ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ «ΤΡΕΣΑΝΤΕΣ»

 Ἡ νεολαία ἑνὸς Ἔθνους ἀποτελεῖ τὸ μέλλον τοῦ ἴδιου τοῦ Ἔθνους. Εἶναι ἂν ὄχι τὸ πιὸ ἀπαραίτητο, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀπαραίτητα συστατικὰ γιὰ τὴν συνέχιση τῆς Φυλῆς. Χωρὶς νεολαία, χωρὶς συνεχιστὲς τῆς Φυλῆς, χωρὶς νεολαία σφυρηλατημένη πάνω στὰ ἰδανικὰ ποὺ ἀνέδειξαν οἱ ἔνδοξοι πρόγονοι μας, τὸ μέλλον εἶναι ἀβέβαιο καὶ σίγουρα κατηφορικό. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν πολὺ καλὰ οἱ ἀφεντάδες αὐτοῦ τοῦ σάπιου πολιτικοῦ συστήματος καὶ γιὰ αὐτὸ ἔχουν βαλθεῖ νὰ δημιουργήσουν μιὰ νεολαία ἀπὸ ἀνιστόρητους, ἀπὸ ριψάσπιδες, ἀπὸ ἐκφυλισμένους νέους, ἀπὸ «τρέσαντες». Τρέσαντες στὴν Λακωνικὴ Πολιτεία ὀνομάζονταν αὐτοὶ ποὺ δὲν ἐκπλήρωναν τὸ καθῆκον τους στὴν μάχη. Ὁ νόμος ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τοὺς Λακεδαιμόνιους νὰ μὴν ὑποχωροῦν κατὰ τὴν μάχη καὶ νὰ νικοῦν ἢ νὰ πεθαίνουν. Ἐπανερχόμενοι ἀπὸ τὸν πόλεμο ἔπρεπε νὰ φέρουν τὴν ἀσπίδα τους ἢ νὰ τοὺς φέρουν ἐπ’ αὐτῆς νεκρούς. 

Οἱ Λακεδαιμόνιοι ποὺ δὲν ἐκπλήρωναν τὸ καθῆκον τους ἀλλὰ εἶχαν δειλιάσει στὴν μάχη, περιέπιπταν σὲ σκληρὴ ἀτιμία. Δὲν εἶχαν δικαίωμα νὰ ἀναλαμβάνουν κάποια δημόσια θέση ἢ ἀξίωμα, οὔτε τὸ δικαίωμα νὰ πωλοῦν καὶ νὰ ἀγοράζουν. Κανένας δὲν ἤθελε νὰ δειπνήσει μαζί τους οὔτε νὰ γυμναστεῖ. Εἶχαν ὑποχρεωτικῶς ξυρισμένο ἕνα μέρος τοῦ γενιοῦ τους καὶ κυκλοφοροῦσαν ρυπαροὶ καὶ ταπεινοί. Ὅποιος τοὺς συναντοῦσε εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς χλευάσει, νὰ τοὺς ἐξευτελίσει, ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς χτυπήσει. Ἂν εἶχαν κόρες, κανεὶς δὲν καταδεχόταν νὰ νυμφευτεῖ κάποια ἀπὸ αὐτές, καὶ ἂν ἦταν ἄγαμος κανεὶς δὲν ἔδιδε σὲ αὐτὸν γυναῖκα. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Τρέσας ἦταν ἕνας «ζωντανὸς νερὸς» στὴν Λακωνικὴ Πολιτεία. 

Οἱ νέοι ἔχουν καταντήσει ὑπερκαταναλωτικὰ ὄντα, ἀδιάφοροι γιὰ τὸ τί γίνεται γύρω τους, ἀδιάφοροι ποὺ τὸ Ἔθνος σβήνει σιγά-σιγά. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς νοιάζει εἶναι ἡ καλοπέραση καὶ πὼς θὰ βροῦν ἕνα μέσον γιὰ νὰ τοὺς βολέψει κάπου. Τώρα βέβαια θὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος, σὲ ποιά μάχη δείλιασαν οἱ νέοι. Ἡ μάχη ποὺ δείλιασαν οἱ νέοι δὲν εἶναι μόνο μιά, εἶναι ἡ μάχη ἀπέναντι στὸν ἑαυτό τους, ἡ μάχη ἀπέναντι στὸν ἐκφυλισμὸ ποὺ ὑποκύπτουν. Ἔχουν δειλιάσει στὴν μάχη ἀπέναντι στὸν σημερινὸ τρόπο ζωῆς, ἔχουν συμβιβαστεῖ ἀπόλυτα μὲ τὰ πρότυπα ποὺ τοὺς ἐπιβάλλουν, καὶ ἔχουν διαμορφώσει ἕνα σάπιο «εἶναι». Ὁ Ἐθνάρχης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εἶχε πεῖ: «Ἡ γενιὰ ποὺ θὰ ξεχάσει τὰ σκλαβωμένα ἐδάφη μας θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία». Ὄντως ἴσως νὰ εἴμαστε ἡ τελευταία γενιὰ ποὺ ἀντικρίζει τὴν ἑλληνικὴ ὀμορφιὰ στὸ ἀπειροελάχιστο. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅμως πὼς πρέπει νὰ παραδώσουμε τὰ ὅπλα, οὔτε νὰ παραδώσουμε χωρὶς νὰ πολεμήσουμε καθετὶ γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ ἔνδοξοι πρόγονοι μᾶς πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὰ πατρῶα ἐδάφη μας. Ἡ ἀτιμία στὴν ὁποία θὰ περιπέσουν ὅσοι ξέχασαν, θὰ ἔλθει ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς ἀγέννητους, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ὁποία ἀγνόησαν. Ἡ ἀτιμία αὐτὴ θὰ εἶναι αἰώνια. 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/10/02/12/168078/