ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ Ἀρ. φύλλου: 529 Κυριακή 16 Ὀκτωβρίου 2023!

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ!

 ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ 

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου

Ἀρ. φύλλου: 529 

Κυριακή 16 Ὀκτωβρίου 2023

Σάββατο Δ’ Λουκᾶ 

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ς’ 1-10

Τῶ καιρῶ ἐκείνω ἐπορεύετο ὁ Ἰησοῦς τοῖς Σάββασι διά τῶν σπορίμων, καί ἔτιλλον οἱ Μαθηταί αὐτοῦ τούς στάχυας καί ἤσθιον ψώχοντες ταῖς χερσί. Τινές δέ τῶν φαρισαίων εἶπον αὐτοῖς. Τί ποιεῖτε ὅ οὐκ ἔξεστι ποιεῖν ἐν τοῖς Σάββασι; Καί ἀποκριθείς πρός αὐτούς, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς. Οὐδέ τοῦτο ἀνέγνωτε, ὅ ἐποίησε Δαβίδ, ὁπότε ἐπείνασεν αὐτός καί οἱ μετ’ αὐτοῦ ὄντες; ὡς εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, καί τούς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔλαβε, καί ἔφαγε, καί ἔδωκε καί τοῖς μετ’ αὐτοῦ, οὕς οὐκ ἔξεστι φαγεῖν, εἰμή μόνους τούς Ἰερεῖς; Καί ἔλεγεν αὐτοῖς. Ὅτι Κύριός ἐστιν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Σαββάτου. Ἐγένετο δέ καί ἐν ἑτέρω Σαββάτω εἰσελθεῖν αὐτόν εἰς τήν συναγωγήν καί διδάσκειν. καί ἦν ἐκεῖ ἄνθρωπος, καί ἡ χείρ αὐτοῦ ἡ δεξιά ἦν ξηρά. Παρετήρουν δέ αὐτόν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, εἰ ἐν τῶ Σαββάτω θεραπεύσει, ἵνα εὕρωσι κατηγορίαν αὐτοῦ. Αὐτός δέ ἤδει τούς διαλογισμούς αὐτῶν, καί εἶπε τῶ ἀνθρώπω τῶ ξηράν ἔχοντι τήν χεῖρα. Ἔγειρε, καί στῆθι εἰς τό μέσον. Ὁ δέ ἀναστάς, ἔστη. Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρός αὐτούς. Ἐπερωτήσω ὑμᾶς τι. Ἔξεστι τοῖς Σάββασιν ἀγαθοποιῆσαι, ἤ κακοποιῆσαι; Ψυχήν σῶσαι, ἤ ἀποκτεῖναι; Καί περιβλεψάμενος πάντας αὐτούς, εἶπεν αὐτῶ Ἔκτεινον τήν χεῖρά σου. Ὁ δέ ἐποίησε, καί ἀποκατεστάθη ἡ χείρ αὐτοῦ ὡς ἡ ἄλλη.

Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα

 Τῶ καιρῶ ἐκείνω ἐπερνοῦσε ὁ Ἰησοῦς τῶ Σαββάτω διά μέσου τῶν σπαρμένων ἀγρῶν καί οἱ μαθηταί ἔκοβαν τά στάχυα, τά ἔτριβον μέ τά χέρια των καί ἔτρωγαν τούς κόκκους. Μερικοί δέ ἀπό τούς φαρισαίους τούς εἶπαν. «διατί κάνετε αὐτό, τό ὁποῖον, ὠς ἐργασία πού εἶναι, δέν ἐπιτρέπεται νά τό κάνετε κατά τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου;» καί ἀποκριθείς πρός αὐτούς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν. «δέν ἔχετε ἀναγνώσει οὔτε κἄν καί τοῦτο, πού εἶχε κάμει ὁ Δαυΐδ, ὅταν ἐπείνασε αὐτός καί ἐκεῖνοι πού ἦσαν μαζῆ του; Ὅτι δηλαδή εἰσῆλθε εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπῆρε τούς ἄρτους τῆς προθέσεως, ἔφαγε καί αὐτός καί ἔδωκε καί εἰς ἐκείνους πού εἶχε μαζῆ του; Αὐτούς δέ τούς ἄρτους, ὅπως γνωρίζετε, δέν ἐπιτρέπεται νά τούς φάγη κανείς ἄλλος, εἰ μή μόνο οἱ ἱερεῖς; (Καί ὅμως τήν πρᾶξιν αὐτήν τοῦ Δαυΐδ, βαρυτέραν ἀπό αὐτήν πού κάνουν τώρα οἱ μαθηταί μου, οὔτε ὁ Θεός οὔτε καί σεῖς βέβαια τήν καταδικάζετε). Καί ἔλεγεν ἐν συμπεράσματι εἰς αὐτούς, ὅτι «ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι Κύριος καί τοῦ Σαββάτου καί μέ τήν θείαν του ἐξουσίαν ἔχει τό δικαίωμα νά τροποποιῆ καί νά λαμπρύνη τόν θεσμόν αὐτόν». Συνέβη δέ καί κάποιο ἄλλο Σάββατον νά εἰσέλθη αὐτός εἰς τήν συναγωγήν καί νά διδάσκη. Εὑρίσκετο δέ ἐκεῖ καί ἕνας ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου τό δεξί χέρι ἦτο ἀκίνητον καί ξηρόν. Τόν κατεσκόπευον δέ οἱ γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, ἐάν κατά τό Σάββατον θά θεραπεύση αὐτόν, διά νά εὕρουν ἀφορμήν κατηγορίας ἐναντίον του. Αὐτός δέ ὡς παντογνώστης ἐγνώριζε πολύ καλά τούς διαλογισμούς των καί εἶπε εἰς τόν ἄνθρωπον, πού εἶχε τό ξηρό χέρι. «σήκω ὀρθός καί στάσου εἰς τό μέσον τῆς συναγωγῆς». Ἐκεῖνος δέ ἐσηκώθη καί ἐστάθη. Εἶπε τότε πρός τούς φαρισαίους ὁ Ἰησοῦς. «Θά σᾶς ἐρωτήσω, τί ἐπιτρέπεται νά κάμη κανείς τάς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου. Νά κάμη τό καλόν ἤ νά κάμη τό κακόν; Νά σώση μίαν ζωήν πού κινδυνεύει ἤ νά ἀδιαφορήση καί νά γίνη αἰτία τοῦ θανάτου ἑνός ἀνθρώπου;» καί ἀφοῦ περιέφερε γύρω τό βλέμμα του πρός ὅλους (μήπως τυχόν καί  κανείς ἀπαντήση) εἶπεν εἰς τόν ἄνθρωπον ἐκεῖνον. «ἅπλωσε τό χέρι σου». Ἐκεῖνος ἔκαμε ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ Κύριος καί ἀμέσως τό χέρι του ἔγινε ἐντελῶς ὑγιές, ὅπως καί τό ἄλλο.

Ἀπόστολος κα’ 

Πρός Κορινθίους Β’

 Kεφάλαιον γ΄ στίχοι 12-18

Προκείμενον. Ἦχος πλ. β’. (Ψαλμός λα΄) 

Εὐφράνθητε ἐπί Κύριον καί ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι. 

Στίχ. Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι.

Ἀδελφοί, ἔχοντες τοιαύτην ἐλπίδα πολλῆ παρρησία χρώμεθα, καί οὐ καθάπερ Μωϋσῆς ἐτίθει κάλυμμα ἐπί τό πρόσωπον ἑαυτοῦ πρός τό μή ἀτενίσαι τούς υἱούς Ἰσραήλ εἰς τό τέλος τοῦ καταργουμένου. Ἀλλ’ ἐπωρώθη τά νοήματα αὐτῶν. Ἄχρι γάρ τῆς σήμερον τό αὐτό κάλυμμα ἐπί τῆ ἀναγνώσει τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει, μή ἀνακαλυπτόμενον ὅτι ἐν Χριστῶ καταργεῖται, ἀλλ’ ἕως σήμερον, ἡνίκα ἀναγινώσκεται Μωϋσῆς, κάλυμμα ἐπί τήν καρδίαν αὐτῶν κεῖται. ἡνίκα δ’ ἄν ἐπιστρέψη πρός Κύριον, περιαιρεῖται τό κάλυμμα. Ὁ δέ Κύριος τό Πνεῦμά ἐστιν. οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία. Ἡμεῖς δέ πάντες ἀνακεκαλυμμένω προσώπω τήν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τήν αὐτήν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος.

 Ἀλληλούϊα (γ΄) Ἦχος πλ. β’. (Ψαλμός ξδ’- ρα’).

Στίχ. Μακάριοι οὕς ἐξελέξω καί προσελάβου, Κύριε. 

Καί τό μνημόσυνον αὐτῶν εἰς γενεάν καί γενεάν. 

Ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστόλου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα

Ἀδελφοί, ἔχοντες μίαν τέτοιαν ἐλπίδα, ὅτι δηλαδή τό ἐν Χριστῶ ἔργον μας εἶναι ἀφαντάστως καί αἰωνίως ἔνδοξον, προχωροῦμεν καί ἐργαζόμεθα μέ πολύ θάρρος διά τήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου. Καί προσφέρομεν καθαράν, χωρίς κανένα κάλυμμα, τήν νέαν διδασκαλίαν καί τό ἔργον μας, καί ὄχι ὅπως ὁ Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος ἔθεσε κάλυμμα ἐμπρός εἰς τό πρόσωπόν του, τό ὁποῖον κάλυμμα ὑπεδήλωνεν, ὅτι οἱ υἱοί τοῦ Ἰσραήλ δέν θά ἠμποροῦσαν, ἐξ αἰτίας τῆς σκληροκαρδίας των, νά ἀτενίσουν καί νά κατανοήσουν τοῦ καταργουμένου ἐκείνου Νόμου τό τέλος καί τόν σκοπόν, δηλαδή τόν Χριστόν. ἀλλ’ ἐσκληρύνθη καί ἐτυφλώθη ἡ διάνοιά των. Διότι καί μέχρι σήμερον μένει τό ἴδιο κάλυμμα κατά τήν ἀνάγνωσιν τῆς παλαιᾶς Διαθήκης καί δέν ἀφαιρεῖται τοῦτο ἀπό αὐτούς (κατά κυριολεξίαν καί κατά μεταφοράν) ἐπειδή δέν πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν, ἐν τῶ ὁποίω καί διά τοῦ ὁποίου καταργεῖται αὐτό. Ἀλλά μέχρι σήμερον, ὅταν ἀναγινώσκεται ὁ Νόμος τοῦ Μωϋσέως, ἀπλώνεται καί ὑπάρχει κάλυμμα ὄχι μόνον εἰς τό πρόσωπόν των, ἀλλά καί εἰς τήν καρδίαν των. Ὄταν δέ κάποιος ἀπό αὐτούς καθοδηγηθῆ καί ἐπιστρέψη πρός τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τότε ξετυλίγεται καί ἀφαιρεῖται τό κάλυμμα τῆς καρδίας, διά νά γίνη ἔτσι φανερά εἰς αὐτόν καί κατανοητή ἡ ἀλήθεια. Ὁ Κύριος εἶναι τό Πνεῦμα καί ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα, τό ὁποῖον διά μέσου τοῦ Κυρίου χορηγεῖται, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπό τό κάλυμμα καί τήν δουλείαν τοῦ Νόμου. ἐκεῖ εὑρίσκεται ἡ πραγματική ἐλευθερία. Ἡμεῖς δέ ὅλοι μέ ἀκάλυπτον τό πρόσωπον καί ἀνεμπόδιστον τήν καρδίαν δεχόμεθα καί ἀντικατοπτρίζομεν καί ἀκτινοβολοῦμεν τήν δόξαν τοῦ Κυρίου, καί μεταμορφωνόμεθα εἰς αὐτήν ταύτην τήν εἰκόνα του καί τοῦ ὁμοιάζομεν πνευματικῶς, προχωροῦντες ἀπό δόξης εἰς δόξαν, ὅπως εἶναι φυσικόν νά προχωρῆ αὐτός, πού ἁγιάζεται καί λαμπρύνεται ἀπό τό Πνεῦμα, ἀπό τόν Κύριον

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον τοῦ Σαββάτου 

Τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, προσέχετε καλῶς εἰς τάς θείας γραφάς ὁποῦ ἀκούετε· διότι μᾶς προστάζει ὁ Κύριός μας νά ἐρευνῶμεν τάς γραφάς, διά νά μάθωμεν πρῶτα καί ἀρχήν τήν στράταν ὁποῦ μᾶς φέρει εἰς τήν σωτηρίαν, ἔπειτα περιπατοῦντες αὐτήν διά μέσου τῆς πράξεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νά γυρίσωμεν ὀπίσω, νά καταντήσωμεν εἰς αὐτήν τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν μας, ὁποῦ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καθώς εἰς τόν καιρόν τῆς αὐτοῦ γεννήσεως ἔλεγεν ὁ ἄγγελος εἰς τούς Ποιμένας. «Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῶ λαῶ· ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν Σωτήρ, ὅς ἐστί Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαβίδ.» Λοιπόν ἄς σπουδάσωμεν ὅλοι μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί ἄς δράμωμεν ὀγλίγωρα μέ προθυμίαν πολλήν, μή βαστάζοντες μαζή μας κανένα φορτίον, ἤ κἀνένα πρᾶγμα κοσμικόν, ἤ δυσκολοβάστακτον, διά νά μήν ἀναγκαζώμεθα ἀπό αὐτό νά περιπατοῦμεν ἀργότερα, καί δέν ἠμπορέσωμεν νά φθάσωμεν, καί νά ἐμβοῦμεν μέσα εἰς τήν πόλιν Δαβίδ, διά νά ἰδοῦμεν τόν σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν. Παρακαλῶ σας νά ἐπιμεληθῆτε διά τήν σωτηρίαν σας διά τῆς χάριτος ὁποῦ ἐνεργεῖ εἰς ἐσᾶς, καί νά μήν ἀμελήσετε τελείως· ἀμή ἀφ’ οὗ ἐξυπνήσωμεν, καί ἀσυκωθοῦμεν ὡσάν ἀπό ὕπνον, ἀπό τήν πονηράν οἴησιν, καί ἀμέλειαν, ἄς μή σταθοῦμεν, οὐδέ ἄς καθήσωμεν τελείως, ἕως ὁποῦ νά εὔγωμεν ἔξω ἀπό τόν κόσμον, καί ἐκεῖ νά εὕρωμεν, καί νά ἰδοῦμεν τόν σωτῆρα, καί Θεόν ἡμῶν, καί νά τόν προσκυνήσωμεν, καί νά προσπέσωμεν εἰς αὐτόν· καί οὐδέ ἕως ἐδῶ ἄς σταθοῦμεν, ἀλλά ἄς τρέχωμεν ἕως ὁποῦ νά μᾶς εἰπῆ καί ἐκεῖνος, «Ὑμεῖς οὐκ ἐστέ ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου.» Πῶς δέ ἔρχεται τινάς εἰς τοῦτο, τό νά μήν εἶναι ἀπό τόν κόσμον; ἐάν σταυρώση τόν ἑαυτόν του εἰς τόν κόσμον, καί τόν κόσμον εἰς τόν ἑαυτόν του· καθώς καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει. «Ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται, κἀγώ τῶ κόσμω.» Καί τί συμφωνίαν, λέγει, ἔχουν αὐτοί οἱ λόγοι τοῦ Ἀποστόλου μέ ἐκείνους τοῦ Χριστοῦ; Οἱ μέν λόγοι εἶναι ἄλλοι· τό δέ νόημα καί τῶν δύω εἶναι ἕνα καί τό αὐτό. Ὅτι καθώς ἐκεῖνος ὁποῦ εἶναι ἔξω ἀπό τό σπῆτι δέν βλέπει ἐκείνους ὁποῦ εἶναι μέσα κλεισμένοι· τοιουτωτρόπως οὐδέ ὁ ἐσταυρωμένος, ἤγουν ὁ νενεκρωμένος τῶ κόσμω, δέν ἔχει καμμίαν αἴσθησιν εἰς τά πράγματα τοῦ κόσμου. Καί καθώς πάλιν τό νεκρόν σῶμα δέν ἔχει καμμίαν αἴσθησιν, οὔτε εἰς τά ζωντανά σώματα, οὔτε εἰς τά νεκρά ὁποῦ κείττονται μαζή μέ αὐτό, τοιουτοτρόπως καί ἐκεῖνος ὁποῦ εὔγη ἔξω ἀπό τόν κόσμον, μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί εὑρίσκεται μαζή μέ τόν Θεόν, δέν δύναται νά ἔχη καμμίαν αἴσθησιν εἰς τόν κόσμον, ἤ εἰς τά πράγματα τοῦ κόσμου. Ἔτζι λοιπόν, ἀδελφοί, γίνεται θάνατος, ἤγουν νέκρωσις τοῦ σώματος καί προτήτερα ἀπό τόν θάνατον· καί προτήτερα ἀπό τήν ἀνάστασιν τῶν σωμάτων, γίνεται ἀνάστασις τῶν ψυχῶν μέ τό ἔργον, καί τήν δοκιμήν, καί τήν ἀλήθειαν. Διότι ὅταν τό θνητόν φρόνημα ἀφανίζεται ἀπό τόν ἀθάνατον νοῦν, καί ἡ νεκρότης διώχνεται ἀπό τήν ζωήν, τότε ἡ ψυχή βλέπει φανερά τόν ἑαυτόν της, πῶς ἀνεστήθη ὡσάν ἀπό νεκρούς, καθώς βλέπουν τόν ἑαυτόν τους καί ἐκεῖνοι ὁποῦ ἀσυκώνονται ἀπό ὕπνον, καί γνωρίζει τόν Θεόν ὁποῦ τήν ἀνέστησε· τόν ὁποῖον κατανοοῦσα, καί εὐχαριστοῦσα τόν προσκυνεῖ, καί δοξολογεῖ τήν ἄπειρόν του ἀγαθότητα. Τό δέ σῶμα δέν ἔχει πλέον καμμίας λογῆς ἔμπνευσιν, ἤ κόνησιν, ἤ ἐνθύμησιν εἰς τάς ἐδικάς του ἐπιθυμίας, καί ὀρέξεις, ἀμή γίνεται ὅλως διόλου νεκρόν, καί ἄπνουν εἰς αὐτάς. Καί μερικαῖς φοραῖς ὁ ἄνθρωπος ἀλησμονεῖ πλέον καί αὐτά τά κατά φύσιν, μέ τό νά διατρίψη νοερῶς πάντοτε ἡ ψυχή του εἰς τά ὑπέρ φύσιν· καί πρεπόντως. Διότι λέγει ἡ γραφή· «Πνεύματι περιπατεῖτε, καί ἐπιθυμίαν σαρκός οὐ μή τελέσητε». Διατί ὅταν ἡ σάρξ γίνη νεκρά, καθώς εἴπαμεν, διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, θέλει μᾶς ἀφήσει νά ζήσωμεν εἰς τό ἑξῆς χωρίς καμμίαν ἐνόχλησιν, καί ἐμπόδιον. Ἐπειδή κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, «νόμος τῶ δικαίω οὐ κεῖται.» Ὡσάν ὁποῦ πολιτεύεται ὑπέρ νόμον. Διατί, «ὅπου Πνεῦμα Κυρίου, λέγει, ἐκεῖ ἐλευθερία»· καί ἡ ἐλευθερία εἶναι ἐξάπαντος ἀπό τήν δουλείαν τοῦ νόμου· ὅτι ὁ νόμος εἶναι ὁδηγός, καί παιδαγωγός, καί χειραγωγός, καί διδάσκαλος δικαιοσύνης, μέ τό νά λέγη, τοῦτο, καί τοῦτο νά κάμης· καί τοῦτο νά μή κάμης· ἡ δέ χάρις, καί ἡ ἀλήθεια δέν λέγει ἔτζι. Ἀμή πῶς; θέλει κάμης, καί θέλει εἰπῆς ὅλα κατά τήν χάριν ὁποῦ σοῦ ἐδόθη, καί λαλεῖ μέσα σου· καθώς εἶναι γεγραμμένον, «καί ἔσονται πάντες διδακτοί Θεοῦ.» Διατί δέν μανθάνουν τό καλόν μέ τά γράμματα, ἀμή διδάσκονται αὐτό μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· οὐδέ διδάσκονται τά θεῖα μέ λόγον μόνον, ἀμή μέ φῶς λόγου, καί μέ λόγον φωτός μυστικῶς· διατί τότε θέλετε εἶσθε (λέγει) διδάσκαλοι καί εἰς τόν ἑαυτόν σας, καί εἰς τούς πλησίον, καί φῶς τοῦ κόσμου, καί ἅλας τῆς γῆς.

Ὁ Ἀόρατος Πόλεμος 

Τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου 

Εἰς τί συνίσταται ἡ Χριστιανική τελειότης. 

Καί ὅτι, διά νά τήν ἀποκτήση τις, εἶναι ἀνάγκη νά πολεμῆ. Καί περί τεσσάρων ἀναγκαίων εἰς αὐτόν τόν πόλεμον.

Τό μεγαλύτερον καί τελειότερον κατόρθωμα, πού ἠμπορεῖ νά εἰπῆ ἤ νά συλλογισθῆ ὁ ἄνθρωπος, εἶναι τό νά πλησιάση εἰς τόν Θεόν καί νά ἑνωθῆ μέ αὐτόν. Λοιπόν, ἐάν ἐσύ, ἀγαπητέ μου ἐν Χριστῶ ἀναγνῶστα, ποθῆς νά φθάσης εἰς ταύτην τήν κορυφήν, ἐν πρώτοις πρέπει νά γνωρίσης εἰς τί συνίσταται ἡ πνευματική ζωή καί Χριστιανική τελειότης. Διότι εἶναι πολλοί πού λέγουν, πώς ἡ τοιαύτη ζωή καί τελειότης στέκεται εἰς τάς νηστείας, ἀγρυπνίας, γονυκλισίας, χαμαικοιτίας καί ἄλλας παρομοίας σκληραγωγίας τοῦ σώματος. Ἄλλοι πάλιν λέγουσι πώς στέκεται εἰς τάς πολλάς προσευχάς καί μακράς ἀκολουθίας. Καί ἄλλοι πολλοί νομίζουν, πώς ἡ τελειότης στέκεται ὁλοκλήρως εἰς τήν νοεράν προσευχήν, εἰς τήν μοναξίαν καί ἀναχώρησιν, εἰς τήν σιωπήν καί εἰς τήν κανονικήν γύμνασιν, δηλαδή τήν μέ κανόνα καί μέτρον περιπατοῦσαν, καί οὔτε εἰς ὑπερβολάς, οὔτε εἰς ἐλλείψεις κλίνουσαν. Αἱ ἀρεταί ὅμως αὐταί μοναχαί, δέν εἶναι ἡ ζητουμένη Χριστιανική τελειότης· ἀλλά εἶναι ἄλλοτε μέν μέσα καί ὄργανα, διά νά ἀπολαύση τις τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄλλοτε δέ πάλιν εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὅτι μέν εἶναι ὄργανα πολύ ἰσχυρά διά τήν ἀπόλαυσιν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν ὑπάρχει καμμίαν ἀμφιβολία· διότι βλέπομεν πολλούς ἐναρέτους πού τά μεταχειρίζονται καθώς πρέπει μέ σκοπόν τοιοῦτον, διά νά λαμβάνουν δηλαδή ἰσχύν καί δύναμιν κατά τῆς ἰδίας κακίας καί χαυνότητος· διά νά ἀνδρίζωνται ἐναντίον τῶν πειρασμῶν καί τῆς πλάνης τῶν τριῶν κοινῶν ἐχθρῶν· δηλαδή τῆς σαρκός, τοῦ Κόσμου καί τοῦ διαβόλου· διά νά προμηθεύωνται ἀπό ἐκείνας τάς πνευματικάς βοηθείας, πού εἶναι ἀναγκαῖαι εἰς ὅλους τούς δούλους τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα εἰς τούς ἀρχαρίους, καί ἁπλῶς διά νά ἀξιωθοῦν νά λάβουν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τοὐτέστιν «Πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας· Πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος· Πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως· Πνεῦμα φόβου Θεοῦ, καθώς τά ἀπαριθμεῖ ὁ Ἡσαΐας (ια΄2).

 Ὅτι δέ εἶναι καί καρπός τοῦ Πνεύματος αἱ αὐταί πράξεις καί προξενοῦν «ἀγάπην, χαράν, ἐγκράτειαν», καθώς εἶπεν ὁ Παῦλος (Γαλ. ε΄ 22), καί τοῦτο ὁμοίως εἶναι ἀναμφίβολον. Διότι οἱ Πνευματικοί ἄνδρες παιδεύουν τό σῶμα μέ τοιαύτας σκληραγωγίας, διότι ἔβλαψε τόν Ποιητήν του καί διά νά κρατῆται πάντοτε ταπεινωμένον καί ὑπεταγμένον εἰς τήν δούλευσιν τοῦ Θεοῦ. Σιωποῦν καί μονάζουν, διά νά ἀποφεύγουν καί τήν παραμικράν βλάβην τήν πρός τόν Θεόν. Προσεύχονται καί προσέχουν εἰς τήν λατρείαν τοῦ Θεοῦ καί εἰς τά ἔργα τῆς εὐσεβείας διά νά ἔχουν τό πολίτευμά τους εἰς τούς οὐρανούς· μελετοῦν τήν ζωήν καί τό πάθος τοῦ Κυρίου μας ὄχι δι’ ἄλλο, παρά νά γνωρίσουν περισσότερο τήν ἰδικήν τους κακίαν καί τήν ἀγαθότητα καί εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθοῦν τόν Ἰησοῦν Χριστόν μέ τήν ἀπάρνησιν τοῦ ἑαυτοῦ του καί μέ τόν σταυρόν εἰς τούς ὤμους, διά νά θερμαίνωνται περισσότερον εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί εἰς τό μῖσος τοῦ ἑαυτοῦ των.

Αἱ ρηθεῖσαι ὅμως ἀρεταί ἠμποροῦν νά προξενήσουν εἰς ἐκείνους πού βάλλουν ὅλον τους τό θεμέλιον εἰς αὐτάς περισσοτέραν βλάβην ἀπό τάς φανεράς ἁμαρτίας· ὄχι ἐξ αἰτίας αὐτῶν (διότι αὐτές εἶναι ὅλες ἁγιώτατες), ἀλλ’ ἐξ αίτίας ἐκείνων πού τάς μεταχειρίζονται, ἐπειδή αὐτοί προσέχοντες εἰς αὐτάς μόνον ἀφίνουν τήν καρδίαν τους νά τρέχη εἰς τά θελήματα τά ἰδικά των καί τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος βλέποντάς τους, πώς βγαίνουν ἀπό τήν ἴσιαν στράταν τούς ἀφίνει ὄχι μόνον νά ἀγωνίζωνται μετά χαρᾶς εἰς αὐτούς τούς σωματικούς ἀγῶνας, ἀλλά ἀκόμη νἀ ἐκτείνωνται, κατά τόν μάταιον λογισμόν τους, καί ἕως εἰς τάς τρυφάς τοῦ Παραδείσου. Ὅθεν καί νομίζουν οἱ τοιοῦτοι πώς ὑψώθησαν ἕως τά τάγματα τῶν Ἀγγέλων, καί πώς αἰσθάνονται τόν Θεόν μέσα τους· καί κάποτε βυθισμένοι ὄντες εἰς κάποιες μελέτες καί λογισμούς περιέργους καί ὑψηλούς νομίζουν πώς ἄφησαν σχεδόν τόν Κόσμον τοῦτον, καί ἡρπάγησαν ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Ἀλλά εἰς πόσα σφάλματα εἶναι περιπεπλεγμένοι οἱ τοιοῦτοι, καί πόσον εἶναι μακράν ἀπό τήν ἀληθινήν τελειότητα ἠμπορεῖ νά τό καταλάβη κάθε ἕνας ἀπό τήν ζωήν καί τά ἤθη τους. Διότι αὐτοί θέλουν νά προτιμῶνται ἀπό τούς ἄλλους εἰς κάθε πρᾶγμα· εἶναι ἰδιόρυθμοι καί ἰσχυρογνώμονες εἰς κάθε τους θέλημα· εἶναι τυφλοί μέν εἰς ὅλα τά ἰδικά τους, ἐπιμελεῖς δέ ἐξετασταί εἰς τούς λόγους καί πράξεις τῶν ἄλλων, ἐάν τούς ἐγγίση τις ὀλίγον εἰς τήν ματαίαν ὑπόληψιν τῆς τιμῆς, πού αὐτοί νομίζουν πώς ἔχουν, καί πού θέλουν νά τούς ἔχουν καί οἱ ἄλλοι· ἤ ἐάν τούς ἐμποδίση ἀπό ἐκεῖνες τίς εὐλάβειες καί τίς ἀρετές, πού μεταχειρίζονται (ὁ Θεός φυλάξοι!) εὐθύς συγχίζονται, εὐθύς ἀνάπτουν ὅλοι ἀπό τόν θυμόν καί γίνονται ἔξαλλοι. Καί ἄν ὁ Θεός, 5 θέλοντας νά τούς φέρη εἰς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ ἑαυτοῦ των καί εἰς τήν ἀληθινήν στράταν τῆς τελειότητος, τούς στείλη θλίψεις καί ἀρρωστείας, ἤ παραχωρήση νά τούς ἔλθουν διωγμοί (οἱ ὁποῖοι εἶναι τό δοκιμαστήριον πού δοκιμάζει τούς γνησίους καί ἀληθινούς δούλους του), τότε φανερώνουν τά κρυπτά τῆς καρδίας των, πώς εἶναι διεφθαρμένοι ἀπό τήν ὑπερηφάνειαν. Διότι εἰς κάθε λυπηρόν γεγονός πού τύχη δέν θέλουν νά ὑποταχθοῦν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένοντες ἀναπαυμένοι εἰς τάς δικαίας, ἄν καί ἀποκρύφους κρίσεις τοῦ Θεοῦ, οὔτε θέλουν κατά τό παράδειγμα τοῦ ταπεινωθέντος καί παθόντος υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ταπεινωθοῦν ὑποκάτω πάντων τῶν κτισμάτων, ἔχοντες ὡς ἀγαπητούς φίλους των τούς διώκτας, ὡς ὄργανα τῆς Θείας Ἀγαθότητος καί συνεργούς τῆς σωτηρίας των. Ὅθεν εἶναι φανερόν, πώς εὑρίσκονται εἰς μεγάλον κίνδυνον. Διότι, ἔχοντες τόν ἐσωτερικόν ὀφθαλμόν, δηλαδή τόν νοῦν τους ἐσκοτισμένον, βλέπουσιν μέ ἐκεῖνον τόν ἑαυτόν τους· καί στοχαζόμενοι τάς ἐξωτερικάς πράξεις πού κάμνουν, πώς εἶναι καλαί, νομίζουν πώς ἔφθασαν εἰς τήν τελειότητα· καί τοιουτοτρόπως ὑπερηφανευόμενοι κατακρίνουν τούς ἄλλους. Διά τοῦτο δέν εἶναι δυνατόν νά μετατρέψη ἄλλος τούς τοιούτους, πάρεξ μία ξεχωριστή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Διότι εὐκολώτερον μετατρέπεται εἰς τό καλόν ὀ φανερός ἁμαρτωλός, παρά ὁ ἀπόκρυφος καί σκεπασμένος μέ τό κάλυμμα τῶν φαινομένων ἀρετῶν.

Τώρα λοιπόν πού ἐγνώρισες πολύ καθαρά, ὅτι ἡ πνευματική ζωή καί τελειότης δέ στέκεται εἰς αὐτάς τάς ἀρετάς, πού εἴπαμεν, ἤξευρε πώς δέν συνίσταται αὕτη εἰς ἄλλα παρά εἰς τήν ἐπίγνωσιν τῆς Ἀγαθότητος καί μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἰδικῆς μας μηδαμινότητος καί κλίσεως εἰς κάθε κακόν· εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί εἰς τό μῖσος τοῦ ἑαυτοῦ μας· εἰς τήν ὑποταγήν, ὄχι μόνον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὅλων τῶν κτισμάτων δι’ ἀγάπην Θεοῦ· εἰς τήν ἀποστροφήν μέν κάθε ἰδικοῦ μας θελήματος, τελείαν δέν ὑπακοήν εἰς τό θεῖον θέλημα· καί πρός τούτοις εἰς τό νά θέλωμεν ὅλα αὐτά, καί νά τά κάνωμεν καθαρῶς εἰς δόξαν Θεοῦ καί διά μόνην τήν αὐτοῦ ἀρέσκειαν, καί διότι ἔτσι θέλει καί αὐτός, καί ἔτσι πρέπει νά τόν ἀγαπῶμεν καί νά τόν δουλεύωμεν.

 Οὗτος εἶναι ὁ νόμος τῆς ἀγάπης, ὁ ἐγγεγραμένος ἀπό τήν χεῖρα τοῦ ἰδίου Θεοῦ εἰς τάς καρδίας τῶν πιστῶν δούλων του. Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάρνησις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τήν ὁποίαν ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς ὁ Θεός. Οὗτος εἶναι ὁ γλυκύς ζυγός τοῦ Ἰησοῦ καί τό φορτίον του τό ἐλαφρόν. Αὐτή εἶναι ἡ ὑποταγή πρός τό θεῖον θέλημα, εἰς τήν ὁποίαν μᾶς προσκαλεῖ ὁ λυτρωτής ἡμῶν καί Διδάσκαλος μέ τό παράδειγμα τό ἰδικόν του καί μέ τήν φωνήν του.

Ὅθεν σύ, ἀδελφέ, πού ποθεῖς νά φθάσης εἰς τό ὕψος ταύτης τῆς τελειότητος, ἐπειδή καί εἶναι χρεία νά κάμης μίαν παντοτεινήν πάλην μέ τόν ἑαυτό σου, διά νά νικήσης ἀνδρείως καί νά ἐξουδενώσης ὅλα τά θελήματα μεγάλα καί μικρά, ἐξ ἀνάγκης πρέπει νά ἑτοιμασθῆς μέ κάθε προθυμίαν τῆς ψυχῆς σου εἰς τοῦτον τόν πόλεμον· (διότι ὁ στέφανος δέν δίδεται εἰς ἄλλον, παρά εἰς τόν ἀνδρεῖον πολεμιστήν)· αὐτός ὁ πόλεμος, καθώς εἶναι δυσκολώτερος ἀπό κάθε ἄλλον πόλεμον, (διότι πολεμοῦντες ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἐν ταὐτῶ πολεμούμεθα ἀπό τόν ἴδιον τόν ἑαυτόν μας), ἔτσι καί ἡ νίκη πού κάμνομεν εἰς αὐτόν, θέλει εἶναι ἐνδοξοτέραν ἀπό κάθε ἄλλην καί πλέον εὐπρόσδεκτος εἰς τόν Θεόν. Διότι ἄν ἐπιμεληθῆς νά θανατώσης τά ἄτακτα πάθη σου καί τάς ἐπιθυμίας καί θελήματά σου, θέλεις ἀρέσει εἰς τόν Θεόν περισσότερον, καί θέλεις τόν δουλεύσει καλλίτερα, παρά νά μαστιγώνεσαι μέχρις αἵματος καί νά νηστεύης περισσότερον ἀπό τούς παλαιούς ἐρημίτας, καί παρά νά ἐπιστρέψης εἰς τό καλόν χιλιάδας ψυχῶν, ἐν ὧ εἶσαι ἐσύ κυριευμένος ἀπό τά πάθη.

Διότι, καί ἄν ὁ Θεός ἀγαπᾶ περισσότερον τήν ἐπιστροφήν τῶν ψυχῶν, παρά τήν ἀπονέκρωσιν ἑνός μικροῦ θελήματος, ὅμως σύ, ἀγαπητέ, δέν πρέπει νά θέλης οὐδέ νά κάμης ἄλλο πλέον κυριώτερον, παρά ἐκεῖνο πού ὁ Θεός ζητεῖ καί θέλει πλέον ἰσχυρῶς ἀπό σέ· διότι αὐτός βεβαιότατα καλλίτερα εὐχαριστεῖται εἰς τό νά ἀγωνίζεσαι διά νά ἀπονεκρώνης ἐσύ τά ἰδικά σου πάθη, παρά εἰς τό νά δουλεύης εἰς κάθε ἄλλο πρᾶγμα, ἔστω κι’ ἄν εἶναι μεγάλο καί πολύ, παραβλέποντας τά πάθη σου.

Τώρα λοιπόν, πού ἔμαθες εἰς τί συνίσταται ἡ χριστιανική τελειότης, καί ὅτι διά νά τήν ἀποκτήσης πρέπει νά ἔχης ἕν παντοτεινόν καί σκληρότατον πόλεμον ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου, εἶναι χρεία νά προμηθευθῆς τέσσερα πράγματα, ὡσάν ἄρματα ἀσφαλέστατα καί ἀναγκαιότατα, διά νά γίνης νικητής εἰς αὐτόν τόν ἀόρατον πόλεμον, καί νά λάβης τόν στέφανον· τά ὁποῖα εἶναι ταῦτα· α΄, τό νά μή θαρρεύεσαι ποτέ εἰς τόν ἐαυτόν σου· β΄, τό νά ἔχης πάντοτε ὅλον σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα εἰς τόν Θεόν· γ΄, τό νά ἀγωνίζεσαι πάντοτε· καί δ’, τό νά προσεύχεσαι. Δι’ αὐτά θέλω ὁμιλήσει ξεχωριστά σύν Θεῶ, μέ εὔκολον συντομίαν.

Περί ἀσθενείας. 

Ἐκ τοῦ «Εὐεργετινοῦ»

Ἕνας Ἀσκητής πολεμούμενος ἀπό λογισμούς φιλαργυρίας εἰργάζετο περισσότερον ἀπ’ ὅτι ἀπητεῖτο, διά νά καλύψη τάς ὁλίγας ἀνάγκας του κοπιάζων ἀσκόπως. Ἀπό τό ἐργόχειρόν του ἀπεταμίευσε κατ’ ἀρχήν ἕνα νόμισμα, ἐν συνεχεία δεύττερον καί μετά τρίτον· ἐφρόντισε δέ νά τά κάμη πέντε. Ἀφοῦ πλέον εἶχεν εἰς τήν διαθέσίν του πέντε νομίσματα ἐχάρη ὀλίγον σκεπτόμενος ἀνθρωπίνως. Ἰδού ὅμως τί τοῦ συμβαίνει! Ἠσθένησε σοβαρῶς καί διωγκώθη τό πόδι του μέχρι σημείου νά σκάση τό δέρμα καί νά γεμίση πληγάς. Ὁ Μοναχός ἐκάλεσεν ἰατρούς καί κατεδαπάνησεν εἰς ματαίαν θεραπείαν καί τά πέντε νομίσματα. Δυστυχῶς ὅμως ὄχι μόνον δέν ἐθεραπεύθη, ἀλλά ἔγινε χειρότερα, διότι τό πόδι του ἐσάπησε τελείως.

Εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν τόν ἐπεσκέφθη τελευταίως ἕνας ἰατρός καί τοῦ λέγει:

-Δυστυχῶς, Ἀββᾶ, ἄλλη θεραπεία δέν χωρεῖ· πρέπει νά κοπῆ τό πόδι, διότι ὑπάρχει κίνδυνος νά σαπίση ὁλόκληρον τό σῶμά σου.

Ὁ Μοναχός ἐξ ἀνάγκης, διότι δέν ἐγίνετο διαφορετικά, ἐδέχθη τήν ἐπώδυνον αὐτήν ἀποκοπήν τοῦ ποδός. Συνεφώνησε δέ μετά τοῦ ἰατροῦ νά γίνη τήν ἑπομένην ἡμέραν ἡ ἐγχείρησις. Τήν νύκτα, πού προηγεῖτο τῆς ἐγχειρήσεως, δέν ἠδύνατο νά ἡσυχάση ὁ Μοναχός· ἔκλαιε καί ἱκέτευε τόν Θεόν νά τόν λυπηθῆ.

Εἰς τήν δραματικήν του αὐτήν ἀγωνίαν τόν ἐπισκέπτεται Ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ λέγει: -Κατώρθωσες λοιπόν νά συγκεντρώσης πέντε νομίσματα;

 Περιέπεσεν δέ εἰς ἔκστασιν ὁ Μοναχός καί ὁ Ἄγγελος Κυρίου κρατεῖ τό πόδι του, τό καθαρίζει ἀπό τάς σεσηπώδεις πληγάς καί θεραπεύει τόν Μοναχόν, ἐξαφανισθείς ἀμέσως. Ὁ Μοναχός, ἀφοῦ συνῆλθεν ἀπό τήν ἔκστασιν καί διεπίστωσεν ὅτι πράγματι ἐθεραπεύθη, ηὐχαρίστει τόν Θεόν. Πρωΐ – πρωΐ ἦλθεν ὁ ἰατρός διά τήν ἐγχείρησιν. Κτυπᾶ τήν θύραν τοῦ κελλίου καί ἐγερθείς ὁ Μοναχός ἐκ τῆς κλίνης του τελείως ὑγιής, τόν ὑπεδέχθη. Μόλις τόν εἶδεν ὁ ἰατρός νά βαδίζη ἐθαύμασε καί ἐζήτησε νά μάθη τί συνέβη. Κατάπληκτος τότε ἐπληροφορήθη τό θαῦμα. Κατόπιν αὐτοῦ ὁ ἰατρός ἀπό εἰδωλολάτρης, πού ἦτο, ἐπίστευσεν εἰς τόν Χριστόν καί ἔγινε Χριστιανός. 

***** 

Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ εἶπεν· Ἀδελφέ μου, ἐάν κάποτε ἀσθενήσης, μή γράφης διά τάς ἀνάγκας σου εἰς τούς σαρκικούς σου συγγενεῖς ἤ εἰς τούς γνωστούς σου καί τούς κοσμικούς σου φίλους, οὔτε καί νά καταφεύγης εἰς τήν ἀνθρωπίνην βοήθειαν καί σκέπην. Ἀπ’ ἐναντίας· ὅταν ἀσθενήσης, προσπάθησε νά μή ὀλιγοψυχήσης, νά φανῆς καρτερικός, ἐλπίζων εἰς τόν Κύριον, ἀναμένων μετά βεβαιότητος τό ἔλεος Αὐτοῦ καί ἐπιζητῶν διά τῆς προσευχῆς σου παρ’ Αὐτοῦ νά σέ ὁδηγήση ἀσφαλῶς εἰς τήν θείαν ὁδόν. Διότι δέν πρέπει νά λησμονῆς, ὅτι ὁ Κύριος ἐπέτρεψε νά ἀρρωστήσης κατά τό σῶμα, διά νά ὠφεληθῆς ψυχικῶς· νά εἶσαι λοιπόν βέβαιος, ὅτι δέν θά σέ ἀφήση νά δοκιμασθῆς περισσότερον ἀπό αὐτό πού δύνασαι, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει διά μέσου τοῦ Ἁγίας Γραφῆς. Ἄς προσπαθῶμεν λοιπόν πάντοτε νά εὐχαριστῶμεν τόν Θεόν, διότι αὐτός φροντίζει δι’ ἡμᾶς. 

Κάποτε ἐγνώρισα κάποιον ἀδελφόν, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἀρρώστησεν, ἐβίαζε τόν ἑαυτόν του νά ἐκτελῆ τό ἔργον του, ἐνῶ μόνος του, χωρίς νά τόν ἀντιλαμβάνεται κανείς, ἔκλαιε εἰς τό κελλίον του καί παρεκάλει τόν Κύριον νά τοῦ χαρίση τήν ὑγείαν του. Κατά τήν προσευχήν του, εἰς ἕνα τόνον στοργικῆς οἰκειότητος, ἔλεγε πρός τόν Κύριον· «Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ, γνωρίζω ὅτι ἡ ἀρρώστειά μου αὐτή, ἡ ὁποία ταλαιπωρεῖ καί βασανίζει τό σῶμά μου, ἔχει σκοπόν τήν θεραπείαν τῆς ψυχῆς μου· διά νά μή γίνωμαι ὅμως βάρος εἰς τούς ἀδελφούς μου, σέ παρακαλῶ, ὡς φιλάνθρωπος πού εἶσαι, νά θεραπεύσης μέ τήν χάριν σου καί τήν ψυχήν καί τό σῶμά μου, διότι σύ εἶσαι ὁ μόνος ἱκανός ἰατρός τῶν ψυχῶν μας καί τῶν σωμάτων. Δέξου λοιπόν καί τήν ἰδικήν μου μετάνοιαν, διότι ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν μου ὑποφέρω, καί δεῖξε εἰς ἐμένα τήν μεγαλωσύνην σου, καθώς καί τάς ἀναριθμήτους καί ἀνεξερευνήτους εὐσπλαχνίας σου». 

Διά τοῦ θερμοῦ αὐτοῦ τρόπου προσευχόμενος ὁ ἀδελφός αὐτός πράγματι ἔγινε καί πάλιν καλά, χωρίς καθόλου νά σταματήση ἀπό τήν ἐργασίαν του. 

«ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 

Ἑβδομαδιαῖον Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς. 

Ἐκδότης: + Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

 Εὐλογίας χάριν. 

Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς