Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ! ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ!
Αὐτοὶ θὰ προσκυνήσουν τὸν Υἱὸ τῆς ἀπώλειας καὶ θὰ τὸν λατρέψουν σὰν θεὸ καὶ μεσσία τους,το παγκόσμιο συμβούλιο ἐκκλησιῶν,η πανθρησκεία,το ἄθεο δόγμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ ποὺ καταπατεῖ δόγμα καὶ ἱεροὺς κανόνες,διαστρεβλώνει τὴν μόνη ἀλήθεια,την Ὀρθοδοξία!
Τὸ πλῆρες κείμενο τῆς ὁμιλίας τοῦ Ἁγίου Πατριάρχη Μὸρ Ἰγνάτιου Ἀφρὲμ Β΄ κατὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Συνάντηση στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ Μὸρ Ἀφρὲμ στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ἁγιότατε,
Ἁγιότατοι, Ἐξοχότατοι,
Σεβασμιότατοι κληρικοί, διακεκριμένοι καλεσμένοι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές,
Μὲ βαθιὰ πνευματικὴ χαρὰ καλωσορίζω τὴν Ἁγιότητά Σας στὸν Συριακὸ Ὀρθόδοξο Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀφρὲμ ἐδῶ στὴν Κωνσταντινούπολη. Συναντιόμαστε σὲ αὐτὸν τὸν καθεδρικὸ ναό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι μόνο ἕνας χῶρος λατρείας, ἀλλὰ καὶ ἕνα σύμβολο ἐλπίδας. Εἶναι ἡ πρώτη χριστιανικὴ ἐκκλησία ποὺ χτίστηκε στὴν Τουρκία ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα, σὲ οἰκόπεδο ποὺ παραχωρήθηκε ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ χάρη στὶς προσπάθειες τῆς Ἁγιότητάς σας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, καὶ τῶν δικῶν μου. Ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξή της ἀντανακλᾶ τὴν ἐπιμονὴ τῶν πιστῶν μας καὶ τὴν καλὴ θέληση τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, ἡ ὁποία ἀναγνωρίζει τὴν ἀξιοπρέπεια κάθε θρησκευτικῆς κοινότητας σὲ αὐτὴ τὴ γῆ.
Ἁγιότατε,
καθὼς συγκεντρωνόμαστε κάτω ἀπὸ τὸν τροῦλο της, ἡ παρουσία σας σὲ αὐτὸν τὸν καθεδρικὸ ναό – ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἀφρέμ τον Σῦρο, στυλοβάτη τῆς συριακῆς μας παράδοσης – κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀποστολικῆς σας ἐπίσκεψης γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς 1700ης ἐπετείου τῆς Συνόδου της Νίκαιας, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία. Σύμφωνα μὲ τὴ συριακὴ παράδοση, ὁ Ἅγιος Ἀφρὲμ ὁ Σῦρος, διάκονος τῆς Νισίβης καὶ διδάσκαλος τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Συνόδου ποὺ συνόδευαν τὸν Ἅγιο Ἰακώβ, ἐπίσκοπο τῆς Νισίβης.
Καθὼς γιορτάζουμε αὐτὴ τὴν ἐπέτειο, συγκεντρωνόμαστε ὄχι μόνο ὡς ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες, ἀλλὰ καὶ ὡς ἀδελφοὶ ποὺ πορεύονται μαζὶ στὸν προσκυνηματικὸ δρόμο τῆς μαθητείας καὶ στὸ μονοπάτι πρὸς μιὰ βαθύτερη ἑνότητα, ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ κοινὴ μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου. Μᾶς ὑπενθυμίζεται ὅτι τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ποὺ διατυπώθηκε στὴ Νίκαια δὲν εἶναι ἕνα κατάλοιπο τοῦ παρελθόντος: εἶναι μιὰ προσευχὴ ποὺ ἀπαγγέλλουμε κάθε μέρα. Χτυπᾶ στὴν καρδιὰ κάθε πιστοῦ ποὺ διακηρύσσει τὸν Χριστὸ ὡς ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἀληθινὸ Ἄνθρωπο. Ἑνώνει τὶς ἐκκλησίες μας, ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ὅπου οἱ δρόμοι μας ἀργότερα διαχώρισαν. Στέκεται ὡς μνημεῖο ὄχι μόνο τῆς θεολογικῆς σαφήνειας, ἀλλὰ καὶ τῆς διαρκοῦς κοινωνίας τῆς πίστης μας, ποὺ δυστυχῶς δὲν εἶναι ἀκόμη πλήρης. Τὸ κάλεσμα τῶν Πατέρων της Νίκαιας συνεχίζει νὰ βαραίνει τὶς ψυχές μας καὶ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας φωνάζει γιὰ ἑνότητα.
Ἡ συνάντησή μας πραγματοποιεῖται στὴν Κωνσταντινούπολη, μιὰ πόλη ποὺ εἶναι ἡ ἴδια σύμβολο συνάντησης, ἐπειδὴ βρίσκεται στὸ σταυροδρόμι μεταξὺ ἠπείρων, πολιτισμῶν καὶ ἐκκλησιῶν. Αὐτὴ ἡ πόλη ἔχει γίνει μάρτυρας τῆς ἄνθησης τοῦ πρώιμου Χριστιανισμοῦ, τῶν συνόδων ποὺ διαμόρφωσαν τὴ θεολογία, τῆς θλίψης τῶν σχισμάτων καὶ τῶν προσεκτικῶν, γεμάτων ἐλπίδα βημάτων πρὸς τὴ συμφιλίωση στὴν ἐποχή μας. Εἶναι ἕνας τόπος ὅπου συναντῶνται ἡ μνήμη καὶ ἡ ἀποστολή. Εἶναι, λοιπόν, σκόπιμο, σὲ αὐτὴ τὴν ἐπέτειο, νὰ βρισκόμαστε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου διαμορφώθηκε μεγάλο μέρος τῆς χριστιανικῆς παράδοσης.
Στοὺς μακροὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν, ἡ ἱστορία – πληγωμένη ἀπὸ πολιτικές, πολιτισμικὲς καὶ θεολογικὲς περιπλοκές – προκάλεσε ὀδυνηροὺς διαχωρισμοὺς μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Ὡστόσο, τὰ τελευταῖα χρόνια, εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ ποὺ τὰ τείχη ποὺ κάποτε μᾶς χώριζαν ἔχουν ἀρχίσει νὰ καταρρέουν.
Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἡ Συριακὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχουν καλλιεργήσει μιὰ σχέση βασισμένη στὸν σεβασμό, τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν εἰλικρινῆ ἐπιθυμία γιὰ συμφιλίωση. Ἀπὸ τὴ συνάντηση τοῦ Πάπα Παύλου VI καὶ τοῦ Πατριάρχη Μὸρ Ἰγνάτιου Ἰακώβου Γ΄ τὸ 1971, ἕως τὶς χριστολογικὲς συμφωνίες τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 καὶ τοῦ 1990, οἱ προκάτοχοί μας ἔθεσαν ἰσχυρὰ θεμέλια γιὰ τὴν ἀμοιβαία κατανόηση, πάνω στὰ ὁποῖα συνεχίζουμε νὰ ἐργαζόμαστε μέσῳ τοῦ διαλόγου καὶ τῆς κοινῆς ποιμαντικῆς διακονίας, προκειμένου νὰ προωθήσουμε τὴν ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν μας μέσῳ κοινῶν συμφωνιῶν, ἀμοιβαίων ἐπισκέψεων καὶ τῆς συνεργασίας μας γιὰ τὴν προστασία τῶν διωκόμενων χριστιανικῶν κοινοτήτων καὶ τῆς παρουσίας τους σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Πιστεύω ὅτι ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νὰ ἐνισχύσουμε τὸν θεολογικό μας διάλογο, ὥστε οἱ ἐκκλησίες μας νὰ ἐκφράσουν μὲ μεγαλύτερη σαφήνεια τὴν κοινωνία ποὺ ἤδη ὑπάρχει μεταξύ μας. Καλούμαστε νὰ ἐργαστοῦμε μαζὶ γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ δικαιοσύνη, εἰδικὰ στὴ Μέση Ἀνατολή, ὅπου ἡ παρουσία τῶν χριστιανῶν κινδυνεύει, καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, τὴν ἐλευθερία τῆς συνείδησης, τὴν ἱερότητα τῆς ζωῆς καὶ τὴν οἰκογένεια.
Θὰ ἤθελα νὰ ὁλοκληρώσω ἀπαγγέλλοντας μιὰ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἀφρὲμ τοῦ Συρίου, ποὺ προσεύχεται γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ:
«Ἕνωσε καὶ Συνένωσε, Κύριε, τὶς σχισματικὲς φατρίες.
Συμφιλιῶσε καὶ ποιμάνε, ἐπίσης, τὰ διαμαχόμενα μέρη.
Ἀπὸ ὅλες τὶς ἐκκλησίες, ἂς προκύψει μία Ἐκκλησία τῆς ἀλήθειας.
Ἂς συγκεντρωθοῦν τὰ δίκαια παιδιά της μέσα στὴ μήτρα της,
εὐχαριστῶντας γιὰ τὴ χάρη Σου. Δόξα στὴ συμφιλίωσή Σου!»
(Ἅγιος Ἀφρὲμ ὁ Σῦρος, Ὕμνοι γιὰ τὴν Πίστη, Ὕμνος 52)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου