ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ ! Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2023 !

 ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ 

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου

Ἀρ. φύλλου: 250 

 Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2023

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα ἡ Ὁσία μήτηρ ἡμῶν ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ ἡ Λεσβία

 ἐν εἰρήνη τελειοῦται. 

 Λέσβου τό θρέμμα παρθένος Θεοκτίστη, Κτίστη, Θεῶ πρόσεισι πάγκαλος νύμφη. 

ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ ἡ Ὁσία μήτηρ ἡμῶν κατήγετο ἀπό τήν Μυτιλήνην καί ἠγωνίσθη ἐν Πάρω κατά τήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ἡ νῆσος αὓτη ἦτο ἐντελῶς ἒρημος ἀπό τάς ἐπιδρομάς τῶν Ἀράβων πειρατῶν, ἐγνώσθη δέ ἡ ἂσκησις αὐτῆς ὑπό τάς ἑξῆς περιστάσεις.

  Εἰς τάς ἡμέρας τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος τοῦ Σοφοῦ τοῦ ἐν ἒτει 886 βασιλεύσαντος ἦσαν εἰς τήν Κρήτην Ἂραβες, οἳτινες ἐλεηλάτουν μέ τόν στόλον, λαφυραγωγοῦντες διάφορα χωρία καί πόλεις, ὃσας ἠδύναντο· ὁ δέ βασιλεύς ἒστειλε στόλον ἀρκετόν, εἰς τόν ὁποῖον ἐψήφισεν ἂρχοντα τόν μέγαν ἐκεῖνον καί στρατηγικώτατον Ἡμέριον, μέ τόν ὁποῖον ἒστειλε καί ἐμέ (λέγει ὁ Συμεών ὁ Μεταφραστής, ὃστις ἒγραψε τόν Βίον τοῦτον) ἀντιπρόσωπον εἰς ἐκείνους τούς Ἂραβας, οἳτινες ἐτυράννουν τήν Κρήτην, δίδων εἰς ἡμᾶς ἐξουσίαν, ἐάν δέν δυνηθῶμεν νά τούς ὑποτάξωμεν μέ τό καλόν εἰς τήν βασιλεία, νά τούς ἀφανίσωμεν μέ τά πολεμικά ὃπλα. Ὃταν ἐπλησιάσαμεν εἰς τήν Ἲον, ἐποδίσαμεν ἀπό ἐναντίον ἂνεμον καί ἠράξαμεν εἰς Πάρον, εἰς τόν λιμένα ὃστις βλέπει πρός τήν Νάξον· ἐκεῖθεν ἐπήγαμεν νά προσκυνήσωμεν τόν θαυμάσιον Ναόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τόν ὁποῖον ὀνομάζουν Ἑκατονταπυλιανήν. 

 Βλέποντες λοιπόν τόν Ναόν αὐτόν τόσον μεγάλον καί ὡραιότατον ἐχαιρόμεθα, διότι εἶχεν ἀκόμη μέρος ἐκ τῶν λειψάνων τῆς παλαιᾶς ὡραιότητος, ἦτο δέ μέ πολλούς κίονας θεμελιωμένος καί ὃλος ἒσωθεν ἐνδεδυμένος μέ πριονιστά μάρμαρα, καί τόσον ἐλέπτυνεν ὁ τεχνίτης τήν πέτραν καί τήν ὓφανεν, ὣστε ἐφαίνετο ὃτι ἦτο ὁ τοῖχος ἐνδεδυμένος μέ ἱμάτια βύσσινα καί μέ πορφυρά ὑφάσματα. Τόσην δέ ἐπιτηδειότητα καί σπουδήν ἒβαλεν εἰς τό τοιοῦτον ἒργον ὁ τεχνίτης, ὣστε ἐφιλονείκησε καί προσεπάθησε νά δώση τό κάλλος καί τήν ὡραιότητα τῆς αἰσθητῆς φύσεως εἰς τά ἀναίσθητα κτίσματα. Ὃταν δέ εἲδομεν καί τό σκέπασμα, ὃπερ ἦτο πρότερον ἂνωθεν τῆς ἁγίας Τραπέζης καί τότε ἒκειτο ἒσωθεν τῆς θύρας τοῦ Ναοῦ, ἐθαυμάσαμεν τήν καλλονήν καί τήν τερπνότητα αὐτοῦ, διότι δέν ἐδείκνυεν ἐκεῖνο τό πελέκημα καί τόρνευμα, ὃτι ἒχει φύσιν μαρμάρου, ἀλλά ἐφαίνετο, ὃτι ἦτο γάλα πηγμένον κατά ἀλήθειαν. 

 Καθώς λοιπόν ἐλυπούμεθα βλέποντες συντετριμμένον τοιοῦτον σκεῦος θαυμάσιον, βλέπομεν αἲφνης καί ἢρχετο πρός ἡμᾶς Μοναχός τις, χλωμός τήν ὂψιν καί ἀνυπόδητος, ὃλος ἂπλυτος καί ἐνδεδυμένος τρίχινον φόρεμα, γλυκύς τό νεῦμα καί ἣμερος ὡς Ἂγγελος. Τοῦτον ἀφοῦ ἐχαιρετήσαμεν, ἠρωτήσαμεν πόθεν καί τίς ἦτο, καί πῶς εὑρέθη εἰς ἐκείνην τήν ἒρημον νῆσον· ὁ δέ ἀπεκρίνατο μέ ταπείνωσιν λέγων· «Ἐγώ δέν ἒχω πατρίδα οὐδέ γένος, οὒτε φροντίζω διά κανέν πρᾶγμα ἐπίγειον, οὒτε καμμίαν ἀπόλαυσιν ἒλαβον ἀπό τά φθαρτά καί πρόσκαιρα, ἐπειδή ἀπηρνήθην διά τόν Κτίστην ὃλα τά κτίσματα, μόνον δέ ὁ Θεός εἶναι πατήρ καί δεσπότης μου, διά τόν ὁποῖον περιπατῶ εἰς ταύτην τήν ἒρημον ἒτη τριάκοντα, ὀνομάζομαι Συμεών καί εἶμαι Ἱερομόναχος». Εὐλαβηθέντες ἡμεῖς ἀπό τό σχῆμα καί τούς λόγους του τόν ἂνθρωπον ἐκεῖνον τοῦ Θεοῦ καί προσκυνήσαντες αὐτόν, ἐζητοῦμεν τήν εὐλογίαν του. Ἒκαμε λοιπόν αὐτός εὐχήν δι᾿ ἡμᾶς καί μᾶς ἐδίδαξε νά φροντίζωμεν πρό πάντων διά τήν σωτηρίαν μας· ἐγώ δέ ἀκούσας ἀπ᾿ ἐκεῖνον τοιαύτας νουθεσίας, ἐγνώρισα ὃτι ἦτο ἃγιος ἂνθρωπος· ὃθεν ἒχων πόθον ὡς περίεργος ὃπου ἢμουν καί ἐπιτήδειος νά ἐξετάζω τήν γνώμην παντός ἀνθρώπου, τόν παρεκάλεσα νά μᾶς εἲπη ὑψηλόν τι καί ἀπόρρητον διήγημα, διότι μοῦ ἐφαίνετο ὃτι μετεῖχεν ἀπό ὁμιλίαν τινά θεϊκήν ἐκεῖνος ὁ ἂνθρωπος, ὃστις διά ταπείνωσιν ἒλεγεν ὃτι ἦτο ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος. 

 Διά νά τόν κάμω λοιπόν νά μοῦ φανερώση πράγματα, πλέον θειότερα, τόν ἠρώτησα πρότερον διά τό θαυμάσιον ἐκεῖνο σκέπασμα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τίς τό ἒθραυσεν. Ὁ δέ ἀπεκρίνατο· «Ὁ ἀρχηγός τῶν Ἀράβων τῆς Κρήτης Νίσσυρις ἦλθεν ἐδῶ, καί θαυμάζων τήν ὡραιότητα τούτου τοῦ ἒργου, ἠθέλησε νά τό λάβη εἰς Κρήτην διά νά τό ἀφιερώση εἰς τόν ναόν τῆς Ἂγαρ ὁ μιαρώτατος· καί ἀφοῦ τό ἐμέτρησε καί τοῦ ἐφάνη ὃτι ἒβγαινεν ἀπό τήν θύραν εὒκολα, τό κατεβίβασε καί θέλοντες νά τό ἐκβάλουν, δέν ἠδύναντο, διότι ηὒξανε τοῦτο πολλάκις· καί αὐτός μέν ἐχάλα τήν θύραν καί τόν τοῖχον, ἀλλ᾿ ἐκεῖνο πάλιν ηὒξανε, διότι ὁ Θεός δέν ἢθελε νά ὑστερηθῆ ὁ Ναός του τοιούτου ἐκλεκτοῦ πράγματος· ὁ δέ ἀσεβής ἐφθόνησε καί θυμωθείς τό ἒθραυσεν. Ἀλλά εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἒλαβε τήν ἀξίαν τῆς αὐθαδείας του παίδευσιν, συντριβέντος τοῦ πλοίου του εἰς τό ἀκρωτήριον τῆς Εὐρίπου, τό ὁποῖον ὀνομάζουσι Ξυλοφάγον καί ἐπνίγη μέ ὃλους τούς ἀνθρώπους του σύμψυχος». 

 Ταῦτα ἀκούοντες ἡμεῖς ἐδοξάζαμεν τόν Θεόν καί ἐπαρακαλούσαμεν τόν Ἃγιον νά φάγη τι, καί νά μᾶς παρηγορήση διά τήν λύπην τήν ὁποίαν εἲχομεν, ὃτι δέν μᾶς ἒκαμνε καιρόν νά ταξιδεύσωμεν. Ἐκεῖνος δέ ἒφαγε διά ταπείνωσιν, λέγων εἰς ἡμᾶς· «Μή λυπεῖσθε, διότι αὒριον εἶσθε εἰς τήν Νάξον, τήν Δευτέραν ἀναχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐκεῖ, καί τήν Τρίτην φθάνετε εἰς τήν Κρήτην κατευόδιον καί κάμνετε ὃ,τι ὁ βασιλεύς ἐπρόσταξε, καί πάλιν εἰς ὀλίγον καιρόν ἐπιστρέφετε χωρίς κανέν ἐμπόδιον νά σᾶς ὑποδεχθῆ ὁ βασιλεύς ἀγαλλόμενος». Αὐτά ὃλα ἒγιναν καί ἐτελειώθησαν ὓστερα καθώς ὁ Ὃσιος ἐπροφήτευσε. Τήν ἂλλην ἡμέραν, ὃταν ἠθέλαμεν νά φύγωμεν, ἐλειτούργησεν ὁ Ἃγιος καί κοινωνήσαντες τά θεῖα μυστήρια, ἐφιλεύθημεν ὁμοῦ· ἒπειτα μέ προσέταξε νά γράψω, ἀφοῦ ἐπιστρέψω εἰς τήν οἰκίαν μου, τήν κάτω γεγραμμένην διήγησιν, διά νά δοξασθῆ ὁ Θεός καί νά μιμηθῶσι καί ἂλλοι τῆς Ὁσίας τήν ἂσκησιν, καί μοῦ λέγει: 

 «Τινές κυνηγοί ἦλθον ἐδῶ ὀλίγα ἒτη πρότερον, ἀπό τήν Εὒριπον, διά νά εὓρωσιν ἐλάφους καί ἂλλα ἂγρια ζῶα, ἀπό τούς ὁποίους εἷς εὐλαβής μοῦ εἶπε τήν ἑξῆς γλυκυτάτην διήγησιν. «Ἡμέραν τινά ἦλθα ἐδῶ μέ τινας συντρόφους νά κυνηγήσωμεν καί ξεχωρίσας ἀπό τούς ἂλλους, ἐπῆγα νά προσκυνήσω τόν Ναόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου· ἰδών δέ εἲς τινα λάκκον ὀλίγα λουμπινάρια, ἀπό τά ὁποῖα κάμνει ὁ τόπος πολλά, ἐγνώρισα, ὃτι Ἃγιος τις θά κατοικῆ εἰς ταύτην τήν ἒρημον. Στοχαζόμενος λοιπόν εἰς τό ἓνα καί εἰς τό ἂλλο μέρος τοῦ Ναοῦ βλέπω εἰς τά δεξιά τῆς Ἁγίας Τραπέζης τεμάχιον πανίου λεπτοῦ ἢ ἱστόν ἀράχνης ὑπό τοῦ ἀνέμου σαλευόμενον καί θέλων νά πλησιάσω διά νά γνωρίσω καλλίτερα τό φαινόμενον, ἢκουσα φωνήν λέγουσαν: «Στάσου, ἂνθρωπε, μή πλησιάσης, διότι εἶμαι γυνή γυμνή καί ἐντρέπομαι»· ἐγώ δέ ἀπό τόν φόβον μου ἠθέλησα νά φύγω, ὃτι αἱ τρίχες μου ἐσηκώθησαν ὡς ἂκανθαι καί κατά πολλά ἐτρόμαξα».

 «Ἀφοῦ συνῆλθον ὀλίγον, τήν ἠρώτησα τίς καί πόθεν ἦτο· καί μοῦ λέγει· «ρίψον μου, σέ παρακαλῶ, ἒνδυμά τι νά σκεπασθῶ καί ἒπειτα θά σοῦ εἲπω εἲ τι εἶναι θέλημα Θεοῦ». Τότε τῆς ἒρριψα τό ἐπανωφόριόν μου καί ἀφοῦ ἐνεδύθη, ἒκαμε πρότερον τόν Σταυρόν της καί προσηυχήθη διά νά μή νομίσω ὃτι εἶναι φάντασμα, ἒπειτα ἦλθε πλησίον μου. Βλέπων δέ ἐγώ τοιοῦτον θέαμα ἒφριξα, διότι κατά μέν τό εἶδος ἐφαίνετο ὡς γυνή, ἀλλά ἦτο ὑπεράνθρωπον τό φαινόμενον, ἐπειδή οὐδόλως εἶχε σάρκα ἐπάνω της, μόνον δέ τό δέρμα μέ τά ὀστᾶ, ἦτο δέ καί αὐτό μαῦρον καί ἂσχημον, αἱ δέ τρίχες της ἦσαν λευκαί καί ἡ μορφή της ἠλλοιωμένη, ὡς σκιά ἀνθρώπου, ἐγώ δέ ἒπεσον ἐπί πρόσωπον μέ φόβον πολύν καί τήν ἐπαρακάλουν νά μέ εὐλογήση· ἡ δέ ὓψωσε πρός τούς οὐρανούς τάς χεῖρας καί τούς ὀφθαλμούς καί ἒκαμε προσευχήν μυστικά, ἒπειτα λέγει πρός μέ· «Ὁ Θεός νά σέ ἐλεήση, ἂνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σέ ὡδήγησεν ἓως ἐδῶ δι᾿ ἐμέ τήν ταπεινήν, νά σοῦ διηγηθῶ τόν βίον μου». 

 «Γίνωσε ὃτι εἶμαι ἀπό χωρίον τῆς Μυτιλήνης, ὀνόματι Μήθυμναν, Μοναχή κατά τήν τάξιν, Θεοκτίστη ὀνόματι· ὃταν δέ ἢμουν ἀκόμη μικρή ἐτελεύτησαν οἱ γονεῖς μου· ἐγώ δέ ἐκουρεύθην εἰς γυναικεῖον Μοναστήριον, καί ὃταν ἢμουν δέκα ὀκτώ ἐτῶν, ἐπῆγα τήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν εἰς τό χωρίον μας νά ἲδω μίαν ἀδελφήν, τήν ὁποίαν εἶχα ὓπανδρον καί κατ᾿ αὐτήν τήν νύκτα ἦλθον Ἂραβες, Κρῆτες καί ἠχμαλώτισαν ὃλους τούς ἐντοπίους, ὁμοῦ δέ μέ αὐτούς καί ἐμέ· ἐμβιβάσαντες λοιπόν ἡμᾶς εἰς πλοῖον ἀνεχωρήσαμεν ἐκεῖθεν καί προσωρμίσθημεν εἰς τήν νῆσον ταύτην. Ὁ δέ ἀρχηγός τῶν Σαρακηνῶν Νίσσυρις ἐξέβαλεν ἡμᾶς ἒξω διά νά διατιμήση τήν ἀξίαν μας, ἐγώ δέ ἐπροφασίσθην χρείαν ὓδατος καί ἀφοῦ παρεμέρισα εἰσῆλθον εἰς τό δάσος καί περιεπάτησα τόσον ὃσον κετεξέσχισα ἀπό τά ξύλα καί τούς λίθους τούς πόδας μου· ὃθεν ἒπεσα ὡς νεκρά, μή δυναμένη νά ἳσταμαι ἀπό τόν πόνον. Τό πρωΐ, ὃταν εἶδον τούς μιαρούς καί ἐταξίδευον, ἀπό τήν χαράν ἐλησμόνησα τούς πόνους μου τώρα δέ εἶναι ἒτη τριάκοντα πέντε καί περισσότερον, ὃπου κατοικῶ ἐδῶ, τρεφομένη πρῶτον μέ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί μέ  τήν βοήθειαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί δεύτερον μέ λουμπινάρια καί χόρτα· ἐπειδή δέ ἐξεσχίσθησαν τά ἱμάτιά μου, ἐνδύει καί σκέπει με ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἣτις κυβερνᾶ καί διακρατεῖ τά σύμπαντα».

 Ταῦτα ἡ Ἁγία λέγουσα ἡσύχασεν ὀλίγον εὐχαριστήσασα τόν Κύριον· ἒπειτα πάλιν μοῦ εἶπεν· «Ὃσα ἒπαθα μέχρι σήμερον, σοῦ διηγήθην μέ βραχυλογίαν, ἂνθρωπε· ἀλλά παρακαλῶ σε νά μοῦ κάμης τήν χάριν ταύτην διά τόν Κύριον· ἠξεύρω ὃτι ἒχεις νά ἒλθης καί ἂλλην φοράν ἐδῶ μέ συντρόφους νά κυνηγήσετε, καί τότε εἰπέ εἰς Ἱερέα τινά νά μοῦ φέρη μίαν μερίδα τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καί μή εἲπης εἰς οὐδένα ἓτερον δι᾿ ἐμέ τίποτε». Ταῦτα εἰποῦσα μέ ηὐχήθη, ἐγώ δέ τῆς ὑπεσχέθην νά τελέσω τά προστασσόμενα καί λαμβάνων συγχώρησιν ἀνεχώρησα. Εἰς ὀλίγον καιρόν ἢλθομεν καί πάλιν ἐδῶ κατά τήν πρόρρησιν τῆς Ἁγίας καί τῆς ἐφέραμεν τά θεῖα μυστήρια, ἀλλά δέν τήν εὗρον παρευθύς. Δέν ἠξεύρω ἂν ἒλειπεν ἢ διότι ἦσαν καί ἂλλοι μαζί μου δέν ἢθελεν ἡ Ἁγία νά τήν ἲδωσιν ἢ ἂλλο ἦτο τό αἲτιον· ἒπειτα ἀφοῦ ἐπῆγαν οἱ ἂλλοι εἰς τό κυνήγιον, βλέπω τήν Ἁγίαν φοροῦσαν τό ἒνδυμα τό ὁποῖον τῆς ἒδωκα. Ὃταν δέ ἒβλεπε τά θεῖα μυστήρια ἒκλαιε ἀπό τήν χαράν της, καί εἶπε ταῦτα· «Νῦν ἀπολύοις τήν δούλην σου, Δέσποτα, ὃτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου· τώρα ὃπου ἒλαβα τήν ἂφεσιν τῶν ἁμαρτημάτων μου, νά ὑπάγω ὃπου προστάξη τό κράτος σου». 

 Ταῦτα εἶπε καί ὑψώσασα τάς χεῖρας ὣραν πολλήν, νοερῶς προσηύχετο, ἐγώ δέ λαβών τήν εὐχήν τῆς Ὁσίας ἀνεχώρησα. Ἀφοῦ δέ ἐκυνηγήσαμεν ὀλίγας ἡμέρας καί συνελάβομεν κυνήγιον ἀρκετόν ἐπέστρεψα πάλιν, νά λάβω τήν εὐλογίαν τῆς Ἁγίας βοηθόν καί συνοδοιπόρον μου, ἀλλά τήν εἶδα νεκράν τυλιγμένην μέ τό ἒνδυμα τό ὁποῖον τῆς ἒδωσα, ἒκειτο δέ εὐσχημόνως εἰς τόν ἲδιον τόπον εἰς τόν ὁποῖον τήν εὗρον πρότερον. Πίπτων δέ ἐγώ κατά γῆς ἒκλαιον καταφιλῶν τό ἃγιόν της καί πάνσεπτον λείψανον καί ἐπιτελέσαντες τά ἁρμόδια τήν ἐνεταφιάσαμεν εἰς τόν ἲδιον ἐκεῖνον τόπον ἒνθα τήν εὓρομεν». Αὐτά καί ἂλλα ὠφέλιμα λόγια μᾶς εἶπεν ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος Συμεών, ἡμεῖς δέ λαβόντες τήν εὐλογίαν του ἀνεχωρήσαμεν καί τήν τρίτην ἡμέραν ἐφθάσαμεν εἰς τήν Κρήτην κατά τόν λόγον του, ἀλλά καί ὃσα ἂλλα μᾶς ἐπροφήτευσεν ἐπληρώθησαν, ἀπό τά ὁποῖα ἐγνώρισα πόσην παρρησίαν εἶχε πρός τόν Θεόν ὁ θαυμάσιος, ὧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

                                                                                ***** 

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα μνήμη τῶν Ὁσίων Μητέρων ἡμῶν ΕΥΣΤΟΛΙΑΣ καί ΣΩΠΑΤΡΑΣ

 

Εἰς τήν Εὐστολίαν 

Ὅλην καλή σύ πρός Θεόν χωρεῖς Λόγον, Στολαῖς σταλεῖσα ψυχικαῖς, Εὑστολία. 

Εἰς τήν Σωπάτραν 

Σωπάτρα Πατρός, Πνεύματός τε καί Λόγου Θρόνω παρέστη, δοῦσα γῆ τό σαρκίον.

 Εὐστολία ἡ Ὁσία μήτηρ ἡμῶν, ἦτο κατά τούς χρόνους Μαυρικίου βασιλέως, ἐν ἔτει φπδ΄ (584), θυγάτηρ γονέων εὐσεβῶν κατοικούντων εἰς τήν Ρώμην, ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας παρέδωκε τόν ἑαυτόν της εἰς Μοναστήριον καί κατεγίνετο εἰς νηστείας καί ἀγρυπνίας. Φλεγομένη δέ ἀπό τόν ἔνθεον ἔρωτα, ἀφῆκε τήν Ρώμην καί ἐπῆγεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν· περιελθοῦσα δέ τάς ἐκεῖ ἁγίας Ἐκκλησίας καί πληρώσασα τόν ἱερόν πόθον της, μετέβη εἰς τόν ἐν Βλαχέρναις Ναόν τῆς Θεοτόκου, ἔνθα εὗρε τήν θυγατέρα τοῦ βασιλέως Μαυρικίου Σωπάτραν. Ἐπειδή δέ ἡ ἀρετή δέν δύναται νά καλυφθῆ, διά τοῦτο παρεκάλει ἡ Σωπάτρα τήν μακαρίαν Εὐστολίαν, ὡς ἐνάρετον οὖσαν, νά ἔχη αὐτή πνευματικήν της μητέρα καί φύλακα τῆς ψυχῆς της. 

Ἀφήσας λοιπόν ἡ ἀοίδιμος Σωπάτρα τήν βασιλείαν τοῦ πατρός της καί τάς ἐν τῆ βασιλεία δόξας καί ἡδονάς, ἐνεδύθη τό μοναχικόν σχῆμα καί ἐμβῆκεν εἰς ἀγῶνας καί πόνους πνευματικούς. Ζητήσασα δέ παρά τοῦ πατρός της τόπον κατάλληλον, ἔκτισε Ναόν εὐκτήριον μετά τῆς Ὁσίας Εὐστολίας. Ὅθεν πολλαί γυναῖκες εὐλαβεῖς καί παρθένοι πορευόμενοι ἐκεῖ ὑπεβάλλοντο ὁμοῦ μέ ἐκείνας εἰς τόν σκληρόν κοπιαστικόν βίον τῆς μοναδικῆς πολιτείας. Ἡ δέ μακαρίας Εὐστολία, ἀγωνισαμένη ἐπί πολλά ἔτη καί πρόξενος σωτηρίας εἰς πολλούς γενομένη, ἐν εἰρήνη πρός Κύριον ἐξεδήμησε, διάδοχος τῶν ἀγώνων της καταλιποῦσα τήν ἀοίδιμον Σωπάτραν, τήν βασίλισσα· διότι καί αὐτή ἀγωνισαμένη παρομοίως μέ τήν πνευματικήν μητέρα αὐτῆς Εὐστολίαν, ἔφθασεν εἰς τό ἄκρον τῆς ἀρετῆς καί οὕτως ἀπῆλθεν ἐν εἰρήνη πρός Κύριον. 

                                                                                ***** 

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα οἱ Ὃσιοι καί Θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν ΕΥΘΥΜΙΟΣ καί ΝΕΟΦΥΤΟΣ, οἱ κτίτορες τῆς Ἱερᾶς καί Σεβασμίας Μονῆς τοῦ Δοχειαρίου, ἐν εἰρήνη τελειοῦνται. 

 Εὐθύμιον συνάμα τῶ Νεοφύτω, 

 Τιμῶ, κτίσαντας τήν Μονήν Ἀρχαγγέλων

. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ὁ Ὃσιος Πατήρ ἡμῶν ἦτο θεῖος μέν κατά σάρκα, πατήρ δέ κατά πνεῦμα, τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Νεοφύτου τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς Δοχειαρίου. Οὗτος λοιπόν ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καταγόμενος ἦτο γνώριμος καί φίλος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ τῆς Μεγίστης Λαῦρας πρώτου. Οἰκοδομήσας δέ πρότερον Μονύδριον ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ Μεγάλου Νικολάου, εἰς τόπον καλούμενον Δάφνη, ἐκεῖ εἰργάζετο τό μέλι τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἡσυχίας, μέ ἂλλους ὁμοῦ ἀδελφούς. Ἐπειδή ὃμως ἦλθον Σαρακηνοί εἰς τό Ὂρος καί ἂλλα μέν πράγματα τοῦ Μονυδρίου διήρπασαν, ἂλλα δέ κατηδάφισαν, ὁ Ὅσιος μόλις καί μετά βίας ἐλυτρώθη τῆς μαχαίρας ἐκείνων, κρυφθείς μετά τῶν ἀδελφῶν εἰς τόν λόγγον. 

 Διά ταύτην λοιπόν τήν αἰτίαν δέν ἒκρινεν εὒλογον νά κάθηται εἰς τοιοῦτον κινδυνώδη τόπον εἰς τό ἑξῆς. Ὃθεν ἀπάρας ἐκεῖθεν μετά τῶν σύν αὐτῶ Μοναχῶν ἒρχεται εἰς τόν τόπον ἒνθα εὑρίσκεται νῦν τό Μοναστήριον τοῦ Δοχειαρίου, ὁ ὁποῖος ἦτο μέν τότε τραχύς καί εἰς κατοικίαν ἀνώμαλος, εἰς ἡσυχίαν ὃμως πολλά ἐπιτήδειος. Ἀγοράσας λοιπόν τόν τόπον παρά τοῦ τότε πρώτου Ἰσαάκ καί καθαρίσας αὐτόν ἀπό τήν ὓλην καί ὁμαλίσας, οἰκοδομεῖ πάλιν ἐκεῖ Ναόν, ἐπ' ὀνόματι τοῦ Μεγάλου Νικολάου, ὁμοῦ καί κελλία, μέ ἀπείρους ἱδρῶτας καί πόνους, εἰς κατοικίαν αὐτοῦ καί τῶν σύν αὐτῶ καί ἠγωνίζετο ἐπιμελῶς εἰς τό τῆς ἀσκήσεως στάδιον. Ἀφ᾿ οὗ δέ μετά ταῦτα ἦλθεν ὁ ἀνεψιός του, ἒκειρεν αὐτόν Μοναχόν· καί ἐγχειρίσας εἰς αὐτόν τήν προστασίαν καί ἐπιμέλειαν τῆς Μονῆς, αὐτός διῆγε τοῦ λοιποῦ ἐν ἡσυχία, εἰς τήν ὁποίαν καί παρέθετο τό πνεῦμα εἰς τόν Θεόν, γέρων ἑκατονταετής γενόμενος. 

 Ὁ δέ Νεόφυτος περί τοῦ ὁποίου προείπομεν ἂνωθεν, ἦτο υἱός δουκός, ἐπί τοῦ βασιλέως Νικηφόρου Φωκᾶ καί Ἰωάννου τοῦ Τσιμισκῆ ( 963-976 ), διά δέ τό χάρισμα τό ὁποῖον εἶχε τῆς ἒξω σοφίας καί μάλιστα διά τάς ἀρετάς αὐτοῦ καί τό ταπεινόν τοῦ φρονήματος, ἠγαπᾶτο παρά πάντων· ὃθεν καί ὑπό τοῦ βασιλέως κατεστάθη πρώτος γραμματεύς τῶν βασιλικῶν ὑπομνημάτων. Ἐπειδή δέ εἶχε θεῖον εἰς τό Ὂρος τόν ἀνωτέρω Εὐθύμιον, ἡγουμενεύοντα τῆς Μονῆς Δοχειαρίου, ἠγάπησε νά ἒλθη πρός αὐτόν νά γίνη Μοναχός. Καί δή καταλιπών κόσμον καί τά ἐν κόσμω ἦλθεν εἰς τήν ἂνωθεν Μονήν καί ἒγινε Μοναχός, ἀφιερώσας εἰς αὐτήν καί ὃσα χρήματα καί ὑποστατικά εἶχεν ὁ ἀοίδιμος· κατασταθείς δέ ἡγούμενος τῆς αὐτῆς Μονῆς παρά τοῦ θείου του διά τήν ἀξιότητά του, ἒκτισεν ἂλλην Ἐκκλησίαν μεγάλην καί πύργον καί φρούριον εἰς τό Μοναστήριον διά νά ἀσφαλίζωνται εἰς αὐτόν ἀπό τάς ἐπιδρομάς τῶν πειρατῶν καί κατ᾿ ἀλήθειαν ἐφάνη νέος κτίτωρ αὐτοῦ, ὃτε καί διά προσευχῆς αὐτοῦ ἐφανέρωσαν οἱ θεῖοι Ἀρχάγγελοι τόν κεκρυμμένον θησαυρόν, ὓστερα δέ ἒγινε καί πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὂρους. Μετά ταῦτα παραιτηθείς τῆς ἡγουμενίας καί ἡσυχάσας, ἐν εἰρήνη ἐκοιμήθη. 

                                                                               ***** 

 Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. 

 «ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ»

 Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

 Ἐκδότης: + Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

 Εὐλογίας χάριν.

Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς.