Ἡ ψευδαίσθηση τῆς σωτηρίας καὶ ἡ πραγματικότητα τῆς ἀκρίβειας!

 Κάποτε μᾶς ἔλεγαν πὼς τὰ μνημόνια θὰ σώσουν τὴν Ἑλλάδα. Μιλοῦσαν γιὰ ἐκσυγχρονισμό, μεταρρυθμίσεις καὶ ἀνάπτυξη, γιὰ μιὰ νέα ἀρχὴ ποὺ θὰ μᾶς ἔβγαζε στὸ φῶς. Μὰ χρόνια μετά, τὸ μόνο ποὺ ἔμεινε εἶναι μιὰ χώρα κουρασμένη, μὲ μισθοὺς παγωμένους, τιμὲς στὰ ὕψη καὶ μιὰ καθημερινότητα ποὺ μοιάζει μὲ ἀτέλειωτη δοκιμασία. Ὁ πληθωρισμὸς μπορεῖ νὰ φαίνεται χαμηλὸς στὰ στατιστικὰ (2% τὸν Ὀκτώβριο, λέει ἡ ΕΛΣΤΑΤ) ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὸν δείκτη κρύβεται μιὰ ἄλλη πραγματικότητα. Οἱ τιμὲς στὰ βασικὰ εἴδη ἐκτοξεύονται: ἡ σοκολάτα +21%, ὁ καφές +19%, τὸ κρέας +10%. Τὸ βόειο ἔχει γίνει εἶδος πολυτελείας, καὶ τὰ νοικοκυριὰ παλεύουν νὰ ἰσορροπήσουν ἀνάμεσα στὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἀνάγκη. Κι ἐνῷ οἱ μειώσεις σὲ ἐλαιόλαδο ἢ ἐνέργεια παρουσιάζονται σὰν «ἀνάσα», δὲν ἀγγίζουν οὐσιαστικὰ τὸν πολίτη. Γιατί ἡ ἀκρίβεια δὲν εἶναι πιὰ συγκυρία ἀλλὰ δομή. Εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς ἀγορᾶς ποὺ ἐλέγχεται ἀπὸ ὀλιγοπώλια καὶ καρτέλ, ποὺ συντονίζουν τιμές, ἐπιβάλλουν ὅρους καὶ ἀπορροφοῦν κάθε προσπάθεια ἀνταγωνισμοῦ. 

Τὰ λεγόμενα καρτὲλ τροφίμων ἤ, πιὸ ἤπια, οἱ ὀλιγοπωλιακὲς πρακτικὲς εἶναι ἀπὸ τοὺς βασικοὺς λόγους ποὺ οἱ τιμὲς δὲν πέφτουν ποτέ, ἀκόμη κι ὅταν μειώνεται τὸ κόστος παραγωγῆς ἢ οἱ πρῶτες ὗλες. Μόνο ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ κατήγγειλε τὴν ὕπαρξή τους στὴ Βουλὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θητείας της! Στὴν πράξη, λίγες μεγάλες ἑταιρεῖες ἐλέγχουν ὁλόκληρες ἁλυσίδες – ἀπὸ τὴ διανομὴ μέχρι τὰ ράφια. Συνεννοοῦνται σιωπηλά, κρατοῦν τὶς τιμὲς «συντονισμένες» καὶ ἀφήνουν ἐλάχιστα περιθώρια ἀνταγωνισμοῦ. 

Τὸ κράτος; Ἀπόν. Ἢ μᾶλλον παρὸν μόνο στὰ λόγια. Οἱ ἔλεγχοι γίνονται γιὰ τὸ θεαθῆναι, τὰ πρόστιμα εἶναι σταγόνα στὸν ὠκεανό, καὶ τὰ μεγάλα συμφέροντα κινοῦνται ἀνενόχλητα. Σὰν νὰ ὑπάρχει μιὰ ἄτυπη συμφωνία: ἐμεῖς δὲν σᾶς ἐνοχλοῦμε, ἐσεῖς κρατῆστε τὰ νούμερα «ὄμορφα». Ἡ αἰσχροκέρδεια ἔχει γίνει σχεδὸν "νομιμοποιημένη" καθημερινότητα – μὲ τιμὲς ποὺ ἀνεβαίνουν ἀδικαιολόγητα, ἑταιρεῖες ποὺ δηλώνουν «αὔξηση κόστους» ἐνῷ οἱ ἰσολογισμοί τους γράφουν ρεκὸρ κερδῶν, καὶ ἕνα κράτος ποὺ περιορίζεται σὲ ἀνακοινώσεις «ἐλέγχων» κι ὅλο τὸ παιχνίδι παίζεται στὶς πλάτες τῶν Ἑλλήνων, μετατρέποντας τὴν ἐπιβίωση σὲ καθημερινὸ ἀγῶνα. Ἔτσι δημιουργεῖται ἕνα κλειστὸ κύκλωμα ἐξουσίας καὶ ἀνοχῆς, ὅπου ἡ ἀκρίβεια δὲν εἶναι ἀτύχημα, ἀλλὰ συνειδητὴ συνέπεια ἑνὸς μοντέλου ποὺ θέλει τοὺς πολλοὺς ἁπλοῦς καταναλωτὲς καὶ τοὺς λίγους ρυθμιστὲς τῶν κανόνων. Ἡ οὐσία εἶναι πὼς ὅταν τὸ κράτος δὲν προστατεύει τὸν πολίτη ἀπὸ τὴν ἀσυδοσία τῆς ἀγορᾶς, παύει νὰ εἶναι ρυθμιστὴς καὶ γίνεται θεατὴς ἤ, χειρότερα, συνένοχος. 

Καὶ μέσα σ’ ὅλα, οἱ ἴδιοι ποὺ κυβερνοῦν, τὰ κόμματα ποὺ ὑπόσχονται λύσεις καὶ «σταθερότητα», εἶναι οἱ πιὸ χρεωμένοι τῆς Εὐρώπης. Ὀφειλέτες μέχρι τὸ κόκκαλο, ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὶς ἴδιες τράπεζες καὶ τὰ ἴδια συμφέροντα ποὺ ὑποτίθεται πὼς πρέπει νὰ ἐλέγξουν. Πῶς νὰ ὑπάρξει ἀνεξαρτησία, ὅταν τὸ ἴδιο τὸ πολιτικὸ σύστημα ζεῖ μὲ δανεικά; Γίνεται ὅμηρος τῶν οἰκονομικῶν κέντρων ποὺ τὸ κρατοῦν «ζωντανό». Καὶ τότε, τὰ μέτρα ποὺ λαμβάνονται δὲν ὑπηρετοῦν τὴν κοινωνία, ἀλλὰ τοὺς δανειστὲς καὶ τοὺς χορηγοὺς τῆς ἐξουσίας. Ἡ «ἀνάπτυξη» ποὺ μᾶς πλάσαραν δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνας μῦθος γιὰ νὰ κρατηθεῖ ζωντανὴ ἡ ἐλπίδα. Μιὰ βιτρίνα γιὰ νὰ καλύψει τὴ μετατροπὴ τῆς χώρας σὲ πεδίο δοκιμῶν, ὅπου οἱ πολλοὶ μαθαίνουν νὰ συμβιβάζονται μὲ τὸ λίγο, ἐνῷ οἱ λίγοι συσσωρεύουν τὸ πολύ. 

XΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/11/22/15/168374/