1821: Τὸ Θαῦμα τοῦ Κόσμου!

 Ἄφθαρτη εἶναι ἡ οὐσία τῆς κληρονομιᾶς μας ἀπὸ τὴν παλιγγενεσία τοῦ Ἔθνους μας τὴν 25η Μαρτίου ἕως σήμερα. Μιὰ κληρονομιὰ ποὺ φώτιζε, φωτίζει καὶ θὰ φωτίζει τὸ Ἔθνος μας ὅσοι αἰῶνες κι ἂν περάσουν. Τό ’21 ποὺ δίκαια ὀνομάστηκε «τὸ θαῦμα τοῦ κόσμου» παραμένει ἡ μέγιστη ὥρα τοῦ λαοῦ μας! Ἔπειτα ἀπὸ μιὰ σκλαβιὰ ποὺ κράτησε 368 χρόνια, οἱ Ἕλληνες ἄδραξαν τὰ ἅρματα σὲ μιὰ πανίσχυρη αὐτοκρατορία, ἀποφασισμένοι νὰ πολεμήσουν ἕως τὸ θάνατο γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν Ἐθνική τους ἐλευθερία. 

Ὁ ἐχθρὸς τὰ εἶχε ὅλα: στρατούς, στόλους, χρήματα καὶ τὴ νομιμότητα τοῦ κυρίαρχου, ποὺ ἡ Ἱερὴ Συμμαχία ἀποφάσισε στὸ συνέδριο τῆς Βιέννης στὰ 1815. Οἱ ξεσηκωμένοι εἶχαν γιὰ μόνο ἀντιστάθμισμα τὴν ἀπελπισία τοῦ σκλάβου. Κι ὅμως νίκησαν, γράφοντας στὶς σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας λαμπρότατο κεφάλαιο. 

Ἀπόδειξαν γιὰ μιὰν ἀκόμη φορά, πὼς κανένας λαὸς δὲν μένει ὑπόδουλος ὅταν πάρει τὴν ὑπέρτατη ἀπόφαση νὰ εἶναι ἐλεύθερος ἢ νὰ πεθάνει. Ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς δουλείας οἱ Ἕλληνες δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ προσδοκοῦν καὶ νὰ ἐλπίζουν πὼς θὰ ξημέρωνε ἡ μέρα τῆς λευτεριᾶς. Στὴν ἀρχή, τὶς ἐλπίδες τοὺς αὐτὲς ἐναπόθεσαν στοὺς ξένους. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γνωστὸ δημοτικὸ τραγούδι ἐκείνου τοῦ καιροῦ: 

Ἀκόμα τοὺτ’ ἡ ἄνοιξη 

ραγιᾶδες, ραγιᾶδες, 

τοῦτο τὸ καλοκαίρι 

καημένη Ρούμελη 

ὅσο νά ‘ρθει ὁ Μόσκοβος 

ραγιᾶδες, ραγιᾶδες 

νὰ φέρει τὸ σεφέρι 

Μοριᾶ καὶ Ρούμελη. 

Οἱ προσδοκίες τους ὅμως διαψεύστηκαν. Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἔκανε κάποιους Ἕλληνες τῶν παροικιῶν νὰ ἀναθαρρήσουν ἀλλὰ σύντομα φάνηκε ὅτι ἦταν ἐντελῶς ἄσχετη μὲ τὸν Ἐθνικὸ πόθο τοῦ Γένους. Πολὺ σκληρότερη πικρία ἔφεραν τὰ ἀποτυχημένα ἀλλὰ συνεχῆ ἐπαναστατικὰ κινήματα, ἄλλοτε μὲ τὴν στήριξη τῆς Ρωσίας κι ἄλλοτε μὲ κάποιες πενιχρὲς δυνάμεις ἀπὸ τὴν δύση. Ὁ Ἑλληνισμὸς πνιγόταν στὸ αἷμα, οἱ ἡγέτες του ἐκτελοῦνταν μὲ τοὺς πιὸ φρικτοὺς τρόπους καὶ οἱ ὑποσχέσεις τῶν ξένων δυνάμεων ξεχνιοῦνταν γρήγορα. 

Οἱ Ἕλληνες μένανε σκλάβοι, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἡρωικὲς ἧττες κράτησαν ζωντανὸ τὸ ὅραμα μιᾶς Ἐλεύθερης καὶ Μεγάλης Ἑλλάδας. Συνειδητοποίησαν ἀκόμα τούτη τὴ μεγάλη ἀλήθεια: «Ἡ λευτεριὰ δὲν χαρίζεται, ἡ λευτεριὰ καταχτιέται». Γιὰ νὰ ξεκινήσει ὅμως ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὑπῆρξαν τρεῖς βασικὲς προϋποθέσεις: Στὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες ἀπόχτησαν στρατιωτικὴ δύναμη, ποὺ ἦταν καὶ ἡ πρώτη βασικὴ προϋπόθεση στὸν ὑπέρτατο ἀγῶνα γιὰ τὴ λευτεριά τους. Αὐτὸ ἔγινε μὲ τοὺς κλέφτες καὶ τοὺς ἀρματολούς, ποὺ δημιούργησαν χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν τις πιὸ διαλεχτὲς στρατιωτικὲς δυνάμεις τοῦ Ἔθνους, γιὰ τὸν πιὸ δύσκολο ἀπ’ ὅλους τοὺς πολέμους, τὸν κλεφτοπόλεμο. 

«Μαγιὰ τῆς λευτεριᾶς» ὀνομάζει τοὺς κλέφτες ὁ Μακρυγιάννης. Ὁ λαός τους ἀγαποῦσε, τοὺς καμάρωνε, τοὺς ὑποστήριζε, ἦταν οἱ προστάτες του. Γι’ αὐτὸ οἱ γονεῖς τὴ μεγαλύτερη εὐχὴ ποὺ δίνανε στὰ παιδιά τους ἦταν νὰ βγοῦνε κλέφτες. Οἱ κλέφτες λέγανε: «Κάλλιο θάνατος χωρὶς ντροπή, παρὰ ντροπὴ χωρὶς θάνατο»! Ἡ ζωή τους ἦταν δύσκολη καὶ τυραγνισμένη. «Οἱ κλέφτες εἴμαστε ἐλεύθεροι», λέει στὴ διήγησή του ὁ Κολοκοτρώνης, «ἀλλὰ τί ζωὴ τί ἄνθρωποι! Βασανισμένοι, ἀΐσκιωτοι, ἄγριοι εἰς τὶς σπηλιές, στὰ βουνά, εἰς τὰ χιόνια, σὰν τὰ θηρία μὲ τὰ ὁποῖα συζούσαμε». 

Ἡ δεύτερη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐπανάστασης στάθηκε ὁ ἀξιόλογος ἐμπορικὸς στόλος ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ποὺ ἀργότερα μετατράπηκε σὲ μιὰ δύναμη πολεμική. Μὲ τὴ καπατσοσύνη τῶν θαλασσινῶν μας, ὄχι μονάχα μπόρεσε ν’ ἀντιβγεῖ στὴν τουρκικὴ ἀρμάδα, ἀλλὰ καὶ κατόρθωσε πολλὲς φορὲς νὰ τὴ νικήσει, θαλασσοκρατῶντας τὸ Αἰγαῖο. «Θά ‘χουμε καὶ γῆ καὶ πατρίδα», προφήτεψε ὁ Κοραῆς, «ὅσο κατέχουμε διακόσια καράβια ἀρματωμένα». Ἐκεῖνα τὰ καράβια ποὺ στάθηκαν ὁ στόλος τοῦ ’21. 

Ἡ Τρίτη, τέλος, μέγιστη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐπανάστασης, στάθηκε ὁ ἐθνικὸς διαφωτισμός, δηλαδὴ ἡ ἰδεολογικὴ προπαρασκευὴ τοῦ Γένους. Κι αὐτὴ ἡ ἰδεολογικὴ προπαρασκευὴ ξεκινάει πρῶτα ἀπὸ τὰ δημοτικὰ τραγούδια, ποὺ βγαλμένα μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ ἀνώνυμων ποιητῶν μίλαγαν μὲ τρόπο μοναδικὸ στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ. Τὸν ἄξιο κλέφτη τὸν παρομοιάζουν μὲ ἀετό. Συντρόφευαν τὸν ραγιᾶ στὸν πόνο του, στὴ χαρά του, στοὺς ἀγῶνες του. Ἔκαναν πιὸ εὐκολοβάσταχτη τὴ σκλαβιά του, καθὼς τραγουδοῦσαν τὴ λεβεντιά του, τὸν πόθο του γιὰ λευτεριά, τοὺς ἥρωες του, τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν περιφρόνησή του στὸν θάνατο. Τὰ δημοτικὰ τραγούδια σπείρανε τὸν σπόρο τῆς λευτεριᾶς, ποὺ θὰ καρπίσει τό ’21. 

Τὸν δρόμο γιὰ τὸν διαφωτισμὸ τοῦ ὑπόδουλου γένους τὸν ἄνοιξε ἕνας καλόγερος, ποὺ κατεχόταν ἀπὸ ἕναν βαθύ, ἀληθινὸ καὶ ζωντανὸ ἀνθρωπισμό. Ἦταν ὁ παπα–δάσκαλος ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Γύριζε τὰ χωριὰ ἀκούραστος, μὲ βροχὲς καὶ χιόνια, καὶ μίλαγε στοὺς σκλαβωμένους γιὰ «τὸ ποθούμενο», ὅπως ὀνόμαζε τὴν ἐπανάσταση, ποὺ θὰ ξεσκλάβωνε τὸν τόπο ἀπὸ τὸν Τοῦρκο. Συνάμα μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, δίδασκε τὰ φῶτα στοὺς σκλαβωμένους, προτρέποντάς τους νὰ ἀνοίξουνε σχολεῖα. «Τὰ γράμματα εἶναι στολίδι τοῦ ἀνθρώπου», ἔλεγε, «καὶ μόνο μὲ τὴ βοήθεια τῶν γραμμάτων θὰ μπορέσετε νὰ καλυτερέψετε τὴν τύχη σας». Μαρτυρικὸ ἤτανε τὸ τέλος του. Στάθηκε ἀληθινὸς νεομάρτυρας τοῦ Ἔθνους μας. 

Κι ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα. Ἡ ὥρα τῆς κήρυξης τῆς ἐπανάστασης. Ἀπὸ εὐκολονόητη καὶ εὐγενικὴ ἀντιζηλία, τὰ Καλάβρυτα, ἡ Πάτρα καὶ ἡ Καλαμάτα διεκδικοῦν τὰ πρωτεῖα γιὰ τὴν κήρυξη τοῦ ἐθνεγερτικοῦ ἀγῶνα. Εἶναι ἱστορικὰ διαπιστωμένο ὅτι, ἀπὸ τὶς 21 Φεβρουαρίου ἕως τὶς 25 Μαρτίου 1821, ἡ ἐπανάσταση ξεκίνησε ταυτοχρόνως σὲ δεκαπέντε διαφορετικὰ μέρη, στὴν Μολδαβία καὶ τὴν Πελοπόννησο. Ἡ τιμὴ γιὰ τὴν ἔναρξη τοῦ ἀγῶνα τῆς Ἐθνεγερσίας ἀνήκει σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, πού, ἀπὸ τὴν Ἅλωση ἕως τὸ 1821 διαφωτίστηκαν, ἐργάστηκαν, ἀγωνίστηκαν, πολέμησαν, θυσιάστηκαν, μαρτύρησαν γιὰ τὴν λευτεριὰ τῆς Πατρίδας. Τὸ ξεκίνημα ὅμως, θαρρῶ, τῆς ἐπανάστασης, ἔγινε ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ὁ ἀρχηγὸς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, πέρασε τὸν ποταμὸ Προῦθο καὶ κυκλοφόρησε τὴν περίφημη ἐκείνη προκήρυξη: «Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος, ἡ ὥρα ἦλθεν, ἄνδρες Ἕλληνες»! 

Ἀπό ‘κεῖ καὶ πέρα ἡ ἀνθρωπότητα παρακολούθησε θαμπωμένη τὸ θαῦμα ποὺ κατάφερε αὐτὸς ὁ βασανισμένος λαός. Μεγάλοι καὶ πολλοὶ οἱ ἥρωες ποὺ διατέλεσαν κυριότεροι συντελεστὲς τοῦ θαύματος. Ἥρωες λαϊκοί, στὸ τετραβάγγελο τῆς Ρωμιοσύνης, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Παπαφλέσσας, ὁ Διάκος, ὁ Ρήγας καὶ πλῆθος ἄλλοι. Μορφὲς δικές μας ποὺ κάθε μέρα μας ἀγναντεύουν μέσα ἀπὸ τὰ καφετιά τους κάδρα, καὶ μᾶς γνέφουν μὲ τὰ σημάδια τῆς ζωῆς τους, μαθαίνοντάς μας «ἀπὸ πρῶτο χέρι» τῆς πατρίδας μας τὶς ὀμορφιές. Τόποι λευτεριᾶς τα Δερβενάκια, τῆς Γραβιὰς τὸ χάνι, ἡ Τριπολιτσά, τὸ Κούγκι, τὸ Ἀρκάδι, ἡ Ἁγία Λαύρα, τὸ Μεσολόγγι, τὸ Ναυαρῖνο, τόποι δικοί μας, φράχτες τῆς ζωῆς μας, πηγάδια τρίσβαθα, πηγὲς μὲ αἷμα καὶ νερό. Δικός μας καὶ ὁ Διγενὴς καὶ οἱ παλιοὶ θρῦλοι. Δικοί μας σὰν τὸ σταρένιο ψωμὶ στὸ χαμηλὸ τραπέζι. 

Ἐνδεικτικὰ μόνον, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ Μοριᾶ ξεχωρίζουμε τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τὸ μεγάλο του παράστημα, ἡ στεντόρεια φωνή του, ἡ παράξενη φορεσιά του, τὸ ἀξίωμά του στὸν στρατὸ μεγάλου πολιτισμένου κράτους, ἡ φήμη τοῦ παρελθόντος του, τὸ γόητρο τοῦ ὀνόματός του, ποὺ ψαλλόταν στὰ τραγούδια, τὸ φωτεινό του μυαλό, ἡ στρατηγική του ὀξυδέρκεια κατάχτησαν τὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ, ποὺ ἤξερε νὰ τὸν ἐνθαρρύνει καὶ νὰ τὸν ἐμπνέει ὅσο κανεὶς ἄλλος. Ὁ Κολοκοτρώνης πέρασε στὴν ἱστορία ὡς ὁ θρυλικὸς Γέρος τοῦ Μοριᾶ. 

Ὅ,τι ἦταν γιὰ τὸ Μοριᾶ ὁ Κολοκοτρώνης στάθηκε γιὰ τὴ Ρούμελη ὁ Καραϊσκάκης. Ὁρμητικὸς ὡς τὴν ἀποκοτιά, δὲν ξέρει τί θὰ πεῖ κίνδυνος μήτε φόβος. Χυνόταν πρῶτος στὸν ἐχθρό, παρασύροντας μὲ τὸ παράδειγμά του κι αὐτοὺς τοὺς κιοτῆδες. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του ἦταν δύσκολα καὶ κατατρεγμένα. Ἀπὸ μικρὸς βρίσκεται κλέφτης στὰ βουνά, πρωτοπαλίκαρο τοῦ Κατσαντώνη, Τζοανταραῖος του Ἀλήπασα, σωτῆρας τοῦ Ἔθνους στὴν πολύκροτη ἐκστρατεία του στὴ Ρούμελη. Ἦταν ἡ μεγαλύτερη, ἴσως, στρατιωτικὴ ἰδιοφυία τοῦ ’21. Ἄρρωστος, ἀκαταπόνητος, γενναῖος, ὑψώθηκε σύμβολο λεβεντιᾶς καὶ θυσίας. «Ἀχιλλέας τῆς Ρωμιοσύνης» τὸν ὀνομάζει ὁ Παλαμᾶς. 

Μακρὺς στάθηκε ὁ δρόμος τοῦ ἀγῶνα. Τὸ σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ» ἐκφράζει τὴν ἀσυμβίβαστη ἀγωνιστικὴ θέληση ἐκείνης τῆς γενιᾶς τοῦ ’21. Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀγωνιστὲς ἦταν ἡ κόλαση τῆς σκλαβιᾶς καὶ μπροστά τους ἡ πύρινη τάφρος τοῦ πολέμου. Δὲν τοὺς ἀπέμενε ἄλλο, παρὰ νὰ τὴ διαβοῦν. Καὶ τὴ διάβηκαν στέλνοντας τὸ διαχρονικὸ μήνυμα «θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία», στὶς νεότερες γενιές. 

Κι ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ποὺ ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης τῶν Ἀμερικανοσιωνιστῶν καὶ τῶν ντόπιων ὑποτακτικῶν τους, τί κάνουμε; «Δειλοί, μοιραῖοι καὶ ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἴσως κάποιο θαῦμα»; Ὄχι βέβαια! Καὶ μόνοι καὶ μετὰ πολλῶν, ὅσοι αἰσθανόμαστε πραγματικὰ τὴν κληρονομιὰ τοῦ ’21, δίνουμε τὶς δικές μας μάχες γιὰ νὰ ἀνατείλει ἐπί τέλους στὸν εὐλογημένο τοῦτο τόπο ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γιατί ὁ Ἀγῶνας ποὺ ξεκίνησε 200 χρόνια πρίν, δὲν τέλειωσε ἀκόμα! 

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ἱστορίας 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

https://xrisiavgi.com/2025/03/25/08/167196/