ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ Ὁ Ἃγιος Μαρκιανός Ἀρ. φύλλου: 254 Τρίτη 10 Ἰανουαρίου 2024

 ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου

Ἀρ. φύλλου: 254 

 Τρίτη 10 Ἰανουαρίου 2024 

Ὁ Ἃγιος Μαρκιανός

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ 

Πρεσβυτέρου καί Οἰκονόμου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. 

Ἀπῆρεν ἒνθεν πρός πόλου μέγα κλέος, Ὁ Μαρκιανός, οὗ κλέος κἂν γῆ μέγα. 

ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ὁ Ὃσιος πατήρ ἡμῶν ἢνθησε κατά τούς χρόνους τοῦ συνωνύμου αὐτοῦ αὐτοκράτορος Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας ἐν ἒτει υνγ’ (453). Οἱ γονεῖς του ἦσαν ἀπό τήν Ρώμην, ἀπό γένος περιφανέστατον καί ὑπέρλαμπρον εἰς τήν ἀξίαν καί τά χρήματα πλούσιοι, εἰς δέ τήν εὐσέβειαν πλουσιώτεροι. Ἀφοῦ δέ ἒμαθε τά πρῶτα γράμματα, ἦλθε μέ τούς γονεῖς του καί κατώκησαν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν· ἐκεῖ δέ ἐξεπαιδεύθη ὁ νέος καλλίτερον ὂχι τόσον εἰς τήν κάτω φιλοσοφίαν, ἀλλά πολλῶ μᾶλλον τήν μείζονα καί τελειοτέραν. Ὃθεν ἒγινεν ὀνομαστός εἰς ὃλους καί περιβόητος. Βλέπων τήν ἀρετήν αὐτοῦ ὁ Πατριάρχης ἐκείνου τοῦ καιροῦ τόν ἐχειροτόνησε κατά τάξιν πρεσβύτερον, ἒπειτα καί οἰκονόμον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὂχι ὃτι ἐζήτησεν ἐκεῖνος τοιαύτην ἀξίαν, ἀλλά ἀκουσίως του διά τήν ἒνθεον αὐτοῦ πολιτείαν τόν ἐψήφισεν.

Ἀλλά ταῦτα μέν ἒγιναν ὓστερον. Ὃτε δέ ἦτο ἀκόμη νέος, ὡς ἒλαβε τήν ἱερωσύνην, οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἐτελεύτησαν, λαβών δέ τόν πολύν πλοῦτον αὐτοῦ καί τήν λαμπράν περιουσίαν, δέν τήν ἐδαπάνησεν εἰς ἀπόλαυσιν τοῦ σώματος, ἀλλά ὡς σοφός ὂντως καί φιλόθεος ἒκαμε συγκληρονόμους αὐτοῦ τούς πένητας, διαμοιράζων εἰς αὐτούς τόν πλοῦτόν του ἐλευθέρως. Καί αὐτούς μέν εὐηργέτησε σωματικῶς, χορτάσας πεινασμένους καί ἐνδύσας γυμνούς, εὐπορήσας ἀπόρους καί μηδέν ἒχοντας· ψυχικῶς δέ ὠφέλησεν ἑαυτόν περισσότερον , θησαυρίζων εἰς τούς οὐρανούς ὡς φρόνιμος. Ἡδονάς καί θελήματα τῆς σαρκός τελείως ἐμίσησε καί μοναδικός αὐτοῦ πόθος ἦτο νά ἀναγινώσκη τάς Ἁγίας Γραφάς. Ὃθεν ἀπό ταύτας ὠφελήθη σημαντικῶς, ἀποκτήσας ὃλας τάς ἀρετάς, ἐξαιρέτως δέ ἐπολέμει δυνατά μέ τήν κοιλίαν καί τούς ὀφθαλμούς, ἠξεύρων ὃτι ἀπό ταῦτα τά δύο ζημιοῦνται οἱ νεώτεροι. Καί οὒτε ἒτρωγε φαγητά ἡδονικά καί νόστιμα, οὒτε ἐκύτταζε πρόσωπα εὒμορφα· ἠγρύπνει δέ τό περισσότερον τῆς νυκτός προσευχόμενος. Εἶχε δέ ὁ Ἃγιος πολλήν εὐλάβειαν εἰς τούς Ἁγίους Μάρτυρας, καί ηὐτρέπιζε τούς Ναούς των, ὃσοι δέ ἐχρειάζοντο ἀνακαίνισιν, τήν ἒκαμνεν ἀόκνως. Ἐχων δέ πόθον πολύν καί μέριμναν νά κτίση τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας Ναόν περικαλλῆ, ἒμαθεν ὃτι μία γυνή καλουμένη Νικώ ἐχήρευσε καί εἶχεν οἶκον μεγάλον καί ἐπίσημον εἰς τό μέσον τῆς πόλεως καί τόν ἐπώλει· ὃθεν ἐπῆγε καί βλέπων τήν οἰκίαν, ὃτι ἦτο ἁρμοδία, ἐσυμφώνησε μέ τήν γυναῖκα καί τῆς ἒδωκε δύο χιλιάδας φλωρία.

Ἀλλ᾿ ὁ φθονερός καί μισόκαλος ἐμπόδισε πάλιν καί εἰς αὐτό, διά νά μή γίνη Ἐκκλησία τοιοῦτος οἶκος θαυμάσιος, ἒβαλε δέ λογισμούς κακούς εἰς τόν νοῦν τῆς γυναικός, καί ἐθλίβετο ὃτι ἐπώλησε τοιαύτην οἰκίαν ὑπέρλαμπρον, τήν ὁποίαν ἒκτισεν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, καί δέν ἐπλήρωνε τῆς αὐθεντίας φόρον ὁλότελα καί ἀπό ταῦτα ἐνικήθη ἡ γυνή, ὡς γυνή εὐμετάβολος, καί ἒστρεψε τά ἀργύρια. Ὁ δέ Μαρκιανός δέν ἠθέλησε νά τήν δυναστεύση, ἀλλά ἐπῆρε τά χρήματα, ἐλπίζων εἰς τόν Θεόν νά τοῦ στείλη ἂλλον τόπον καί κατά τόν πόθον αὐτοῦ ἁρμόδιον· καί οὓτως ἒγινε μέ τήν θείαν Πρόνοιαν. Συνομιλοῦντες μίαν ἡμέραν μέ τόν τότε Πατριάρχην, ἒμαθε παρ᾿ ἐκείνου ὃτι ὑπῆρχε παλαιός τις Ναός εἰς τόπον καλούμενον Δομνίνου ἐμβόλοις, καί τόν συνεβούλευσε νά ἀνακαινίση ἐκεῖνον, καί θά ἐγίνετο ἐξαίσιος. Καί ὂντως ἐδαπάνησεν ἀναρίθμητα ἀργύρια, καί τόν ἒκαμε μέ μάρμαρα, κίονας, τόξα καί ζωγραφίας καί ἂλλα ὃμοια τοσοῦτον ὡραῖον καί περικαλλῆ, ὣστε οἱ ὁρῶντες τόν ἐθαύμαζον.

Ὃταν λοιπόν ἐτελειώθη ὁ τοιοῦτος περικαλλής καί ὑπέρλαμπρος Ναός, προσεκάλεσε τόν Πατριάρχην μέ τούς κληρικούς καί τούς πιστούς Βασιλεῖς μέ τούς Ἂρχοντας νά τελέσουν τά ἐγκαίνια. Λοιπόν τῆ κβ’(22α) Δεκεμβρίου ἐσυνάχθη ὃλη ἡ πόλις καί ἡτοιμάσθησαν νά ἱερουργήσουν οἱ Ἱερεῖς κατά τήν συνήθειαν. Τότε πλησιάζει τόν Μαρκιανόν πτωχός τις πολλήν ἀνάγκην ἒχων καί τοῦ ἐζήτησεν ἐλεημοσύνην διά τόν Κύριον. Ὁ δέ Ὃσιος ἦτο πολλά συμπαθής καί εὒσπλαγχνος, καί ἐπειδή δέν εἶχεν τήν ὣραν ἐκείνην νά τοῦ δώση κατά τόν πόθον του ἀργύρια, ἐπῆρε τόν πτωχόν εἰς μίαν γωνίαν ἀπόκρυφα, ὃπου δέν τούς ἒβλεπον οἱ ἂνθρωποι, καί ἐκδύεται τό ἒνδυμά του καί τό δίδει εἰς τόν πτωχόν, διά νά μή λυπήση τόν Κύριον, καί ἒμεινε μόνον μέ τό ὑποκάμισον, διότι δέν ἐφόρει ποτέ του δύο ράσα, ἀλλά μονοχίτων εὐαγγελικῶς ἐπορεύετο. Καί τότε ἒβαλε τά ἱερατικά, ἐπειδή ἒμελλε νά συλλειτουργήση καί αὐτός μέ τούς ἂλλους Κληρικούς, καί εἰσῆλθεν εἰς τό Ἃγιον Βῆμα

Καθώς λοιπόν ἐλειτούργουν, ἒσυρε πολλάκις ὁ Ἃγιος τό φελόνιον καί τό ἐσυμμάζωνε διά νά μή ἲδωσιν οἱ ἂλλοι Ἱερεῖς ὃτι ἦτο γυμνός. Ὁ δέ Ἀρχιερεύς καί οἱ ὑπόλοιποι κυττάζοντες αὐτόν εἶδον θαῦμα φρικτόν καί ἐξαίσιον, ἢτοι ὃτι ἐφόρει στολήν βασιλικήν κατάστικτον, χρυσοΰφαντον καί ὑπέρλαμπρον, ἣτις ἢστραπτε, καί ὃταν ἣπλωνε τήν χεῖρα νά μεταλάβη τόν λαόν, ἐφαίνετο περισσότερον ἐκεῖνο τό θεοΰφαντον ὓφασμα καί ὃλοι τό εἶδον. Ὃθεν οἱ Ἱερεῖς ἐφθόνησαν καί τόν διέβαλον εἰς τόν Πατριάρχην Γεννάδιον, ὃστις τόν ἐκάλεσεν ἀφοῦ ἐτελείωσαν τήν ἱερουργίαν, καί τόν ἐπέπληξε, διότι ἐτόλμησε νά ἐνδυθῆ βασιλικήν στολήν, τοσοῦτον λαμπράν καί πολύτιμον. Ὁ δέ ἒπεσεν εἰς τούς πόδας αὐτοῦ μέ δάκρυα λέγων, ὃτι εἶδον φάντασμα, διότι ἐκεῖνος ἦτο ὁλόγυμνος. Τότε ἐξεδύθη τήν ἱερατικήν στολήν του καί ὁ Ἀρχιερεύς εἶδεν ὃτι πράγματι ἦτο ὁλόγυμνος, ὁμοίως δέ καί αὐτοί οἱ Βασιλεῖς. Ὃταν δέ ἒμαθον καί ἐκεῖνοι τήν ὑπόθεσιν ταύτην, τόν εἶχον εἰς περισσοτέραν εὐλάβειαν ἃπαντες, διότι τότε πλέον ἠννόησαν ὃτι ἐπρόκειτο περί θαύματος, τήν ὁποίαν στολήν τοῦ τήν ἐχάρισεν ὁ Κύριος ἀντί τῆς ἰδικῆς του πού ἒδωσεν. Ὃσοι δέ ἠκολούθουν τήν αἳρεσιν τοῦ Ἀρείου, ἀπό τό θαῦμα αὐτό καί ἀπό ἂλλα, τά ὁποῖα ἠκολούθησαν μετά ταῦτα, εἳλκοντο καί ἐπέστρεφον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀκούοντες μάλιστα τήν γλυκυτάτην διδασκαλίαν του

Ἐξερράγη δέ ποτε πυρκαϊά εἰς τό βόρειον μέρος τῆς Πόλεως, καί ἐφλέγετο τό μέρος ἐκεῖνο, τό δέ πῦρ ἐξηπλοῦτο μέχρι τῆς θαλάσσης πρός νότον. Περιεκύκλωσαν λοιπόν αἱ φλόγες καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν τοῦ Ὁσίου, ἢτοι τήν Ἁγίαν Ἀναστασίαν. Ὁ δέ τοῦ Θεοῦ ἂνθρωπος, μηδέν δειλιάσας, ἀλλά ἒχων πίστιν εἰς τόν Θεόν καθαράν καί ἂδολον, ἒλαβε τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί ἀναβαίνων εἰς τήν στέγην τῆς Ἐκκλησίας, ἐσταμάτησεν εἰς τό μέσον τῆς φλογός, λέγων ταῦτα· «Χριστέ ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὃστις ἐφύλαξας τούς τρεῖς Παῖδας ὑγιεῖς εἰς τήν κάμινον, αὐτός καί σήμερον, Δέσποτα, διαφύλαξον καί τοῦτον τόν οἶκόν σου ἀβλαβῆ, τόν ὁποῖον ἡμεῖς μέ πόνον πολύν καί πόθον ἐκτίσαμεν, καί μή ἀφήσης τό πῦρ νά τόν ἀφανίση, διά νά μή μᾶς ὀνειδίσουν οἱ Ἀρειανοί· ἀλλά δεῖξον καί τώρα θαυμάσιον, ἂξιον τῆς σῆς μεγαλωσύνης καί ἀγαθότητος, εἰς δόξαν τοῦ ὀνόματός σου, καί εἰς ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων δούλων σου καύχημά τε καί ἀγαλλίαμα». Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου μέ ροήν δακρύων ἀμέτρητον, βλέπουσι ὃλοι ὃσοι ἳσταντο ἀπό μακράν νά στρέφη (ὢ τοῦ θαύματος!) ἡ φλόξ, ἣτις εἶχεν ὃλον τόν Ναόν κυκλωμένον, εἰς τά ὀπίσω, καί νά ἀνακόπτεται ἡ ὁρμή τοῦ πυρός, ὣσπερ νά τό ἐδίωκε δύναμις ἰσχυροτάτη καί ἀκαταμάχητος καί ἒμεινεν ὁ ἱερός ἐκεῖνος οἶκος ὃλος ἀπαθής καί ἀβλαβής, ὡς οἱ τρεῖς Παῖδες ἐν τῆ καμίνω. Ὂχι δέ μόνον τοῦτο τό θαῦμα ἒγινεν εἰς ἐκείνην τήν Ἐκκλησίαν, ἂλλά καί ἓτερα πάμπολλα ὂχι μόνον τότε ζῶντος τοῦ Ἁγίου Μαρκιανοῦ, ἀλλά καί ὓστερον. Διότι ἒξωθεν τοῦ νάρθηκος εἶναι μία εἰκών τῆς Θεοτόκου, ἂνωθεν τῆς ὡραίας πύλης, ἣτις κάμνει εἰς τούς ἀσθενεῖς ἂπειρα θαύματα, θεραπεύουσα δαιμονιῶντας, κλινήρεις καί ἂλλα πάθη διώκουσα.

Ἀλλά ἂς ἀφήσωμεν τά θαύματα δι᾿ ἂλλην διήγησιν καί μόνον ἓν νά εἲπωμεν, ὃπερ ἒγινεν ὃταν ἒζη ὁ Ἃγιος, διά νά μή ἐξέλθωμεν ἀπό τό προκείμενον. Εἰς ἑορτήν τινα ἦσαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν ἂνδρες καί γυναῖκες, ἒπεσε δέ μία ἒγκυος γυνή ἀπό ἓνα τόξον τοῦ ἀριστεροῦ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἒσκυψε πολύ ἢ διότι ἀπό συνεργίαν δαίμονος ἠμποδίσθη, καί πίπτουσα ἀπό τόσον ὓψος ἐξέψυξε, καί ἐγένετο εἰς τό μέσον τῆς ἑορτῆς θρῆνος πολύς καί δάκρυα. Ἀλλά ὁ Ἃγιος ἒστρεψε τόν θρῆνον εἰς ἀγαλλίασιν· ὓψωσε, λέγω, τάς χεῖρας μέ ὃλον τόν λαόν κοινῶς προσευχόμενος καί παρευθύς, ὢ τοῦ ἐξαισίου θαύματος! ἀνεστήθη ἡ γυνή, καί τό βρέφος ἐσκίρτα εἰς τήν κοιλίαν της

Ἀλλά ἂς ἀφήσωμεν τά θαύματα, καί ἂς γράψωμεν τά ἐπίλοιπα τῆς διηγήσεως. Ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Εἰρήνης δέν ἦτο εὐθύς ἐξ ἀρχῆς τόσον μεγάλος, οὒτε ὡραῖος καί καλλωπισμένος, καθώς θεωρεῖται τήν σήμερον. Ὁ πανάγαθος ὃμως Θεός ἠθέλησε νά γίνη τοιοῦτος καί ἀπεκάλυψε ταῦτα πρός τόν Πατριάρχην Γεννάδιον, λέγων· «Κατάλυσον αὐτόν τόν Ναόν, ἳνα τόν ἀνακαινίση ὁ διάδοχός σου μετά τήν σήν ἀποβίωσιν». Ὁ Γεννάδιος λοιπόν τελειώσας τό θεῖον πρόσταγμα ἀνεπαύθη, ὁ δέ Μαρκιανός, ἀκούσας τήν θείαν αὐτήν ἀποκάλυψιν, ἒβαλεν εἰς τόν νοῦν του, ὡς οἰκονόμοςς πού ἦτο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὃτι αὐτόν ἠννόει ἡ ὃρασις, καί παραλαβών κρυφίως ὀλίγους ἀνθρώπους, μετέβη μίαν νύκτα εἰς τόν ρηθέντα Ναόν, καί προσηύχετο εἰς τόν Θεόν μέ εὐλάβειαν ταῦτα λέγων· «Ὁ Θεός τῶν δυνάμεων, ὃστις ἠδάφισας τούς βωμούς τῶν εἰδώλων καί μᾶς ἐλύτρωσας ἀπό τήν μιαράν αὐτῶν πλάνην, προστάσσων ἡμᾶς νά σοῦ οἰκοδομήσωμεν Ἐκκλησίας, αὐτός καί νῦν ἐπίβλεψον εἰς τόν τόπον τοῦτον καί ἁγίασον αὐτόν, καί δυνάμωσον ἡμᾶς νά σοῦ οἰκοδομήσωμεν τόν οἶκον τόν ὁποῖον προσέταξας». Ταῦτα εὐξάμενος ἀπεκοιμήθη κατ᾿ οἰκονομίαν Θεοῦ καί τότε ἐμφανίζεται πρός αὐτόν ὁ Κύριος εἰς ὀπτασίαν καί δεικνύει τόν τόπον τοῦ Ναοῦ καί τό μέγεθος. Ἒπειτα ἢκουσε καί θείαν φωνήν ταῦτα λέγουσαν· «Μαρκιανέ, πάντα δυνατά τῶ πιστεύοντι».

Τότε ἐγερθείς ὁ Ἃγιος μέ φόβον καί ἀγαλλίασιν, ἀνήγγειλε τήν ὀπτασίαν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον, ὃστις τοῦ ἒδωκεν ἐξουσίαν νά κάμη τόν Ναόν κατά τήν ἂνωθεν προσταγήν· ἒβαλε περισσόν κόπον καί ἒξοδα διά νά θέση τά θεμέλια πρός τήν θάλασσαν· ἒπειτα καί τήν ἐπίλοιπον οἰκοδομήν ἐτελείωσε μέ κίονας καί μάρμαρα, καί τήν ἐστέγασε τόσον ἐπιδέξια, καί τήν ἐσκέπασε μέ μόλυβδον, καθώς τήν σήμερον φαίνεται· καί πάντες ὃσοι τήν βλέπουσι θαυμάζουν τῶν τοίχων τήν στερεότητα, τοῦ ἐδάφους τήν ὡραιότητα καί τῶν ἂλλων πάντων τήν τάξιν καί κοσμιότητα. Εἰς αὐτό τό καλόν ἒργον ἐφθόνησεν ὁ διάβολος, καί ὃταν ἢθελον νά στήσουν τούς δύο κίονας, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐμπρός εἰς τό θυσιαστήριον, ἐκάθησεν εἰς τόν ἓνα, ὃστις ἦτο ὁ μεγαλύτερος καί τόν ἒθετον εἰς τό ἀριστερόν μέρος, καί τόσον τόν ἒκαμε βαρύν, ὣστε δέν ἠδύναντο νά τόν ἀνασηκώσουν οἱ οἰκοδόμοι καί οἱ ἐργάται, ὂχι δέ μόνον τοῦτο, ἀλλά καί ἀπό τήν θέσιν του δέν μετεκινεῖτο, καί ἐθραύοντο τά σχοινία καί τά ξύλα μέ τά ὁποῖα τόν εἶχον δεδεμένον. Ὃθεν μετέβη ὁ Ἃγιος μόνος του, καί κάμνων προσευχήν εὐλαβῶς πρός τόν Κύριον, ἐσημείωσε τόν Σταυρόν εἰς τόν κίονα, καί ἐπετίμησε τόν δαίμονα λέγων· «Ἐχθρέ καί πολέμιε τοῦ καλοῦ παῦσε, καί μή ἐμποδίζης ὃσα εἰς δόξαν Θεοῦ γίνονται».

Ταῦτα εἰπών ὁ Ἃγιος ἐβοήθησε καί αὐτός μέ τάς χεῖράς του, ἂν καί ἦτο γέρων καί ἀδύνατος, παρευθύς δέ μέ πολλήν εὐκολίαν ὑψώθη τό μάρμαρον, καί ἐστάθη εἰς τόν τόπον του. Διά νά κηρύττεται δέ τό θαυμάσιον καί νά φαίνεται πάντοτε, κλίνει ὀλίγον ἐκεῖνος ὁ κίων ἓως τήν σήμερον καί δέν ἠδυνήθησαν νά τόν ὀρθώσωσι πώποτε. Ὂχι δέ μόνον αὐτούς τούς δύο Ναούς ὁ μακάριος Μαρκιανός ὠκοδόμησεν, ἀλλά καί ἓτερον τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου, εἰς τόν ὁποῖον νέον Ναόν ἒφερε κατόπιν καί τά ἃγιά του λείψανα μέ τρόπον θαυμάσιον. Πολλοί δέ ἂνθρωποι ἐθαύμαζον τήν πολλήν εὐλάβειαν ὃπου εἶχεν εἰς τάς Ἐκκλησίας οὗτος ὁ Ἃγιος, καί διά τήν τόσην δαπάνην ὃπου ἒκαμνε καί τοῦ τό ἒλεγον, ἐκεῖνος δέ τούς ἀπεκρίνατο λέγων· «Ἀδελφοί, ἐάν εἶχα θυγατέρα νά τήν ὑπανδρεύσω, δέν θά τήν ἐστόλιζα μέ τά ὡραιότερα κοσμήματα πού θά ἠμπόρουν; Πόσον λοιπόν πρέπει νά στολίζωμεν τήν περικαλλῆ καί ὡραίαν νύμφην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, διά τήν ὁποίαν ἒχυσε τό αἷμα αὐτοῦ ὁ Δεσπότης καί τοσοῦτον τήν ἐκαλλώπισε;» Τόσον φιλότιμος ἦτο ὁ μέγας Μαρκιανός εἰς τά θεάρεστα ἒργα καί δέν ἐλυπεῖτο κανέν ἒξοδον. Ὠκοδόμησε δέ καί ἂλλους Ναούς εἰς ἂλλα μέρη, ὡς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου εἰς τό Ταίναρον, τοῦ Ἁγίου Στρατονίκου εἰς τό Ρήγιον καί ἂλλους

Παρ᾿ ὃλην ὃμως τήν δαπάνην ὃπου ἒκαμνεν ὁ Ἃγιος διά τάς Ἐκκλησίας, δέν παρημέλει τήν ἐλεημοσύνην εἰς πένητας, ἀλλά τούς ἐβοήθει ἀφθόνως, ἀπό δέ τήν πολλήν του συμπάθειαν ἐγύριζε τήν νύκτα τά στενά τῆς Πόλεως καί ὃσους πτωχούς εὓρισκεν, οἱ ὁποῖοι δέν ἐξήρχοντο τήν ἡμέραν ἀπό τήν ἐντροπήν των, διότι ἦσαν πλούσιοι καί ἐπτώχευσαν, αὐτούς ἂνδρας τε καί γυναῖκας ἠλέει περισσότερον· καί τό θαυμασιώτερον ὂχι μόνον τούς ζῶντας, ἀλλά καί νεκρόν τινα ἐάν εὓρισκε πτωχόν καί ἂπορον, ὃστις νά μή εἶχε κανένα νά τόν ἐπιμεληθῆ, τόν ἐθεώρει ὡς θησαυρόν μέγαν καί πολύτιμον καί λούων καί ἐνδύων αὐτόν ἒλεγε πρός τόν νεκρόν ταῦτα, ὣσπερ νά ἦτο ζῶν νά τόν ἢκουε· «Σήκω, ἀδελφέ, νά κάμωμεν τόν τελευταῖον ἀσπασμόν κατά τήν συνήθειαν». Παρευθύς δέ ὑπήκουεν ὁ πτωχός καί ἐγειρόμενος (ὢ ἀπορρήτου θαύματος!) ἐφίλει τόν Ἃγιον· ἒπειτα πάλιν ἀφοῦ ἢθελε κάμει τόν ἀσπασμόν ἒμενε νεκρός ὡς καί πρότερον. 

Τοῦτο τό ὑπέρ φύσιν τερατούργημα τοῦ Ἁγίου ἐγνωρίσθη καί ἀπό ἂλλους τινάς, καί μάλιστα ἀπό ἓνα δοῦλον ἑνός τραπεζίτου, ὃστις ἀντήλλασσε τά φλωρία μέ ἂσπρα, πρός τόν ὁποῖον ἢρχετο πολλάκις τήν νύκτα ὁ Ἃγιος καί ἢλλασσε φλωρία, καί ἒπαιρνεν ἂσπρα διά νά τά μοιράζη εἰς πένητας. Διά νά μή τόν γνωρίζη δέ τις ἐσκέπαζε τό πρόσωπόν του, ὁ δέ τραπεζίτης μή ἠξεύρων τίς ἦτο, ἐζύγιζε τό χρυσίον μέ δόλον ἐξ ἀφορμῆς τῆς νυκτός, καί τοῦ ἐκράτει ἂδικα πολλά χρήματα. Ὁ δέ Ἃγιος τό ἐγνώριζεν, ἀλλ᾿ ὡς πρᾶος δέν ἒλεγε τίποτε, προσεποιεῖτο δέ ὃτι δέν τό ἢξευρε. Τοῦτο δέ ἒγινε πολλάς φοράς. Ὃθεν ἒβαλεν ὁ ἂδικος δίκαιον λογισμόν νά γνωρίση τις ἦτο ὁ ἀδικούμενος· καί ὃταν ἐπῆρε τά ἂσπρα μίαν νύκτα ὁ Ἃγιος, ἒστειλεν ἓνα του ὑπηρέτην κατόπιν κρυφά, νά τόν παρακολουθήση ἓως τόν οἶκόν του, διά νά γνωρίση τίς ἦτο. Καθώς δέ ἐπήγαινεν ὁ Ἃγιος εὗρε νεκρόν τινα εἰς τόν δρόμον, καί ἀγοράσας ἀπό κάπηλόν τινα ὃσα ἐχρειάζετο διά τόν νεκρόν, τόν ἒλουσε καί τόν ἐνέδυσεν, ἒπειτα ἠγέρθη ὁ νεκρός καί ἠσπάσθησαν ἀλλήλους ὡς ἂνωθεν καί τόν ἐπῆρε νά τόν ἐνταφιάση ὁ Ἃγιος. Ταῦτα βλέπων ὁ νέος ἐτρόμαξε καί ἐπιστρέψας ἀνήγγειλεν εἰς τόν κύριον αὐτοῦ τά γενόμενα, ὃστις ἐφοβήθη τόν Θεόν καί ἐπέστρεψεν εἰς τόν Ἃγιον μετά δακρύων ὃσα τόν ἠδίκησε πρότερον, καί ἐπῆρε συγχώρησιν.

Ὂχι δέ μόνον αὐτάς τάς ἀρετάς εἶχεν ὁ τρισμακάριος, ἀλλά καί εἰς τάς πόρνας πολλάκις ἐπήγαινε, τόν Δεσπότην Χριστόν μιμούμενος, καί ἒδιδεν εἰς αὐτάς ἐλεημοσύνας πολλάς, διά νά ἒχουν τά ἀναγκαῖα νά πορεύωνται καί νά μή πορνεύουν διά τήν πτωχείαν καί ἀπορίαν των. Κατά πᾶσαν δέ ἑορτήν παρελάμβανέ τινας ἀπό αὐτάς, ἀφοῦ παρήγγελλεν εἰς αὐτάς πρότερον νά ἐγκρατευθοῦν ἀπό τήν ἁμαρτίαν ἡμέρας τινάς, καί νά λουσθοῦν ἀπό τόν μολυσμόν τῆς σαρκός καί κάμνων διδαχήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά τάς τιμωρίας τῆς αἰωνίου κολάσεως, τάς ἒκαμνε καί μετενόουν διά τάς ἁμαρτίας των. Πολλαί δέ ἐξ αὐτῶν ἒγιναν ὂχι μόνον Μοναχαί, ἀλλά καί ἡγίασαν καί ἒκαμαν εἰς τήν δόξαν τοῦ Κυρίου θαυμάσια, ὃτι ἐκεῖνος ἐφρόντιζε δι᾿ αὐτάς εἰς τό Μοναστήρι, καί δέν εἶχον φροντίδα τινά τοῦ σώματος, εἰ μή μόνον νά κλαίουν διά τάς ἁμαρτίας των, καί οὓτως ἐτελείωναν τόν βίον θεάρεστα.

Εἰς ταῦτα ὃλα τά καλά ἦτο ὁ καλός Μαρκιανός αἲτιος, ὃστις ἒδιδεν ὃσα εἶχεν ἐλεημοσύνην ὂχι μόνον χρήματα, κτήματα καί ἂλλον πλοῦτον, ἀλλά καί τά ἐνδύματά του ἒδιδε, καί δέν εἶχε δεύτερον φόρεμα, ἀλλά μόνον ἓνα ἱμάτιον ἐβάσταζεν. Ἡμέραν δέ τινα, ὃταν ἢρχετο ἀπό τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου (ἐπειδή ὡς εὐλαβής ἐπήγαινεν εἰς τάς πανηγύρεις καί ἒψαλλεν) ἐβράχη. Ὃθεν ἢναψε πυράν νά στεγνώση τό ράσον του καί καθώς ἐξεδύθη καί τό ἒβαλε πλησίον τῆς πυρᾶς ἒτυχε καί τοῦ παρήγγειλεν ὁ Πατριάρχης νά ὑπάγη, διότι τόν ἢθελεν. Οἱ μέν λοιπόν ἀπεσταλμένοι ἐκτύπων τήν θὐραν ὣραν πολλήν, ἐκεῖνος δέ ἐντρέπετο νά ἐξέλθη νά τόν ἲδωσι γυμνόν, καί ἐρωτήσας αὐτούς ἒσωθεν τί ἢθελον, τούς ἒδωκεν ἀπόκρισιν ὃτι εἰς ὀλίγην ὣραν θά ἢρχετο. Εἷς δέ ἀπό ἐκείνους παρετήρησεν ἀπό μίαν ὀπήν καί τόν εἶδε ὃτι ἦτο γυμνός. Ὃθεν ἒδραμε πρός τόν Πατριάρχην καί τό ὡμολόγησε. Τοιοῦτος λοιπόν ἦτο εἰς τάς ἀρετάς ὁ μέγας οὗτος Μαρκιανός· ὃθεν ὃλοι τόν ηὐλαβοῦντο, ὂχι μόνον ὁ κοινός λαός, ἀλλά καί οἱ Ἀρχιερεῖς καί ἡ σύγκλητος, καί αὐτός ὁ βασιλεύς μάλιστα, ἒτι δέ καί οἱ δυνατοί πολέμαρχοι Ἂσπαρ καί Ἀρδαβούριος, οἱ ὁποῖοι ἦσαν τότε αἱρετικοί, καί ὃμως τόν εἶχον εἰς τόσην εὐλάβειαν, ὣστε δέν ἐτόλμων νά τόν ἲδουν εἰς τό πρόσωπον, τοῦ ἒστειλαν δέ σκεύη χρυσᾶ καί ἀργυρᾶ πολύτιμα καί τά ἀφιέρωσαν εἰς τόν Ναόν αὐτοῦ τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, ἐκεῖνος δέ πάλιν μετεγλώτισσεν εἰς τήν γλῶσσαν αὐτῶν τά βιβλία μας καί τούς τά ἐχάρισε νά τά ἀναγινώσκουν μήπως καί εὐλαβηθοῦν νά γίνουν εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι.

 Ὂχι δέ μόνον οἱ Βυζαντινοί ηὐλαβοῦντο τόν Ἃγιον, ἀλλά καί ἓως τήν πατρίδα του ἐπῆγεν ἡ ἀγαθή φήμη του, καί ἢρχοντο πολλοί, τόσων ἡμερῶν διάστημα, νά τόν βλέπωσιν· ἂλλοι μέν διά νά λάβουν τήν ἰατρείαν τῆς ψυχῆς, καί ἂλλοι τοῦ σώματος. Καί πολλοί ἂρρωστοι ἒλαβον τήν ποθουμένην ὑγείαν διά τάς εὐπροσδέκτους πρός τόν Θεόν πρεσβείας του, ἀπό τά ὁποῖα θαυμάσια πού ἒκαμεν εἰς τούς συμπατριώτας αὐτοῦ νά εἲπωμεν ἓνα καί ἒπειτα νά δώσωμεν τέλος τῆς διηγήσεως. Γυνή τις πλουσία εἶχε μεγάλην ἀσθένειαν, καί ἒρρεε τό αἷμα αὐτῆς ἀκατάσχετον εἰς πολλούς χρόνους ὡς τῆς αἱμορροούσης. Ὃταν λοιπόν εἶδεν ὃτι ἐδαπάνησεν εἰς τούς ἰατρούς καί τά φάρμακα πλοῦτον ἂμετρον ἀνωφελῶς, ἀκούσασα τοῦ Ὁσίου τούτου τά σημεῖα καί τέρατα, ἐμίσευσεν ἀπό τήν Ρώμην μετ᾿ εὐλαβείας καί πίστεως. Καί ὡς ἒφθασεν εἰς τό Βυζάντιον, ἒπεσεν εἰς τούς πόδας αὐτοῦ διηγουμένη τήν δεινήν ὀδύνην αὐτῆς τήν ἀνίατον. Εὐθύς λοιπόν ὡς ἒκαμε προσευχήν δι᾿ αὐτήν, ἒφυγεν ἡ ἀσθένεια, καί ἒμεινεν ἡ γυνή ὃλως ὑγιής καί ἐπέστρεψε χαίρουσα.

Αὐτάς καί ἂλλας πολλάς ἀγαθοεργίας τελέσας ὁ Ἃγιος ἐτελείωσε τόν βίον θεαρέστως πρό τοῦ νά ἐγκαινιάση τόν Ναόν τῆς Ἁγίας Εἰρήνης. Ὃταν δέ ἦτο εἰς τήν τελευταῖαν ὣραν προσηύξατο ταῦτα πρός Κύριον· «Εἰς τάς Ἁγίας σου χεῖρας ἀφήνω, Δέσποτα, τήν ψυχήν ταύτην τήν ὁποίαν ἐποίησας, καί τόν Ναόν τόν ὁποῖον μέ τήν βουλήν σου κατεσκεύασα». Ταῦτα εἰπών ἐτελεύτησεν εἰς τάς ι’(10) Ἰανουαρίου καί ἐσυνάχθη ὃλη ἡ πόλις, ὃ τε Πατριάρχης μέ τούς Πρεσβυτέρους, καί ὁ βασιλεύς μέ τήν Σύγκλητον, καί οἱ ἐπίλοιποι ἃπαντες ἂνδρες καί γυναῖκες εὐλαβεῖς ἐσυνάχθησαν καί ἐντίμως ὡς ἒπρεπε καί ἀξίως τόν Ὃσιον ἐνεταφίασαν. Ἡ δέ εὐσεβής Βερῖνα ἡ βασίλισσα τοῦ μεγάλου Λέοντος ἒμεινεν ἐπίτροπος τοῦ Ἁγίου εἰς τόν Ναόν τῆς Ἁγίας Εἰρήνης καί αὐτήν τόν ἐτελείωσε καί ἱστόρησε καί ἐτέλεσε μέ πόθον ὃσα ὑπελείποντο καί ὃλην τήν στέγην ἐχρύσωσε, καί τόν ἐνεκαινίασε τόν δεύτερον χρόνον εἰς τάς κ’(20) Ἰανουαρίου μηνός

Μέ τοσαῦτα λοιπόν καί τοιαῦτα θαυματουργήματα ἐδοξάσθη ἀπό τόν Θεόν ὁ θεομακάριστος, κατά τήν ἐκείνου φωνήν καί θεολόγον ἐπαγγελίαν τήν λέγουσαν· «Δοξάσω τούς ἐμέ δοξάσοντας». Τούτου τοῦ Ἁγίου ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καί ἡμεῖς τῆς αἰωνίου μακαριότητος, ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῶ Κυρίω καί Θεῶ ἡμῶν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ταῖς τοῦ σοῦ Ἁγίου πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν

«ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ» 

Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς. 

Ἐκδότης: + Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Εὐλογίας χάριν. Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς.