Πολυτεχνεῖο 1973: Τὸ θεμέλιο μύθευμα τῆς Μεταπολίτευσης καταρρέει!

 Ἄλλη μιὰ ἐπέτειος τοῦ «Πολυτεχνείου» εἶναι γεγονός, μὲ τὴν ἀριστερὰ καὶ τὴν δεξιὰ νὰ «φορᾶνε τὰ καλά τους» γιὰ νὰ «ἀλληλοτιμηθοῦν», ἔνοχοι ἀμφότεροι γιὰ τὸ κατάντημα στὸ ὁποῖο ἔχει πέσει ἡ Πατρίδα μας. Ἄλλη μιὰ φορά, ἕνας συρφετὸς κόσμου κατεβαίνει στοὺς δρόμους σὲ μαζικὰ (πλέον ὄχι καὶ τόσο...) συλλαλητήρια, γιὰ νὰ «ἑορτάσουν» τὸ γεγονὸς ποὺ σηματοδότησε τὴν εἴσοδο τῆς Ἑλλάδος στὴν περίοδο ἐκείνη, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε «Μεταπολίτευση», καὶ ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπὸ τόσα σκάνδαλα, ἐθνικὲς προδοσίες, καὶ μπόλικη πολυεπίπεδη παρακμή 

Τὰ γεγραμμένα καὶ τὰ λεχθέντα γιὰ τὶς δύσκολες ἐκεῖνες μέρες εἶναι ἀναρίθμητα. Οἱ διηγήσεις, οἱ περιγραφὲς καὶ οἱ σχολιασμοί, ὅσον ἀφορᾶ συνθῆκες, καταστάσεις καὶ γεγονότα ἀπὸ κάθε πλευρὰ εἶναι ἐπίσης ἀναρίθμητες. Παρ’ ὅλα αὐτὰ κανεὶς μέχρι σήμερα δὲν μπόρεσε νὰ συνειδητοποιήσει καὶ νὰ ἀποσαφηνίσει τί ἐπακριβῶς συνέβη τότε. Οἱ δεκάδες νεκροὶ τῶν ὁποίων τὰ πλήρη στοιχεῖα δὲν ἀνακοινώθηκαν ποτέ, οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ χαροκαμένες μάνες ποὺ δὲν ἐμφανίστηκαν ποτὲ νὰ καταγγείλουν τὸ στρατιωτικὸ καθεστὼς γιὰ τὸν χαμὸ τῶν οἰκείων τους, ἡ φωτογραφία τῆς «πανέμορφης Ἠλένιας» ποὺ τελικὰ ἀποδείχθηκε διαφήμιση σαμπουάν, καὶ πολλὲς χιλιάδες ἀκόμη ἀνέκδοτες ἱστορίες καὶ μυθοπλασίες συνεχίζουν μέχρι σήμερα νὰ ἀναπαράγονται, στοχεύοντας στὴν συναισθηματικὴ καὶ συνειδησιακὴ διέγερση τῆς μεταπολιτευτικῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὁ στόχος τοῦ καθεστῶτος εἶναι ὁ πολίτης, μέσῳ τῆς συνήθους θεαματικῆς πρακτικῆς καὶ τοῦ διεγερμένου συναισθηματικὰ ψυχισμοῦ, νὰ ὑποκαταστήσει τὴν ἁπλῆ λογική, ἔτσι ὥστε ὁ καθένας νὰ μὴν μπορεῖ οὔτε κἂν νὰ θέσει τρία ἁπλᾶ, ἀλλὰ τόσο οὐσιαστικὰ καὶ καθοριστικὰ ἐρωτήματα. 

Ἀπὸ ποιούς ξεκίνησε τὸ Πολυτεχνεῖο, ποιοί τὸ ἐκμεταλλεύτηκαν ἐν εἴδει πολιτικῆς καπηλείας, ποιά ἦταν τὰ ἀπώτερα ἀποτελέσματα γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν λαό της; Ἐμεῖς λοιπὸν οἱ «κακοὶ φασίστες» θὰ προσπαθήσουμε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀντικειμενικὰ νὰ περιγράψουμε, τὰ γεγονότα ἐκείνου τοῦ Νοεμβρίου. Πρῶτον, ἡ ἀρχὴ τῆς κατάληψης τοῦ Πολυτεχνείου δὲν εἶχε σχέση μὲ ἀντιδικτατορικὰ καὶ δημοκρατικὰ κίνητρα, οὔτε ἀποτέλεσε μιὰ συντονισμένη, προσχεδιασμένη ἐπαναστατικὴ πράξη τῶν φοιτητῶν τῶν τότε δημοκρατικῶν καὶ ἀριστερῶν παρατάξεων, ἐνάντια στὸ στρατιωτικὸ καθεστώς. Ἦταν μιὰ χαώδης ἀντιδραστικὴ κίνηση, ἡ ὁποία ὑποκινήθηκε ἀπὸ μερικὲς ἑκατοντάδες φοιτητῶν ποὺ παράκουσαν τὶς ἐπίσημες κομματικὲς γραμμὲς τῶν ὀργανώσεων τῆς ἀριστερᾶς. Συγκεκριμένα, ἡ κατάληψη τοῦ Πολυτεχνείου ἡ ὁποία συνέβη στὶς 14 Νοεμβρίου τοῦ 1973, ξεκίνησε ἀπὸ τριακόσιους πενῆντα φοιτητὲς ποὺ συνεδρίαζαν στὴν Νομικὴ Σχολή, καὶ κατόπιν προτροπῆς τοῦ φοιτητῆ τῆς Φαρμακευτικῆς Μαυρογένη, ἔφθασαν ὅλοι μαζὶ ἀπὸ τὴν Σόλωνος στὸ Πολυτεχνεῖο, καὶ εἰσῆλθαν στὸν χῶρο πραγματοποιῶντας κατάληψη. Ἡ πλειοψηφία τῶν καταληψιῶν δὲν ἀνῆκαν στὶς «ἐπίσημες» κομματικὲς φοιτητικὲς ὀργανώσεις οἱ ὁποῖες κινοῦνταν αὐστηρὰ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, μὲ χλιαρές, ἀκίνδυνες ἀντιδράσεις, ἀλλὰ στὸν θολὸ αὐτόνομο ἀριστερίστικο καὶ ἀναρχικὸ χῶρο. 

Ἀμέσως, ἡ τότε παράνομη ΚΝΕ, μέσῳ τοῦ ἀντιστασιακοῦ της φοιτητικοῦ φυλλαδίου, τῆς «Πανσπουδαστικῆς» στὸ τεῦχος ὀκτώ, βάσει τῆς συνήθους μεθοδολογίας τοῦ σταλινικοῦ αὐτοῦ μορφώματος, τοὺς κατήγγειλε ὡς προβοκάτορες καὶ πράκτορες τῆς ΚΥΠ ποὺ προέβαλαν ἀναρχικὰ συνθήματα! Διότι γιὰ τοὺς κομματικοὺς ἀρουραίους τοῦ ΚΚΕ δὲν ἦταν δυνατὸν κάποιος ἄλλος ἰδεολογικὸς χῶρος πλὴν αὐτῶν, νὰ διεκδικεῖ τὴν πρωτοπορία του «ἀντιδικτατορισμοῦ». Ὅμοια ἦταν καὶ ἡ ἀντίδραση ἀπὸ ἄλλες φοιτητικὲς νεολαῖες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες κάποιες παρέμειναν ἀδρανεῖς, ἐνῷ κάποιες ἄλλες ὅπως ὁ «Ρήγας Φεραῖος», ἀνέμεναν καθοδήγηση ἀπὸ τὸ πολιτικὸ γραφεῖο. 

Δυστυχῶς γιὰ τοὺς ἐνταγμένους στὰ κομματικὰ κοπάδια, οἱ καταστάσεις καὶ τὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν τὴν ἀρχικὴ κατάληψη τοῦ Πολυτεχνείου τους ξεπέρασαν. Μιὰ ἑτερόκλητη μᾶζα περίεργων πολιτῶν ἄρχισε νὰ συχνάζει στὸν χῶρο, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀναγκάστηκαν καὶ οἱ κομματικοὶ νὰ κάνουν στροφὴ 180° καὶ νὰ συνηγορήσουν μὲ τὴν κατάληψη, χειραγωγῶντας ὅμως τὸν ἀρχικὸ αὐθορμητισμὸ καὶ ἐκτρέποντάς την ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ ἰδεολογική της μορφή. Ἔτσι λοιπόν, ἡ κατ’ ἀνάγκη πολιτικὴ καπηλεῖα κάποιων περιθωριακῶν καὶ χαβαλέδων, εἶναι τὸ «μαζικὸ ἀντιδικτατορικὸ» κίνημα ποὺ παρουσιάστηκε ὅτι τάχα «λεβέντικα» κατέλαβε τὸ Πολυτεχνεῖο, ἀντανακλῶντας καὶ ἐκφράζοντας τὴν δῆθεν ἀγανάκτηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπέναντι στὸ στρατιωτικὸ καθεστώς. 

Ἀμέσως λοιπὸν μετὰ τὴν μαζικοποίηση τῆς κατάληψης, συστάθηκε ἡ συντονιστικὴ ἐπιτροπὴ ποὺ ἀπαρτίζονταν ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ἀνῆκαν στὴν ἐλὶτ τῶν κομματικῶν φοιτητικῶν παρατάξεων. Ἀπὸ ἄτομα, ποὺ στὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν ἐξαργύρωσαν πανάκριβα καὶ σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ τὴν τότε συμμετοχή τους, ἀποκτῶντας ἐκτὸς ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ... «ἥρωα», καὶ ὑψηλὰ πολιτικὰ καὶ κυβερνητικὰ ἀξιώματα, ὄχι «ἐπ’ ἀγαθῷ» τῆς κοινωνίας μόνο, ἀλλὰ καὶ τῆς τσέπης τους. 

Μερικὰ ἀπὸ τὰ πιὸ χαρακτηριστικὰ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα συμμετεῖχαν στὴν «ἐξέγερση» καὶ πρωταγωνίστησαν στὴν πλήρη καταστροφὴ τῆς Πατρίδος μας μεταπολιτευτικά, εἶναι τὰ ἑξῆς: Λαλιώτης, Δαμανάκη, Λογοθέτης, Ψαρράς, Χριστοδουλάκης, καὶ πολλοὶ ἀκόμη. Ἔτσι λοιπὸν κτίστηκε ὁ ἀντιδικτατορικὸς μῦθος τοῦ Πολυτεχνείου, τῆς δῆθεν αὐθόρμητης μαζικῆς ἐπανάστασης. Καὶ αὐτὸς ἀκριβῶς ὁ μῦθος ἀποτέλεσε τὸ ἐφαλτήριο γιὰ τὴν σύληση τοῦ «τάφου», τὴν ἀποκόμιση κτερισμάτων, τὴν ἀναρρίχηση στὴν ἐξουσία καὶ τὸν προσωπικὸ πλουτισμό. Ὅλοι οἱ προαναφερόμενοι καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι ποὺ ὑπῆρξαν καὶ θὰ ὑπάρξουν, ἔστησαν τὴν πολιτική τους καριέρα καὶ ἔφτιαξαν τὶς ἀμύθητες περιουσίες τους ἐπὶ τῇ βάσει τῆς συνεχοῦς νεκρανάστασης ἐκείνου τοῦ Νοέμβρη. Ἡ Μεταπολίτευση ποὺ ἀκολούθησε, οἱ διάφορες κυβερνήσεις ποὺ συστάθηκαν, τὰ κόμματα ποὺ σχηματίστηκαν καὶ ἡ σταδιακὴ δημιουργία ἑνὸς πολύπλοκου καὶ δαιδαλώδους, τερατώδους συστήματος μὲ μεσάζοντας, ἐρωμένες, μεγαλοδημοσιογράφους, μεγαλοεργολάβους, πολιτικούς, ἀνώτατα κυβερνητικὰ στελέχη, ἄρχοντες τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, διαπλεκόμενους μὲ συμφέροντα, μαῦρο χρῆμα, καταχρήσεις, χρηματισμοὺς καὶ δωροδοκίες, ὁδήγησαν τὴν Ἑλλάδα μεταξὺ ἄλλων στὴν σημερινὴ οἰκτρὴ κατάσταση. Αὐτοὶ ποὺ πρῶτοι ἀπομυθοποίησαν τὸν θεσμὸ τοῦ Πολυτεχνείου, ἦταν αὐτοὶ ποὺ πρῶτοι τὸ εἶχαν καταλάβει καὶ πρὸς τιμήν τους, ἄμεσα κατήγγειλαν τὴν πολιτικὴ καὶ κομματικὴ ἐκμετάλλευσή του. 

Εὔλογα μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος: Ἂν δὲν εἶχε γίνει τὸ Πολυτεχνεῖο τί θὰ εἶχε συμβεῖ; Κατ’ ἀρχὰς τὸ Πολυτεχνεῖο συνέβη σὲ μιὰ περίοδο ποὺ ἡ στρατιωτικὴ κυβέρνηση ἐπιθυμοῦσε νὰ προβεῖ σὲ φιλελευθεροποίηση, μὲ τὸν σχηματισμὸ τῆς κυβέρνησης τοῦ Μαρκεζίνη καὶ τὴν ἐντολὴ γιὰ τὴν διενέργεια βουλευτικῶν ἐκλογῶν στὶς δέκα Φεβρουαρίου τοῦ 1974. Ἐπιπροσθέτως στὰ μέτρα φιλελευθεροποίησης, προγραμματισμένα μέτρα ἦταν ἡ κατάργηση τοῦ στρατιωτικοῦ νόμου, ἡ χορήγηση ἀμνηστίας σὲ κρατούμενους, ἡ κατάργηση τῆς λογοκρισίας, ἡ κατάργηση τοῦ «Διατάγματος 1347» ποὺ προέβλεπε τὴν διακοπὴ ἀναβολῆς καὶ ἄμεσης στράτευσης φοιτητῶν ποὺ ἀπεῖχαν τῶν μαθημάτων τους γιὰ συμμετοχὴ σὲ κινητοποιήσεις, καὶ βεβαίως ἡ ἐξαγγελία τῶν ἐκλογῶν. Ὅμως, τὰ πάντα διεκόπησαν λόγῳ τῆς κρίσης ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν κίβδηλη ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ ὁποία ὁδήγησε στὴν πτώση του Παπαδόπουλου καὶ στὴν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸν ταξίαρχο Ἰωαννίδη μὲ τὴν ἐπιστροφὴ πολλῶν ἐκ τῶν περιοριστικῶν μέτρων. Ἦταν αὐτὸ τὸ καθεστὼς Ἰωαννίδη ποὺ τελικὰ ἀνέτρεψαν κάποιοι ἐπίορκοι στρατηγοί, φέρνοντας πίσω τὸν Καραμανλῆ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ παραδώσουν τὴν Κύπρο στοὺς τούρκους ἄνευ «χουντικῆς» ἀντιστάσεως. 

Ἀπὸ πολλοὺς ἀναλυτὲς ἐπίσης, θεωρεῖται καὶ εἰκάζεται ὅτι τὸ «Πολυτεχνεῖο» δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνας σχεδιασμὸς τῶν Ἀμερικανικῶν καὶ Ἰσραηλινῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν γιὰ τὴν δημιουργία μιᾶς ἐκρηκτικῆς, χαώδους ἀτμόσφαιρας, μὲ σκοπὸ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος. Αὐτὴ ἡ εἰκασία ἑδράζεται στὸ ἱστορικὸ γεγονός, τῆς ἀρνήσεως τοῦ Παπαδόπουλου στὴν παροχὴ διευκολύνσεων στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς – βλέπε βάση της Σούδας, ὅσον ἀφορᾶ τὴν μεταφορὰ στρατιωτικῆς ἐνίσχυσης στὴν Μέση Ἀνατολή. Ὅλα αὐτά, ἐν ὅσῳ ὁ πόλεμος τοῦ Γιομ Κιποὺρ ποὺ μόλις εἶχε ξεσπάσει μεταξὺ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοῦ Ἀραβικοῦ κόσμου. 

Ἐμεῖς, οἱ νέοι τοῦ Ἐθνικιστικοῦ Κινήματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, προφανῶς δὲν ἔχουμε ἀνάγκη τέτοιων κίβδηλων ἰνδαλμάτων. Ἀντιθέτως, ἔχουμε τὴν Τιμὴ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμα ἀληθινῶν Ἡρώων καὶ μποροῦμε νὰ βλέπουμε πίσω ἀπὸ τὴν σαπίλα τῶν μυθευμάτων τῆς τρίτης «ἑλληνικῆς» δημοκρατίας. Μαζί μας πλέον συστρατεύεται καὶ ἕνα ὁμολογουμένως ἀπρόσμενα μεγάλο μέρος τῆς Ἑλληνικῆς μαθητικῆς Νεολαίας ποὺ γυρνᾶ συνειδητὰ τὴν πλάτη στὸ ἐπετειακὸ πανηγυράκι, γελῶντας στὰ μοῦτρα τῶν ἀπολιθωμένων προπαγανδιστῶν. Ἐπιμένοντας πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, καὶ στὸ πλαίσιο τῶν συνεχῶν δράσεων, Συναγωνιστὲς σὲ Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη δὲν παρέλειψαν καὶ φέτος νὰ πραγματοποιήσουν σχετικὲς ἀναρτήσεις πανὸ ἔξω ἀπὸ λύκεια καὶ σὲ κεντρικὲς λεωφόρους. Ὅσο ἡ 17η Νοεμβρίου (δὲν) κατάφερε νὰ «ρίξει τὴν χούντα», ἄλλο τόσο θὰ καταφέρουν νὰ λυγίσουν καὶ ἐμᾶς τά... παιδιὰ τοῦ Πολυτεχνείου ποὺ βολεύτηκαν στὶς θέσεις τῆς διεφθαρμένης ἐξουσίας. 

Πηγή: antepithesi.gr 

XΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/11/17/21/168341/