ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ Ἀρ. φύλλου: 551 Κυριακή 18 Μαρτίου 2024

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ 

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου

Ἀρ. φύλλου: 551 

Κυριακή 18 Μαρτίου 2024

Σάββατο Β’ Νηστειῶν 

Εὐαγγέλιον: Μάρκ. α’ 35-44

Τῶ καιρῶ ἐκείνω ἀπῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς ἔρημον τόπον, κἀκεῖ προσηύχετο. Καί κατεδίωξαν αὐτόν ὁ Σίμων καί οἱ μετ’ αὐτοῦ. καί εὑρόντες αὐτόν, λέγουσι αὐτῶ. Ὅτι πάντες ζητοῦσί σε. Καί λέγει αὐτοῖς. Ἄγωμεν εἰς τάς ἐχομένας κωμοπόλεις, ἵνα κἀκεῖ κηρύξω. εἰς τοῦτο γάρ ἐξελήλυθα. Καί ἦν κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν, εἰς ὅλην τήν Γαλιλαίαν, καί τά δαιμόνια ἐκβάλλων. Καί ἔρχεται πρός αὐτόν λεπρός, παρακαλῶν αὐτόν, καί γονυπετῶν αὐτόν, καί λέγων αὐτῶ. Ὅτι, ἐάν θέλης δύνασαί με καθαρίσαι. Ὁ δέ Ἰησοῦς σπλαγχνισθείς, ἐκτείνας τήν χεῖρα, ἥψατο αὐτοῦ, καί λέγει αὐτῶ. Θέλω καθαρίσθητι. Καί εἰπόντος αὐτοῦ, εὐθέως ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ ἡ λέπρα, καί ἐκαθαρίσθη. Καί ἐμβριμησάμενος αὐτῶ, εὐθέως ἐξέβαλεν αὐτόν, καί λέγει αὐτῶ. Ὅρα μηδενί μηδέν εἴπης. ἀλλ’ ὕπαγε, σεαυτόν δεῖξον τῶ Ἱερεῖ, καί προσένεγκε περί τοῦ καθαρισμοῦ σου ἅ προσέταξε Μωσῆς εἰς μαρτύριον αὐτοῖς.

Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα 

Τῶ καιρῶ ἐκείνω ἐβγῆκεν ὁ Ἰησοῦς ἀπό τήν πόλιν καί ἐπροχώρησεν εἰς ἔρημον τόπον καί ἐκεῖ προσηύχετο. Ὁ δέ Σίμων καί ὅσοι ἦσαν μαζῆ μέ αὐτόν ἔτρεξαν, διά νά τόν εὕρουν. Καί ἀφοῦ τόν ηὗραν τοῦ λέγουν, ὅτι «ὅλοι σέ ζητοῦν εἰς τήν πόλιν». Καί ἐκεῖνος τούς εἶπεν. «ἄς ὑπάγωμεν εἰς τάς γύρω κωμοπόλεις, διά νά κηρύξω καί ἐκεῖ, διότι δι’ αὐτόν ἄλλωστε τόν σκοπόν ἐβγῆκα ἀπό τήν πόλιν». Καί ἐκήρυσσε κατά συνέχειαν εἰς τάς συναγωγάς των εἰς ὅλην τήν Γαλιλαίαν καί ἐξεδίωκε τά πονηρά πνεύματα ἀπό τούς δαιμονιζομένους. Καί ἔρχεται πρός αὐτόν κάποιος λεπρός, ὁ ὁποῖος γονατιστός ἐμπρός του τόν παρακαλοῦσε καί τοῦ ἔλεγε ὅτι «ἐάν σύ θέλης ἠμπορεῖς νά μέ καθαρίσης καί νά μέ ἀπαλλάξης ἀπό τήν φοβεράν ἀσθένειά μου». Ὁ δέ Ἰησοῦς (βλέπων τήν μεγάλην πίστιν καί τήν παρρησίαν τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ) τόν εὐσπλαγχνίσθη, ἅπλωσε τό χέρι, τόν ἤγγισε καί τοῦ λέγει. «Θέλω. γίνε καθαρός». καί ἀμέσως μόλις ὁ Ἰησοῦς εἶπε αὐτούς τούς λόγους, ἔφυγε ἀπό ἐκεῖνον ἡ λέπρα καί ἔγινε τελείως καθαρός καί ὑγιής. καί ἀφοῦ τοῦ ὡμίλησε μέ ἔντονον καί αὐστηρόν ὕφος νά μή ἀποκαλύψη αὐτόν ὡς εὐεργέτην του, τόν ἔβγαλε ἔξω ἀπό τό μέρος, ὅπου εὑρίσκετο καί τοῦ εἶπε. «πρόσεχε νά μή εἴπης εἰς κανένα τίποτε, ἀλλά πήγαινε δεῖξε τόν ἑαυτόν σου εἰς τόν ἱερέα καί πρόσφερε διά τόν καθαρισμόν σου ἀπό τήν λέπραν αὐτά πού διέταξε ὁ Μωϋσῆς, ὥστε ἡ ἐξέτασις τοῦ ἱερέως καί ἡ προσφορά τοῦ δώρου σου, νά χρησιμεύσουν ὡς μαρτυρία καί βεβαίωσις ὅτι ἔγινες τελείως ὑγιής». 

Ἀπόστολος Β’ Νηστειῶν 

Πρός Ἑβραίους 

Kεφάλαιον γ’ στίχοι 12-16 

 Προκείμενον. Ἦχος πλ. β’. (Ψαλμός λα΄) 

Εὐφράνθητε ἐπί Κύριον καί ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι. 

Στίχ. Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι. 

Ἀδελφοί, βλέπετε μή ποτε ἔσται ἔν τινι ὑμῶν καρδία πονηρά ἀπιστίας ἐν τῶ ἀποστῆναι ἀπό Θεοῦ ζῶντος, ἀλλά παρακαλεῖτε ἑαυτούς καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τό «σήμερον» καλεῖται, ἵνα μή «σκληρυνθῆ» ἐξ ὑμῶν τις ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας. μέτοχοι γάρ γεγόναμεν τοῦ Χριστοῦ, ἐάνπερ τήν ἀρχήν τῆς ὑποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν, ἐν τῶ λέγεσθαι. «Σήμερον ἐάν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μή σκληρύνητε τάς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῶ παραπικρασμῶ». Τίνες γάρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν; Ἀλλ’ οὐ πάντες οἱ ἐξελθόντες ἐξ Αἰγύπτου διά Μωϋσέως; 

Ἀλληλούϊα (γ΄) Ἦχος πλ. β’. (Ψαλμός ξδ’- ρα’). 

Στίχ. Μακάριοι οὕς ἐξελέξω καί προσελάβου, Κύριε. 

Καί τό μνημόσυνον αὐτῶν εἰς γενεάν καί γενεάν.

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Σαββάτου 

Τί πρᾶγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία, καί τό ἡ δικαιοσύνη 

Τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου 

Δέν εἶναι τόσον μεγάλον σφάλμα, τό, πῶς ἥμαρτεν, ἤ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος, καθώς καί εἰς τόν τυφλόν δέν εἶναι σφάλμα, πῶς ἐκτύπησεν, ἡ κτυπᾶ τό πόδι του, ὅταν περιπατῆ, οὔτε εἰς τόν ἄρρωστον, πῶς ἐπιθυμεῖ νά τρώγη ὅσα τόν βλάπτουν. ἀλλἀ σφάλμα μεγάλον εἶναι τό, πῶς δέν θέλει νά ἀγωνισθῆ, διά νά λάβη τήν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁποῦ ἐσταυρώθη, καί ἀπέθανε διά ἡμᾶς. Ὅτι ἀδύνατον εἶναι νά μήν ἁμαρτάνη ἐκεῖνος ὁποῦ δέν ἔχει κοινωνίαν μέ τόν Χριστόν (ἤγουν δέν ἔχει τήν θείαν του χάριν) καί τοῦτο εἶναι καί δικαιοσύνη, τό νά ἔχη τινάς μετοχήν, καί κοινωνίαν μέ τόν Χριστόν. Καί λοιπόν ὅποιος μετέχει ἀπό τόν Ἰησοῦν, δέν θέλει τόν κυριεύσει ποτέ ἁμαρτία. ὅτι οἱ χριστιανοί ἐν αὐτῶ τῶ Χριστῶ ζῶσι, καί κινοῦνται, καί εἰσί. Καί διά νά εἰπῶ μέ συντομίαν, ματαίως ὀνομάζεται χριστιανός, ἐκεῖνος ὁποῦ δέν ἔχει τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ γνωστῶς, ἤγουν νά γνωρίση ἐμπράκτως, πῶς ἔχει εἰς τόν ἑαυτόν του τήν χάριν. Διατί ὅποιος δέν τήν ἔχει εἶναι φανερός ἀπό τήν ἀνευλάβειαν, καί αὐθάδειαν ὁποῦ ἔχει εἰς τά θεῖα καί ἱερά. Καί ἀπό τόν θυμόν του τόν ὀξύν, καί τό φρόνημά του τό ἀταπείνωτον, καί ἀπό τήν κενοδοξίαν του. Καθώς πάλιν ἐκεῖνος ὁποῦ τήν ἔχει, εἶναι φανερός ἀπό τόν φόβον, καί τήν εὐλάβειαν ὁποῦ ἔχει εἰς τά θεῖα, καί ἀπό τό ἦθός του τό πραότατον, καί τήν ταπεινοφροσύνην του. ὅτι αὐτός γνωρίζει, πῶς δέν ἠμπορεῖ νά κατορθώση κἀνένα καλόν ἀπό λόγου του, πάρεξ μέ τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ ὁποῦ ἔγινεν ἄνθρωπος, ὡσάν καί ἡμᾶς, διά νά ἠμπορέσωμεν ἡμεῖς μέ τήν συγγένειαν τοῦ Χριστοῦ, καί μέ τήν χάριν του νά εὕρωμεν τήν πολιτείαν ὁποῦ πρέπει νά πολιτεύεται ὁ ἄνθρωπος. Ὅμως εὑρίσκονται μερικοί ὁποῦ μεταχειρίζονται καί ἀγγελικήν πολιτείαν, ὄντες εἰς τοῦτον τόν κόσμον μέ τό κορμί, ὅταν ὅλος ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἑνωθῆ μέ ὅλην τήν ψυχήν, καί τό σῶμά τους, καί γένη ἕνα μέ τούς τοιούτους πνευματικούς ἄνδρας, ὥστε νά ἠμποροῦν νά λέγουν καί αὐτοί κατά τόν θεῖον Παῦλον. «Ζῶ δέ οὐκ ἔτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί ὁ Χριστός». Διατί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἤ σαρκικά πολιτεύονται, ἤ πνευματικά. Καί ἐκεῖνος ὁποῦ φρονεῖ, καί ἐνεργεῖ πνευματικά, εἶναι, καί ὀνομάζεται πιστός. ὅτι ἀνίσως δέν εἶχε τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τόν ἑαυτόν του, τήν ὁποίαν ἐμπιστεύθη νά τήν λάβη ἀπό τόν Θεόν, ὡς πιστός, δέν ἦτον δυνατόν νά ἐνεργῆ καί νά φρονῆ πνευματικά. Καί ἐκεῖνος ὁποῦ φρονῆ, καί ἐργάζεται σαρκικά, εἶναι ἄπιστος, καί εὔκαιρος ἀπό τήν θείαν χάριν. Ὅτι ἐάν δέν ἦτον ἄπιστος, δέν ἤθελε εἶναι εὔκαιρος, καί γυμνός ἀπό τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ, μήτε ἤθελε πειράζεται ἀπό τόν διάβολον νά ἐνεργῆ τά σαρκικά. «Πᾶς γάρ ὁ ποιῶν τό πονηρόν, ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστί». Καί διά τοῦτο ἐκεῖνοι ὁποῦ κάμνουν τά κακά, ἐνεργοῦνται ἀπό τόν διάβολον, καί γνωρίζονται πῶς ἔχουν μαζή τους τόν ἄρχοντα τῆς πονηρίας. Ὅτι ὁ διάβολος ὤντας πνεῦμα νοερόν, καί πονηρόν, ἐνεργεῖ ἀοράτως εἰς τούς ἀπίστους, καί γυμνούς τῆς θείας χάριτος, καί διά τοῦτο οἱ ἄνθρωποι οἱ λογικοί ὁποῦ ἐτιμήθησαν ἀπό τόν Θεόν μέ τό αὐτεξούσιον, εὑρίσκονται ὡσάν ὑπόδουλοι, καί ὑποκείμενοι εἰς τήν ἐξουσίαν τοῦ διαβόλου, καί μή θέλοντας τραβίζονται ἀπό αὐτόν εἰς τήν ἁμαρτίαν, ἀγκαλά εἶναι γελασμένοι, καί νομίζουν, πῶς κάμνουν τό κακόν αὐτεξουσίως, καί θεληματικῶς. Ἡ ὁποία αὐτή ὑπόληψις εἶναι μία μεγαλωτάτη δύναμις τοῦ ἐφευρέτου τῆς κακίας διαβόλου. Ὅτι τοῦτο εἶναι ὅλος του ὁ ἀγῶνας, τό νά ἐνεργῆ αὐτός μέσα εἰς ἐκείνους ὁποῦ ἁμαρτάνουν, καί ἐκεῖνοι νά νομίζουν πῶς αὐτοί κάνουν τήν ἁμαρτίαν ἐξ ἰδίας τους προαιρέσεως, καί ὄχι ἐξ αἰτίας τοῦ σατανᾶ. Καί διά τοῦτο οἱ τοιοῦτοι, ὅταν ἀκούουν αὐτά, λέγουν, ἀμή τί ἔγινε τό αὐτεξούσιον τοῦ ἀνθρώπου, ἐχάθη; βέβαια ἐχάθη, πλήν ὄχι ὅλον, ὅτι ἔμεινεν εἰς ἡμᾶς μοναχά τοῦτο, νά γνωρίζωμεν εἰς ποίαν ἐλεεινήν κατάστασιν εὑρισκόμεθα. Καθώς καί ὁ ἄρρωστος ὁποῦ κείτεται εἰς τό κρεββάτι, ἠξεύρει πῶς κείτεται, καί θέλει νά ἀσυκωθῆ, ἀλλά δέν δύναται, ὅμως ἔχει τό αὐτεξούσιον, νά ζητήση τόν ἰατρόν, διά νά τόν ἰατρεύση. Ἔτζι λοιπόν εἶναι καί ἐδῶ εἰς τούς ἁμαρτωλούς. Διά τοῦτο λέγει ὁ Χριστός, «Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν, δοῦλος ἐστί τῆς ἁμαρτίας, ὁ δέ δοῦλος οὐ μένει ἐν τῆ οἰκία εἰς τόν αἰῶνα. Ἐάν οὖν ὁ υἱός ὑμᾶς ἐλευθερώση, ὄντως ἐλεύθεροι ἐστέ». Ἐπειδή λοιπόν τό αὐτεξούσιόν μας τόσον ἀπέμεινεν μόνον, ὅσον νά ζητήσωμεν τόν ἰατρόν, ἄς προστρέξωμεν εἰς τόν Χριστόν, διά νά μᾶς ἐλευθερώση ἀπό τήν δυναστείαν τοῦ διαβόλου. Καί ἄς μή νομίζη, μήτε ἄς λέγη τινας, ὁπόταν κάμνη τό κακόν, πῶς δέν ἔχει δαιμόνιον. ὅτι κατά τό μέτρον τῆς κακίας ὁποῦ κάνει ἔχει καί τόν δαίμονα, ἤγουν ἤ μικρόν, ἤ μεγάλον, ἤ καί πολλούς. Καθώς καί ὁ πνευματικός ἄνθρωπος κατά τό μέτρον τῆς ἀρετῆς του, ἔχει καί τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἤ πολλήν, ἤ ὀλίγην, ἤ εἶναι γεμάτος ἀπό τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ἡ θεία γραφή ἔχει συνήθειαν νά ὀνομάζη τά διάφορα χαρίσματα τῶν ἐναρέτων ἀνδρῶν, πνεύματα. Καλαί εἶναι λοιπόν ὅλοι αἱ ἀρεταί, ὅμως πρέπει νά ἔχουν καί κεφαλήν, καί πόδας, ὅτι σῶμα χωρίς κεφαλήν, καί πόδας, εἶναι ἀδύνατον νά εὑρεθῆ. Καί πόδια τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, κεφαλή δέ ἡ ἀγάπη. Διατί κάθε ἄλλη ἀρετή ὁποῦ γίνεται χωρίς ταπείνωσιν, καί ἀγάπην, εἶναι ἀνωφελής, καί ματαία. Ὅτι ὅλαι αἱ ἀρεταί ὁμοιάζουν μέ μίαν κολώναν, τῆς ὁποίας κολώνας τό θεμέλιον εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, καί τό κεφάλι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι θρόνος τοῦ Θεοῦ, καί ὑποκάτω ἀπό τήν ἀγάπην εὑρίσκεται ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ συμπάθεια, ἡ ἐλεημοσύνη, τό μεταδοτικόν, ἡ ἀνεξικακία, ἡ μακροθυμία, ἡ εὐποιΐα, καί ἡ φιλανθρωπία, ὁποῦ κάνει τόν ἄνθρωπον Θεόν κατά χάριν. Τριγύρω δέ εἰς τήν ταπεινοφροσύνην εὑρίσκεται ἡ ὑπακοή, ἡ ὑπομονή, ἡ γνῶσις, ἡ σύνεσις, ἡ ἐπίγνωσις τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας, καί τοῦ θείου ὕψους, καί ἡ εὐχαριστία εἰς τόν Θεόν διά τάς εὐεργεσίας ὁποῦ μᾶς εὐεργετεῖ, καί μέ δεξιά πράγματα, καί μέ ἀριστερά, ἤγουν μέ δόξαν, καί ἀτιμίαν. Μέ ὑγείαν, καί ἀρρωστίαν, μέ πλοῦτον, καί πτωχείαν, καί τά λοιπά. Ἐκεῖ δέ ὅπου εἶναι Θεοῦ εὐχαριστία, ἐκεῖ εἶναι καί ὅρασις Θεοῦ, καί ἐκεῖνος ὁποῦ βλέπει τό κάλλος τοῦ Θεοῦ, πῶς εἶναι δυνατόν νά μην ἀγαπήση αὐτόν τόν ὑπέρκαλον Θεόν, καί αἴτιον κάθε καλοῦ; καί ἐκεῖνος ὁποῦ ἀγαπᾶ τόν Θεόν, θέλει φυλάξει καί τάς ἐντολάς του. ἐντολή δέ τοῦ Θεοῦ εἶναι, καί τό νά ἀγαποῦμεν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ὅτι λέγει ἡ γραφή, «ὁ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, πῶς τόν Θεόν ἀγαπήσει, ὅν οὐκ εἶδε;» διά μέσου δέ τῆς εὐχαριστίας, καί τῆς ἀγάπης γίνεται ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ. Τό λοιπόν ἡ ταπεινοφροσύνη, συνέχει, καί συντηρεῖ τήν ἀγάπην, καί ἡ ἀγάπη στερεώνει τήν ταπεινοφροσύνην. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ὠσάν τά πόδια ὁποῦ βαστάζουν διά μέσου τοῦ σώματος, καί τήν κεφαλήν, καί αὐτό τό σῶμα. Καί ἡ ἀγάπη εἶναι ὡσάν θρόνος χερουβικός ὁποῦ βαστάζει τόν Θεόν καθήμενον ἐπ’ αὐτόν, ὅτι ἐπάνω εἰς αὐτήν ἀναπαύεται ὁ Θεός, καί πάλιν αὐτή βαστάζεται ἀπό τήν ταπεινοφροσύνην, ὡσάν ἀπό πόδια διά μέσου τοῦ σώματος τῶν ἄλλων ἀρετῶν. ἡ δέ θεληματική πτωχεία, καί ἡ νηστεία, καί ἡ ἐγκράτεια τοῦ θυμοῦ, καί τῆς γλώσσης, καί κάθε ἀλόγου ἐπιθυμίας εὑρίσκονται ὑποκάτω εἰς τά ζύγια τῆς δικαιοσύνης ὁποῦ πρέπει νά φυλάττη κάθε θεοσεβής ἄνθρωπος, διά νά μή εἶναι ἄδικος, ὄχι νά μήν ἀδικῆ μόνον τούς ἄλλους, ἀλλά καί τόν ἑαυτόν του. Διατί ἀδικία εἶνα τό νά ἀποκτήση τινάς περισσότερα ἀπό τά ἀναγκαῖα τῆς ζωῆς του, ἤ νά ἀποκτήση τά πλέον πολυέξοδα ἀναγκαῖα, εἰς καιρόν ὁποῦ ἠμπορεῖ νά κυβερνηθῆ μέ τά ὀλιγοέξοδα, καί τοῦτο ἀδικία εἶναι, καθώς καί τό νά δώση τινάς εἰς τήν κοιλίαν του περισσότερον ἀπό τήν διωρισμένην τροφήν, ἀδικία εἶναι. Καί τό νά θυμώνεται ἀλόγως, ἀφροσύνη εἶναι. Καί τό νά λαλῆ μέ αὐθάδειαν, μωρία εἶναι. Καί τό νά ὀρέγεται ταῖς ἐπιθυμίαις τούτου τοῦ κόσμου, ἀνοησία εἶναι. Διότι δέν εἶναι ἀρετή, τό νά μή κάμη τινάς τό κακόν, ἀγκαλά ἐκεῖνος ὁποῦ δέν τό κάμνει, δέν θέλει δαρθῆ παρόμοια, ὡσάν ἐκεῖνον ὁποῦ τό κάμνει. Ὅτι ἐκεῖνος ὁποῦ κάμνει τό κακόν θέλει δαρθῆ πολλά. καί ἐκεῖνος ὁποῦ δέν τό κάμνει, θέλει δαρθῆ καί αὐτός, διατί δέν ἔκαμε τό καλόν, ὅμως ὀλιγώτερον. Ἀλλά ἐκεῖνος ὁποῦ κάμη τό καλόν, θέλει εὐεργετηθῆ, καί τοῦτο ὄχι μέ δίκαιον τρόπον, διότι ἔκαμε τό χρέος του, ἀλλά διά τήν εὐσπλαγχνίαν, καί ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ὅτι εἶναι ἀπόφασις τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ μία μέν ὁποῦ λέγει, ὅτι ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὁποῦ γνωρίσει τό θέλημα τοῦ Κυρίου του, καί δέν τό κάμη, θέλει δαρθῆ πολλά. Καί πάλιν ἄλλη λέγει. Ὅτι ὅταν κάμετε ὅλα τά διαταγμένα εἰς ἐσᾶς, λέγετε, ὅτι εἴμεσθε δοῦλοι ἀχρεῖοι, διατί ἐκάμαμεν ἐκεῖνο ὁποῦ εἴχαμεν χρέος νά τό κάμωμεν. Ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἄς ἀγωνισθοῦμεν μέ κάθε προθυμίαν, διά νά ἀποβάλωμεν τελείως τήν κακίαν ἀπό λόγου μας, καί νά κάμωμεν τάς ἐντολάς τοῦ Χριστοῦ, διά νά ἀξιωθοῦμεν νά ἀπολαύσωμεν καί τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

Κατηχήσεις 

Τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων 

Kατήχησις B΄. Μέρος Δ΄

Θέλεις νά μάθεις πόση δύναμη ἔχει ἡ μετάνοια; Θέλεις νά γνωρίσεις τό ἰσχυρό ὅπλο τῆς σωτηρίας καί ἀκόμα νά γνωρίσεις πόση δύναμη ἔχει ἡ ἐξομολόγηση; Ἑκατόν ὀγδόντα πέντε χιλιάδες ἐχθρούς ἔτρεψε σέ φυγή ὁ Ἐζεκίας μέ τη δύναμη τῆς ἐξομολόγησης (πρβλ. Δ΄ Βασ. 19, 35). Εἶναι πολύ μεγάλο πράγμα αὐτό ποῦ σοῦ εἶπα, ἀλλά εἶναι πολύ μικρότερο μπροστά σ’ αὐτό πού θά σοῦ πῶ στή συνέχεια. Ὁ ἴδιος ὁ Ἐζεκίας πέτυχε τήν ἀνάκληση τῆς θείας ἀποφάσεως, ἡ ὁποία εἶχε ἤδη γίνει γνωστή σ’ αὐτόν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅταν ἀρρώστησε ὁ Ἐζεκίας τοῦ εἶπε ὁ προφήτης Ἡσαΐας: «Φρόντισε νά ταχτοποιήσεις τά οἰκογενειακά σου θέματα, γιατί ἐσύ θά πεθάνεις καί δέν θά ζήσεις πιά» (Ἡσ. 38, 1. Πρβλ. Δ΄ Βασ. 20, 1). Τί παρέμεινε λοιπόν; Ποιά ἐλπίδα σωτηρίας τοῦ ἀπόμεινε ἀπό τή στιγμή πού τοῦ εἶπε ὁ Προφήτης «ἐσύ θά πεθάνεις»; Ἀλλά δέν παρέμεινε ἀμετανόητος ὁ Ἑζεκίας, γιατί θυμήθηκε αὐτό πού εἶναι γραμμένο στήν ἁγία Γραφή: «Ὅταν μετανοήσεις καί στενάξεις βαθιά γιά τήν πτώση σου, τότε θά σωθεῖς» (Ἡσ. 30, 15). Γύρισε τότε τό πρόσωπό του πρός τόν τοῖχο καί ἔστρεψε τό νοῦ του ἀπό τό στρῶμα του στόν οὐρανό, γιατί δέν ἐμποδίζει ἡ παχύτητα τῶν τοίχων νά φτάσουν στόν οὐρανό οἱ προσευχές πού κατευθύνονται μέ εὐλάβεια πρός τά ἐκεῖ, καί εἶπε: «Μνήσθητί μου» (πρβλ. Ἡσ. 38, 3). «Κύριε, θυμήσου τήν ὕπαρξή μου καί τήν ἱστορία μου. Ἀρκεῖ γιά τή γιατρειά μου καί μόνο τό νά μέ θυμηθεῖς. Ὁ χρόνος δέν περιορίζει καί δέν προσδιορίζει τίς ἐνέργειες τῆς Χάριτός Σου, ἀλλά Σύ αὐτεξούσια νομοθετεῖς καί ὁρίζεις τη ζωή τῶν ἀνθρώπων. Διότι σίγουρα καί ἡ δική μας ἡ ζωή δέν ἔχει καμιά συνάρτηση ἤ ἐξάρτηση ἀπό τήν ὕπαρξη καί τήν κίνηση τῶν ἀστέρων, ὅπως μερικοί ἀβασάνιστα καί ἐπιπόλαια ἰσχυρίζονται. Μόνος Ἐσύ, Κύριε, κατά τό ἀπόλυτο καί ἐξουσιαστικό θέλημά Σου, νομοθετεῖς καί παρέχεις καί τή ζωή καί ὅσα μέσα στη διάρκειά της συναντάει ὁ κάθε ἄνθρωπος». Μετά ἀπό αὐτήν τήν ὁμολογία, σ’ ἐκεῖνον, πού σύμφωνα μέ τήν προφητική ἐξαγγελία τῆς ἀπόφασης τοῦ Θεοῦ δέν ὑπῆρχε ἐλπίδα νά ζήσει, προστέθηκαν ἀκόμα δεκαπέντε χρόνια ζωῆς. Καί ἐπιβεβαιώθηκε αὐτό τό γεγονός μέ τήν παλινδρόμηση τοῦ ἥλιου. Γιά μέν τόν Ἐζεκία γύρισε πίσω ὁ ἥλιος, γιά τόν Χριστό ὅμως σκοτίστηκε ὁ ἥλιος. Δέν ἄλλαξε ἁπλῶς πορεία ὁ ἥλιος, ἀλλά σκοτίσθηκε καί χάθηκε (πρβλ. Σοφ. Σειρ. 48, 23). Μ’ αὐτό τό γεγονός φανερώθηκε ἡ διαφορά τῶν δύο, δηλαδή τοῦ Ἐζεκία καί τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μέν Ἐζεκίας κατάφερε νά ἀλλάξει τήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, ὁ δέ Ἰησοῦς δέν θά σοῦ χαρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν; Μετανόησε καί κλάψε γιά τόν ἑαυτό σου. Μπές στό «ταμεῖο» σου. Κλεῖσε τήν πόρτα καί προσευχήσου (πρβλ. Ματθ. 6, 6), γιά νά συγχωρηθεῖς καί γιά νά σβήσουν οἱ καυτερές φλόγες πού σέ περιβάλλουν. Γιατί ἡ ἐξομολόγηση ἔχει δύναμη καί φωτιά νά σβήσει καί λιοντάρια νά ἡμερώσει. Ἄν ἀκόμα διστάζεις νά δεχτεῖς ὅσα σοῦ εἶπα, βάλε καλά στό νοῦ σου ὅσα ὁ Θεός χάρισε στόν Ἀνανία καί στούς συντρόφους του. Ποιές πηγές νεροῦ χρησιμοποίησαν. Πόσα βαρέλια νεροῦ θά μποροῦσαν νά σβήσουν τή φλόγα πού εἶχε ἀνέβει σαράντα ἐννέα πῆχες; Ἀλλ’ ὅπου λίγο ὑπερυψώθηκε ἡ φλόγα, ἐκεῖ χύθηκε σάν ποτάμι ἡ πίστη καί ἐκεῖ ἔψαλαν προσευχητικά καί ἐξομολογητικά, πράγμα πού εἶναι ἀντίδοτο κάθε κακοῦ: «Δίκαιος εἶσαι, Κύριε καί δίκαια εἶναι ὅσα μᾶς ἔκανες, γιατί ἔχουμε πέσει στήν ἁμαρτία καί στήν παρανομία» (Δαν 3, (ὕμνος) 3, 5). Καί ἡ μετάνοια ἔσβησε ἐντελῶς τίς φλόγες. Ἄν δέν πιστεύεις ὅτι ἡ μετάνοια μπορεῖ νά σβήσει τίς φλόγες τῆς κολάσεως, πληροφορήσου το ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Ἀνανία. Ἀλλ’ ἴσως θά ἔλεγε κανείς ἀπ’ ὅσους τώρα μᾶς ἀκοῦν μέ προσοχή: Ἐκείνους δίκαια τότε ὁ Θεός τούς γλύτωσε, γιατί δέν θέλησαν νά λατρέψουν τά εἴδωλα. Πραγματι, αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τούς δυνάμωσε. Καί τώρα πού σᾶς εἶπα ὅσα ἔπρεπε γιά τήν περίπτωση αὐτή, ἔρχομαι νά σᾶς ἀναφέρω ἄλλο ὑπόδειγμα μετάνοιας. Τί γνώμη ἔχεις γιά τόν Ναβουχοδονόσορα; Δέν ἄκουσες πού λέει ἡ Ἀγία Γραφή ὅτι ἦταν ἄγριος καί αἱμοβόρος καί εἶχε σκληρή ἐπιμονή στό θέλημά του σάν τό λιοντάρι; Δέν ἄκουσες ὅτι ξέθαψε ἀπό τούς τάφους τά ὀστᾶ τῶν βασιλιάδων; (Πρβλ. Ἱερ. 8, 1. Βας. 2, 24). Δέν ἄκουσες ὅτι αἰχμαλώτισε τόν Ἰσραηλιτικό λαό; Δέν ἄκουσες ὅτι ἔβγαλε τά μάτια τοῦ βασιλιά (Δ΄ Βασ. 25, 7), ἀφοῦ τόν ἄφησε πρῶτα νά δεῖ σφαγμένα τά παιδιά του; Δέν ἄκουσες ὅτι συνέτριψε τά Χερουβίμ; Δέν ἐννοῶ τά νοητά. Μή γένοιτο! Μή νομίσεις κάτι τέτοιο, ἄνθρωπέ μου, ἀλλά τά γλυπτά Χερουβίμ τοῦ Θυσιαστηρίου, ἀνάμεσα ἀπό τά ὁποῖα ἀκουγόταν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. Βεβήλωσε τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Πῆρε τό θυμιατήρι καί τό ἔβαλε μπροστά στα εἴδωλα (πρβλ. Δαν. 1, 2). Σκόρπισε ἐδῶ καί ἐκεῖ ὅλες τίς ἱερές προσφορές. Ἔκαψε συθέμελα τό Ναό. Πόσες τιμωρίες τοῦ ἔπρεπαν πού σκότωσε βασιλεῖς, ἔκαψε Ἅγια, αἰχμαλώτισε τό λαό, χρησιμοποίησε τά ἱερά Σκεύη τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ γιά τή λατρεία των εἰδώλων; Ἄραγε δέν τοῦ ἔπρεπαν χίλιοι θάνατοι; Εἶδες τό μέθεγος τῶν κακῶν. Ἔλα τώρα νά δεῖς καί τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε ὁ Ναβουχοδονόσορ σάν ἄγρια θηρίο, ζοῦσε στήν ἐρημιά καί μαστιγωνόταν γιά νά σωθεῖ. Ἔγιναν τά νύχια του σάν τοῦ λιονταριοῦ, ἐφόσον εἶχε ἁρπάξει τά Ἅγια. Ἔγιναν τά μαλλιά τοῦ σάν λιονταρίσια, γιατί ἦταν λιοντάρι πού ἅρπαζε καί βρυχόταν καταστροφικά (πρβλ. Ψαλμ. 21, 14). Ἔτρωγε χορτάρι σάν τό βόδι, γιατί ἦταν κτῆνος, ἀφοῦ δέν ἀναγνώριζε Ἐκεῖνον πού τοῦ εἶχε χαρίσει τή βασιλεία. Καθώς ἦταν ἀπογυμνωμένος, τό σῶμα του τό μούλιαζαν οἱ δροσοσταλίδες τῆς αὐγῆς καί τῆς νύχτας ἡ ὑγρασία (πρβλ. Δαν. 4, 30), γιατί δέν πίστεψε, ἄν καί εἶδε, ὅτι σβήστηκε ἡ φωτιά ἀπό τή δροσερή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί τί γίνεται μετά ἀπό αὐτά; Ἐγώ, λέει ὁ Ναβουχοδονόσορ, ἔστρεψε τά μάτια του στόν οὐρανό καί τόν Ὕψιστο εὐλόγησα. Καί Αὐτόν πού ζεῖ αἰώνια ἔψαλα καί ἐδόξασα (πρβλ. Δαν. 4, 31). Ὅταν λοιπόν ἦρθε σέ ἐπίγνωση καί στράφηκε στόν Ὕψιστο, ὅταν εὐχαρίστησε τόν Θεό, μετανόησε γι’ αὐτά πού ἔκανε καί συναισθάνθηκε τήν ἀδυναμία του, τότε ὁ Θεός τοῦ ξανάδωσε πίσω τήν τιμή τῆς βασιλείας (πρβλ. Δαν. 4, 33). Τί λές λοιπόν; Στό Ναβουχοδονόσορα, πού ἔκανε τέτοια καί τόσα ἐγκλήματα, ὅταν μετανόησε, ὁ Θεός ἔδωσε τή συγχώρηση καί τοῦ ξανάδωσε τή βασιλεία καί σέ σένα πού μετανοεῖς, δέν θά τοῦ χαρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἄν ζήσεις σύμφωνα μέ τό θέλημά Του; Ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος, δίνει ἀμέσως τή συγχώρεση καί καθυστερεῖ τήν τιμωρία. Ἄς μήν χάσει λοιπόν κανένας τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του. Ὁ πρωτοκορυφαῖος καί πρωτοστάτης τῶν Ἀποστόλων, ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀρνήθηκε τόν Κύριο μπροστά σέ μιά μικρή δούλη. Ἀλλά μετάνιωσε καί ἔκλαψε πικρά (πρβλ. Ματθ. 26, 69-75). Ἀπόδειξη τῆς βαθιᾶς μετάνοιάς του εἶναι τά δάκρυά του. Γι’ αὐτό, ὄχι μόνο πῆρε τή συγχώρεση γιά τήν ἄρνηση, ἀλλά δέν τοῦ ἀφαιρέθηκε καί τό ἀποστολικό ἀξίωμα. Ἔχοντας λοιπόν, ἀδελφοί μου, πολλά παραδείγματα ἀνθρώπων πού ἁμάρτησαν, μετανόησαν καί σώθηκαν, πρόθυμα καί σεῖς νά ἐξομολογηθεῖτε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Γιά νά λάβετε ἔτσι καί τῶν προηγουμένων ἁμαρτιῶν σας τή συγχώρεση, γιά νά ἀξιωθεῖτε τῆς ἐπουράνιας δωρεᾶς καί γιά νά κληρονομήσετε τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, μέ τή Χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν Ὁποῖο ἀνήκει ἡ αἰώνια δόξα. Ἀμήν.

Πολλάς φοράς αἱ ψυχαί τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων ἐνθαρρύνονται, κατά τήν ὥραν τοῦ θανάτου, ὑπό θείας τινός ἐπισκιάσεως καί ἔτσι ἀποχωρίζονται ἀπό τό σῶμα. 

Ἐκ τοῦ «Εὐεργετινοῦ» 

Ἔζη κάποτε ἕνας Γέρων ἀσκητής, ὀνόματι Ἄνθιμος· οὗτος ἠσκήτευεν εἰς ἕνα κελλίον, πού ἔκτισε, πέραν ἀπό τόν χείμαρρον, πρός ἀνατολάς, ἀπέναντι ἀπό τόν Πύργον, πού εἶχεν ἱδρύσει ὁ μακάριος Σάββας. Εἰς αὐτό τό κελλί ἐπέρασε τριάντα ὁλόκληρα ἔτη· μετά, κατά τά τελευταῖα του, ἀρρώστησε καί ἔπεσεν ὁ γέρων εἰς τό κρεββάτι τοῦ πόνου. Ὅταν τόν εἶδεν εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν ὁ θαυμάσιος Σάββας, ἐξηντλημένον ἀπό τήν νόσον καί τά βαθειά γηρατειά, διέταξε νά μεταφέρουν τόν Γέροντα Ἄνθιμον εἰς ἕνα ἀπό τά κελλία τῆς Ἐκκλησίας, διά νά ἠμποροῦν αἱ ἀδελφοί νά τόν ἐπισκέπτωνται καί νά τόν ἐξυπηρετοῦν χωρίς πολύ κόπον. Καί ὁ μέν Ἅγιος Σάββας αὐτά διέτασσεν· ὁ Γέρων Ἄνθιμος ὅμως δέν συνεφώνει μέ τήν πρότασιν αὐτήν τοῦ Σάββα καί τῆς συνοδείας του. Ἰδού δέ τί τούς ἀπήντησεν: -Ἔχω στηρίξει τό θάρρος μου εἰς τόν Θεόν καί ἐπιθυμῶ νά ἀποθάνω εἰς τό μέρος ἐκεῖνο, πού ἀπό τήν ἀρχήν κατώκησα δι’ ἄσκησιν. Μετά τήν ἀπάντησιν αὐτήν τοῦ Ἀνθίμου, ἐσηκώθη κάποτε τήν νύκτα ὁ Σάββας, διά τήν ἀκολουθίαν τοῦ ὄρθρου ἐνόμισε δέ ὅτι ἤκουσεν ὑμνωδίαν, ὡς νά ἔψαλλον πολλοί. Ἐπειδή λοιπόν ἐσχημάτισε τήν γνώμην, ὅτι ἀνεπέμποντο οἱ καθιερωμένοι κατά τόν ὄρθρον πρωϊνοί ὕμνοι, ἀποροῦσε καί ἐσυλλογίζετο, πώς ἤρχισαν νά ψάλλουν τόν ὄρθρον, χωρίς νά πάρουν προηγουμένως τήν εὐλογίαν του. Ἀμέσως τρέχει γρήγορα εἰς τόν Ναόν, ἀλλά κατάπληκτος εὑρίσκει κλεισμένας τάς θύρας τοῦ Ναοῦ καί δι’ αὐτό ἐπιστρέφει εἰς τό κελλί του, ἀλλά καί πάλιν ἀκούει τάς προηγουμένας φωνάς νά ψάλλουν μέ ἀπερίγραπτον γλυκύτητα. Διέκρινε δέ καθαρά καί τό ψαλλόμενον ἆσμα, τό ὁποῖον ἦτο· «διελεύσομαι ἐν τόπω σκηνῆς θαυμαστῆς, ἕως τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· ἐν φωνῆ ἀγαλλιάσεως καί ἐξομολογήσεως ἤχου ἑορταζόντων. Ἀφοῦ ἀντελήφθη καλῶς ἀπό ποῖον μέρος προήρχοντο οἱ θαυμαστοί αὐτοί ὕμνοι, ἀμέσως ἐξυπνᾶ καί διατάσσει τόν μοναχόν, πού εἶχεν ὡς ὑπηρεσίαν νά κτυπᾶ τό τάλαντον, νά συγκαλέση μέ τά ρυθμικά κτυπήματα τούς μοναχούς, ὅπως ἦτο συνήθεια. Συναχθέντων ἀμέσως ὅλων τῶν μοναχῶν, παίρνει μαζί του ὁ μακάριος Σάββας μερικούς, καί ἔρχεται εἰς τό κελλί τοῦ Γέροντος Ἀνθίμου, μέ θυμιάματα καί λαμπάδας. Οἱ ἀκουόμενοι ὕμνοι προήρχοντο ἀπό τό κελλί τοῦ Γέροντος. Ὅταν εἰσῆλθον εἰς τό κελλί, δέν εὑρίσκουν κανένα ἄλλον, ἐκτός μονάχα ἀπό τόν Γέροντα, ὁ ὁποῖος ἤδη εἶχε τελειωθῆ ἐν Κυρίω. Τότε τόν ἐναγκαλίζονται καί τόν ἀσπάζονται μέ εὐλάβειαν καί ἀφοῦ ἐπετέλεσαν τήν κανονικήν ἀκολουθίαν εἰς ἀποθανόντα Μοναχόν, ἐνεταφίασαν μέ συγκίνησιν τό ἱερόν σῶμα του. 

***** 

Οἱ πατέρες ἔλεγον διά τόν Ἀββᾶν Σισώη τά ἐξῆς περί τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ζωῆς του. Ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀποθάνη ὁ Ἀββᾶς Σισώης καί οἱ Πατέρες ἐκάθηντο κοντά εἰς τό κρεββάτι του, ἔλαμψεν ἔξαφνα τό πρόσωπόν του πάρα πολύ καί λέγει πρός αὐτούς χαρούμενος; Ἰδού, ἦλθεν ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος. Μετ’ ὀλίγας στιγμάς μέ λαμπρόν πάλιν πρόσωπον εἶπε: Νά, τώρα ἦλθεν ὁ χορός τῶν Προφητῶν, καί τό πρόσωπόν του ἔλαμψε περισσότερον. Μετ’ ὀλίγας στιγμάς μέ λαμπρόν πάλιν πρόσωπον εἶπε: Νά τώρα προσῆλθεν ὁ χορός τῶν Ἀποστόλων, καί ἐφαίνετο ὡς νά συνωμίλει μέ μερικούς ἀοράτους ἐπισκέπτας. Οἱ παριστάμενοι γέροντες τόν ρώτησαν: -Πάτερ, μέ ποῖον ὁμιλεῖς; Ἐκεῖνος ἀπήντησε· Τώρα ἦλθον νά μέ παραλάβουν οἱ Ἄγγελοι καί παρακαλῶ νά μέ ἀφήσουν ὀλίγον νά μετανοήσω. Οἱ πατέρες τοῦ ἀπαντοῦν· Πάτερ, σύ δέν ἔχεις ἀνάγκην νά μετανοήσης. Με βαθεῖαν ταπείνωσιν τούς λέγει πάλιν ὁ Ὅσιος Σισώης. Σᾶς διαβεβαιῶ, ὅτι πραγματικῶς δέν γνωρίζω, ἐάν ἔβαλα ἀρχήν μετανοίας. Ἐν τῶ μεταξύ ὅλοι ἐγνώριζον, ὅτι ἦτο τέλειος. Ἔξαφνα τό πρόσωπόν του ἤστραψεν ὅπως ὁ ἥλιος καί ὅλοι ἐφοβήθησαν. Πρός τούς καταπλήκτους Γέροντας ὁ Ἀββᾶς Σισώης λέγει· Βλέπετε; Ἦλθεν ὁ Κύριος καί λέγει, φέρετέ μου τό σκεῦος τῆς ἐρήμου. Ἀμέσως δέ μέ τούς λόγους αὐτούς παρέδωκε τό πνεῦμα του. Τήν στιγμήν δέ τῆς ἐξόδου τῆς μακαρίας ψυχῆς του ἐφάνη ὡς μία ἀστραπή καί τό κελλί ἐγέμισεν ἀπό εὐωδίαν. 

«ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 

Ἑβδομαδιαῖον Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς. 

Ἐκδότης: + Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Εὐλογίας χάριν. 

Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς