρόπο τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Σέ μᾶς πραγματικά, ἄν καί εἶναι τολμηρό νά τό ποῦμε, ὄχι ὅμως σκόπιμα, δόθηκε τό «νά γνωρίσουμε τά μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν», περισσότερο ἀπό τούς κοσμικούς, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ «βλέπουν, δέν βλέπουν», οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς, τά πράγματα ὅπως εἶναι. Καί πράγματι, τί καί τί εἴδους εἶναι τά δικά τους; Μακαρίζουν τόν πλοῦτο καί τήν προσωρινή δόξα. Χαίρονται μέ τίς ἀπολαύσεις καί τήν καλοπέραση. Λάμπουν ἀπό χαρά μέ τά ἀρώματα καί τίς οἰνοποσίες, μέ τά ἁπαλά ἐνδύματα καί τίς ἀγέλες τῶν ἵππων, μέ τό πλῆθος τῶν δούλων καί τήν ἀπόκτηση πολλῶν κτημάτων, μέ τά ὡραῖα σπίτια καί τή διακόσμηση μέ πολύτιμα πετράδια καί μέ ὅλη τήν ὑπόλοιπη μάταιη ποικιλία. Γελοῦν, πηδοῦν, χορεύουν σάν χοῖροι ἕτοιμοι γιά σφαγή. Καί ἄς μήν ἀναφέρουμε τίποτε ἄλλο ἀπό τό πλῆθος τῶν ἄλλων παθῶν. Γιατί ὁ λόγος ἀποφεύγει τά προϊόντα καί ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας πού γεννιῶνται ἀπό αὐτά. Καί αὐτά εἶναι γι’ αὐτούς τά καυχήματα καί οἱ μεγάλες χαρές ἐκείνων πού ἐπαινοῦνται, ὄχι ὅμως καί γιά ἐκείνους πού σταύρωσαν τη σάρκα «μαζί μέ τά πάθη της καί τίς ἐπιθυμίες της»,  ὅπως εἴσαστε καί σεῖς πού, σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο, σταυρώσατε τή σάρκα σας γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιατί ἄλλος εἶναι, τέκνα μου, ὁ πόθος καί γιά ἄλλα πράγματα ἡ ἐπιθυμία ἡ δική μας. Ζητᾶμε καί ἐπιθυμοῦμε τήν παλαιά ζωή τοῦ Παραδείσου τῆς ἀπολαύσεως, ἀπό τήν ὁποίαν διωχθήκαμε. Ἀναπολοῦμε καί ἀναγνωρίζουμε τό ἀρχαῖο πολίτευμά μας. Φεύγουμε ἀπό τόν ψεύτικο κόσμο καί ἐρχόμαστε στόν Θεό. Ἀποβάλλουμε τό σκοτάδι τῆς ζωῆς καί ντυνόμαστε τό φῶς τό πνευματικό. Κοιτάζουμε ψηλά στόν οὐρανό καί μαθαίνουμε τόν λόγο τῆς κτίσεως, καί ἀποκτώντας τά πάντα, γινόμαστε κύριοι ὅλων, καί κατανοοῦμε (πόσο ἀλήθεια μεγάλο επάγγελμα!) ποιός μᾶς χώρισε ἀπό τή σάρκα καί τό αἷμα, ἀπό τούς γονεῖς καί τούς ἀπογόνους, ἀπό τούς γνωστούς, ἀπό τούς συνομιλήκους, ἀπό τήν πατρίδα, ἀπό τίς πόλεις, ἀπό τίς ἀγορές, ἀπό τά πλήθη καί τούς λαούς καί ἀπό ὅλα τά ἐγκόσμια. Κατανοοῦμε ποιός μᾶς ἔπεισε νά πουλήσουμε τούς ἑαυτούς μας ὡς δούλους στούς πνευματικούς ἡγουμένους καί πατέρες καί νά ἀναλάβουμε τόν ἀσκητικό ἀγώνα πού διεξάγεται κάθε μέρα μέ ἐγκράτεια, ἀγρυπνίες καί κατακλίσεις κάτω στό χῶμα. Ποιός μᾶς φώτισε νά βλέπουμε χωρίς διαστροφή καί νά μή θεωροῦμε τίποτε τό μεγάλο τόν χρυσό καί τό ἀσήμι καί τήν ὀμορφιά καί τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση, καί τό ἴδιο τό βασιλικό στέμμα καί τό πορφυρό ἔνδυμα, ἀλλά νά θεωροῦμε προτιμότερο καί ἀνώτερο καί ἐντιμότερο τό νά φορᾶμε αὐτά τά κουρελιασμένα καί πολυμπαλωμένα ροῦχα καί νά καμαρώνουμε γι’ αὐτά περισσότερο ἀπό τίς λαμπρές χλαῖνες. Ποιός μᾶς ἔδωσε τη δύναμη νά ἐγκαταλείψουμε τήν ὕλη καί τή σάρκα καί νά συνδεθοῦμε μέ τά οὐράνια μέσω τῆς παρθενίας καί νά μένουμε ἀδιάφοροι καί ἁγνοί ὅπως οἱ ἄγγελοι. Αὐτά λοιπόν εἶναι τά δικά μας, ἀδελφοί, καυχήματα, πού δώρισε ὁ Θεός σέ μᾶς πού τόν ἀγαπήσαμε καί ποθήσαμε τά μελλοντικά, τό ἀπλησίαστο φῶς, τήν αἰώνια δόξα, τήν ἀνέκφραστη χαρά, τήν ἀδιάκοπη εὐφροσύνη, τήν αἰώνια κληρονομία, τήν οὐράνια βασιλεία, τήν ἀκατάλυτη χοροστασία, τήν τρισμακάριστη θεωρία, τόν ἀμετάβλητο πλοῦτο, κάθε τί καλό καί εὐχάριστο ἀπό αὐτά πού ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός στούς ἁγίους ἀγγέλους καί στούς μέσω τῶν αἰώνων μακάριους πατέρες. Ἐπειδή λοιπόν αὐτά ἔτσι ἔχουν, ἄς βλέπουμε καί ἄς προσέχουμε μήπως προτιμήσουμε τά ἀντίθετα καί καταντήσουμε μετά ἀπό αὐτούς πού ζοῦν βιωτικά. Γι’ αὐτό ἄς καταστήσουμε τούς ἑαυτούς μας περισσότερο ἁγνούς καί ἄς μείνουμε ἀκόμα παρθένοι καί ἄς φροντίσουμε καθόλου τόν δαίμονα. Ὁ ἕνας λόγος συνθλίβει τόν ἄλλο καί τό ἕνα βλέμμα συγκατανεύει στό ἄλλο καί ἡ μιά ἀμέλεια γίνεται αἰτία στήν ἄλλη, καί λίγο – λίγο τοποθετούμενοι στή γωνία καί ἀπομονούμενοι σάν νυχτοκόρακες, γεννᾶμε τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας. Μή λοιπόν, τέκνα μου, ἔτσι, μή σᾶς παρακαλῶ καί σᾶς ἱκετεύω. Προσέχετε μεταξύ σας. Ἀπό τόν πλησίον ἔρχεται ἡ ζωή καί ὁ θάνατος, σύμφωνα μέ ἐκεῖνον πού εἶπε, ὅτι εἶναι ἐλεεινό τό βάραθρο, ἡ ἀνταπόδοση τῆς αἰώνιας φωτιᾶς. Νά μή πεῖς, «ξαναῆρθα πάλι», μή πεῖς «ἄργησα πολύ», μή σκεφθεῖς «ἀπέκτησα πιά μεγάλη δύναμη». Μικρή ἀμέλεια καί περιφρόνηση, παίρνοντάς σε μαζί της ἀφύλακτα καί χειραγωγώντας σε, σέ ρίχνει ἀπό βάραθρο τῆς ἁμαρτίας.

Προσέχετε καί βλέπετε, μικροί καί μεγάλοι, ὅσοι προηγεῖστε καί ὅσοι ἀκολουθεῖτε, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι. Στόν οὐρανό μακαριστήκαμε, ἐδῶ θεωρηθήκαμε ἐλεεινοί. Στόν οὐρανό δοξασθήκαμε, ἐδῶ ἀτιμασθήκαμε. Στόν οὐρανό ζήσαμε ἀγγελικά, ἐδῶ πορευθήκαμε σατανικά. «Συνέφερε σ’ αὐτόν», λέγει, «νά μήν εἶχε γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος». Συμφέρει καί σ’ αὐτόν νά  εἰπωθοῦν αὐτά, ἀλλά πρέπει νά συνέλθει καί νά ἐπιστρέψει. Καί αὐτά δέν τά περιέλαβα στήν κατήχηση αὐτή ἐπειδή ἤθελα νά σᾶς στενοχωρήσω, τέκνα μου, ἀλλά γιά νά διώξω μέ τήν προειδοποίηση ἀπό τήν ψυχή τή δική σας καί τή δική μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τή ρομφαία τῆς ἁμαρτίας πού ἔρχεται, μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό πανάγιο καί ζωοποιό Πνεῦμα, ἀνήκει ἡ δόξα τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Δέν πρέπει νά ἐπιδιώκωμεν τάς φιλίας τῶν κατά κόσμον ἐπιφανῶν.

Ἐκ τοῦ «Εὐεργετινοῦ»

Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας ἔλεγε πρός τούς συμμοναστάς του· ἀλλοίμονόν μας, διότι ἐλησμονήσαμεν, ὅτι ἔχομεν γεννηθῆ ἀπό ἀφανεῖς καί ἀδόξους γονεῖς καί ὅτι ἔχομεν ὑποσχεθῆ, δι’ ἀγάπην Θεοῦ, νά ἐπιδιώκωμεν καί νά ἀγαπῶμεν τήν πτωχείαν καί τήν ἀφάνειαν· λησμονήσαντες δέ αὐτά, φροντίζομεν μετά σφοδρότητος νά ἐξομοιωνώμεθα μέ τούς ἐνδόξους καί πλουσίους ἐπιζητοῦντες τήν ἐκτίμησιν τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλοίμονόν μας, διότι καταβάλλομεν προσπαθείας νά συναναστρεφώμεθα τούς ἰσχυρούς καί τούς πλουσίους καί νά ἀρέσωμεν εἰς αὐτούς, ἐνῶ, ἀπ’ ἐναντίας, ἀποφεύγομεν ὡς ἐνοχλητικούς τούς πτωχούς καί ἀφανεῖς, πού παρακαλοῦν νά μᾶς πλησιάσουν.

******

Κάποτε ὁ ἄρχων τῆς χώρας ἐπληροφορήθη διά τήν ἀρετήν καί τήν ἀξίαν τοῦ Ἀββᾶ Μωϋσέως· ἀνεχώρησε λοιπόν διά τό μέρος, ὅπου ὑπῆρχεν ἡ σκήτη, ἐπιθυμῶν νά γνωρίση τόν Ἀββᾶν Μωϋσῆ.

Μερικοί Μοναχοί, πού ἐπληροφορήθησαν τήν ἄφιξιν τοῦ ἄρχοντος, ἔτρεξαν ἐνωρίτερον πρός τόν Ἀββᾶν Μωϋσῆν καί τόν ἐπληροφόρησαν διά τήν ἐπικειμένην ἐπίσκεψιν.

Μόλις ἤκουσε τήν εἴδησιν αὐτήν ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς ἀνεχώρησε διά τό ἔλος, ὥστε νά ἀποφύγη τήν ἐπίσκεψιν τῶν ἐπισήμων.

Καθ’ ὁδόν ὅμως συνήντησε τόν ἄρχοντα μετά τῆς συνοδείας του. Ἕνας ἐν τῆς συνοδείας τόν ἠρώτησε:

-Γέροντα, ποῦ εἶναι τό κελλί τοῦ Μωϋσέως;

-Τί γυρεύετε ἀπό αὐτόν τόν ἄνθρωπον; Εἶναι τρελλός!

Ὅταν ἤκουσε τό πρᾶγμα αὐτό ὁ ἄρχων, χωρίς νά ὑποπτευθῆ ὅτι αὐτός ἦτο ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς καί ὅτι ἀπό ταπείνωσιν κατηγόρει τόν ἑαυτόν του, ἐματαίωσε τόν σκοπόν τῆς ἐπισκέψεώς του καί ἐπέστρεψεν ὀπίσω.

Ἀφοῦ δέ ἔφθασεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν λέγει πρός τούς κληρικούς:

-Πατέρες, μανθάνων τήν καλήν φήμην περί τοῦ Ἀββᾶ Μωϋσέως, ἀπεφάσισα νά μεταβῶ εἰς τήν σκήτην διά νά τόν γνωρίσω. Ἕνας ὅμως γέρων Μοναχός, πού μετέβαινεν εἰς τήν Αἴγυπτον καί ὁ ὁποῖος ἐφαίνετο σεβαστός, ὅταν τόν ἠρωτήσαμεν νά μᾶς ὑποδείξη τό κελλί τοῦ Μωϋσέως, μᾶς εἶπε· τί τόν θέλετε; αὐτός εἶναι τρελλός! Ἔβγαλα λοιπόν τό συμπέρασμα, ὅτι δέν ἀξίζει τόν κόπον νά ἐπισκεφθῶμεν ἕνα τρελλόν, δι’ αὐτό καί ἐπέστρεψα.

Οἱ κληρικοί ἐλυπήθησαν διά τό περιστατικόν αὐτό καί ἠθέλησαν νά πληροφορηθοῦν ποῖος ἦτο αὐτός, πού ἐλάλησε τόσον σκληρῶς κατά τοῦ Ἁγίου. Πρός τοῦτο ἠρώτησαν τόν ἄρχοντα:

-Ποῖα χαρακτηριστικά εἶχεν ὁ Γέρων, πού σᾶς ἔδωσε τήν πληροφορίαν αὐτήν;

-Ἦτο γέρων, ἐφόρει παλαιά καί ἐφθαρμένα ἐνδύματα, ὑψηλός καί μαῦρος.

-Αὐτός ἦτο ὁ Μωϋσῆς, ἀπήντησαν μέ συγκίνησιν οἱ Κληρικοί· σᾶς εἶπε δέ αὐτά, διότι τόν συναντήσατε καί ἐπεθύμει, ἀπό ταπείνωσιν, νά ἀποφύγη τήν συνάντησίν σας.

Ἀπό αὐτήν τήν ἔμπρακτον ταπεινοφροσύνην τοῦ Ἁγίου ὠφελήθη ὁ ἄρχων καί εὐχαριστημένος ἀνεχώρησε διά τήν ἕδραν του.

*****

Ὁ ἄρχων μετέβη κάποτε εἰς τήν ἔρημον, διά νά γνωρίση καί τόν Ἄββᾶν Σίμωνα. Ὁ Ἀββᾶς, μόλις ἐπληροφορήθη τόν σκοπόν τοῦ ἄρχοντος, ἐφόρεσε τήν ζώνην του καί ἀνεχώρησε πρός ἕνα φοινικόδενδρον, διά νά τό καθαρίση.

Ἐν τῶ μεταξύ ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον ἀυτό, ὅπου εἰργάζετο ὁ Ἀββᾶς, ὁ ἡγεμών μέ τούς ἀνθρώπους του. Μόλις τόν εἶδαν νά καθαρίζη τό φοινικόδενδρον, ἐφώναξαν ἀπό μακριά:

-Γέροντα, ποῦ εἶναι ὁ Ἀναχωρητής;

-Δέν εὑρίσκεται ἐδῶ κανένας Ἀναχωρητής! ὅταν δέ ἤκουσαν τήν πληροφορίαν αὐτήν ὁ ἡγεμών καί οἱ σύντροφοί του ἀνεχώρησαν.

*****

Ἕνας ἄλλος ἄρχων ἠθέλησε καί αὐτός νά ἔλθη εἰς τήν ἔρημον, διά νά γνωρίση τόν Ἀββᾶν Σίμωνα.

Ἐν τῶ μεταξύ οἱ κληρικοί τοῦ Ναοῦ τῆς Σκήτης μετέβησαν συντόμως εἰς τό κελλίον τοῦ Ἀββᾶ καί τοῦ εἶπον:

-Ἀββᾶ, ἑτοιμάσου, διότι ἐντός ὀλίγου θά σέ ἐπισκεφθῆ ὁ ἄρχων, νά τόν εὐλογήσης, ἐπειδή σέ εὐλαβεῖται ἀπό ὅσα ἔχει ἀκούσει διά σέ.

-Ναί, θά ἑτοιμασθῶ· ἀπήντησεν ὁ Ἀββᾶς.

Πράγματι ἐφόρεσε ἕνα παλιαομανδύαν, ἐπῆρε εἰς τό χέρι του ψωμί καί τυρί καί ἐκάθισεν εἰς τήν ἐξώθυραν τρώγων. Ἐν τῶ μεταξύ ἦλθεν ὁ ἄρχων μέ τούς ἀξιωματικούς του καί ὅταν τόν εἶδον εἰς αὐτήν τήν στάσιν, νά τρώγη χωρίς νά εἶναι ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ καί νά παραμένη ἀργός, τοῦ ἔρριξαν ἕνα περιφρονητικό βλέμμα καί εἶπαν μέ εἰρωνείαν:

-Αὐτός εἶναι ὁ Ἀναχωρητής; κρῖμα εἰς τά καλά λόγια, πού ἠκούσαμεν.

Ἀμέσως δέ χωρίς καμμίαν ἄλλην συζήτησιν ἀνεχώρησαν.

*****

Ἔζη κάποτε ἕνας Κοινοβιάρχης, πού ἦτο πνευματικός πατήρ διακοσίων Μοναχῶν. Τόν Ἡγούμενον αὐτόν τόν ἐτίμων καί τό ἐδόξαζον πολύ οἱ ἄνθρωποι. Μίαν ἡμέραν ἦλθεν εἰς τό Κοινόβιον αὐτοῦ τοῦ Ἡγουμένου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὑπό τό σχῆμα ἑνός πτωχοῦ Γέροντος Ἀσκητοῦ, γνωστοῦ εἰς τόν Ἡγούμενον. Ἦλθε πρωΐ – πρωΐ καί παρεκάλει τόν θυρωρόν νά ἀναγγείλη εἰς τόν Ἡγούμενον, ὅτι τόν ζητεῖ ὁ τάδε γνωστός του. Ὁ θυρωρός ἀπεφάσισε, χωρίς διάθεσιν, νά ἐξυπηρετήση τόν ἄγνωστόν του αὐτόν πτωχόν καί εἰσῆλθεν εἰς τό Κοινόβιον νά ἀναφέρη σχετικῶς εἰς τόν Ἡγούμενον. Ἐκείνην τήν στιγμήν ὁ Ἡγούμενος συνεζήτει μετά τινων ξένων· ἀφοῦ λοιπόν ἐπερίμενεν ὀλίγον, ἀνέφερεν εἰς αὐτόν διά τόν πτωχόν, πού ἀνέμενεν εἰς τό θυρωρεῖον.

Μόλις τόν ἤκουσεν ὁ ἡγούμενος τοῦ ἀπαντᾶ  μέ ὀργήν.

-Δέν βλέπεις, ὅτι συζητῶ μέ τούς ἐπισήμους αὐτούς ἀνθρώπους; Ἄφησέ με τώρα, μή μέ ἐνοχλεῖς.

Τρομαγμένος ὁ θυρωρός ἔφυγε σιγά – σιγά καί ἀνεφερεν εἰς τόν κατά τό σχῆμα πτωχόν Γέροντα τόν λόγον, διά τόν ὁποῖον δέν ἠμποροῦσε νά τόν δεχθῆ ὁ Ἡγούμενος. Ὁ μακρόθυμος καί ἀνεξίκακος Κύριος, χωρίς νά ὀργισθῆ διά τήν διαγωγήν αὐτήν τοῦ Ἡγουμένου, ἐκάθησε καί ἐπερίμενε μέ ἀγόγγυστον ὑπομονήν εἰς τό θυρωρεῖον. Κατά τήν πέμπτην ὥραν τῆς ἡμέρας (11^ην π.μ.) Ἕνας πλούσιος ἦλθεν εἰς τό Κοινόβιον. Μόλις τόν ἀντελήφθη ὁ θυρωρός ἔτρεξε γρήγορα – γρήγορα καί τοῦ ἤνοιξε· ἀμέσως δέ τρέχει εἰς τόν Ἡγούμενον καί ἀναφέρει τόν ἐπισκέπτην. Αὐτοστιγμεί ὁ Ἡγούμενος βγαίνει ἀπό τό Μοναστῆρι, κατεβαίνει εἰς τό θυρωρεῖον  καί ὑποδέχεται μέ πολλάς φιλοφρονήσεις τόν πλούσιον ἐπισκέπτην.

Μόλις τόν εἶδεν ὁ πλούσιος εἰς εὐσπλαγχνίαν καί φίλος τῶν πτωχῶν Θεός, πού ἐκρύπτετο ὑπό τό σχῆμα τοῦ πτωχοῦ γέροντος, τόν ἐπλησίασε καί τοῦ λέγει ἱκετευτικῶς:

-Σέ παρακαλῶ, Ἀββᾶ, θέλω νά σοῦ ὁμιλήσω.

Ὁ Ἀββᾶς ὅμως τόν περιεφρόνησε, χωρίς νά τοῦ δώση καμμίαν σημασίαν καί εἰσῆλθε μαζί μέ τόν πλούσιον εἰς τό Μοναστήρι, διά νά τοῦ ἑτοιμάση ἐκλεκτά φαγητά. Ἀφοῦ λοιπόν ἔφαγε καλά – καλά ὁ πλούσιος, ἡτοιμάσθη νά ἀναχωρήση. Ὁ Ἡγούμενος φιλοφρονέστατα τόν κατευώδωσε μέχρι τοῦ θυρωρείου· αἰχμαλωτισμένος δέ ἀπό τάς πολλάς φροντίδας, ἐγύρισεν ὀπίσω, χωρίς νά ἐνθυμηθῆ τόν πτωχόν καί ἀνεξίκακον Γέροντα, πού τόσον τόν παρεκάλεσε νά τοῦ ὁμιλήση. Ὅταν πλέον ἐβράδυασε καί ἀφοῦ κανείς δέν ἐφώναξε τόν εὐλογημένον ἐκεῖνον ξένον καί δέν τοῦ ἔδωσε κἄν προσοχήν, ἦλθε πάλιν εἰς τόν θυρωρόν καί τοῦ παρήγγειλε νά εἰπῆ τά ἑξῆς εἰς τόν Ἡγούμενον:

-Ἀφοῦ θέλεις τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἐγώ, ἀνταμείβων σε διά τήν προηγουμένην ἄσκησίν σου καί τόν καλόν τρόπον τῆς ζωῆς σου, θά σοῦ στείλω ἀπό τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος ἐπισκέπτας, ἐπειδή σοῦ ἀρέσουν αἱ ἐπισημότητες καί αἱ τιμαί. Ἀλλά δέν θά δοκιμάσης ὅμως ποτέ τά ἀγαθά τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας μου.

Ἀπό τά λόγια αὐτά ἀνεγνωρίσθη ὅτι ὁ πτωχός αὐτός ἦτο ὀ Παντοκράτωρ Κύριος.

=========================================================================

                                                                                                                  «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ»                                                          

Ἑβδομαδιαῖον Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

Ἐκδότης:  +  Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εὐλογίας χάριν.

                                                 Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς.

========================================================================