Ὁ κόσμος τῶν νικητῶν τοῦ Μεγάλου Πολέμου μέσα ἀπὸ τὰ μάτια ἑνὸς Βρετανοῦ στρατιώτη!

 Ὁ 100χρονος Βρετανὸς βετερᾶνος Alec Penstone, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔζησε τὶς φλόγες καὶ τὰ συντρίμμια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διατύπωσε μιὰ φράση ποὺ συγκλονίζει: «Ἡ θυσία δὲν ἄξιζε τὸ ἀποτέλεσμα». 

Ὁ λόγος του συμπυκνώνει τὴ βαθιὰ ἀπογοήτευση ἑνὸς ὁλόκληρου αἰῶνα. Διότι σήμερα, ὁ κόσμος ποὺ προέκυψε ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «νικητὲς» τοῦ πολέμου δὲν θυμίζει σὲ τίποτα τὶς ὑποσχέσεις γιὰ ἐλευθερία, ἀξιοπρέπεια καὶ ἀνθρώπινη πρόοδο. Ὁ κόσμος τῶν νικητῶν τοῦ 1945 δὲν μοιάζει σὲ τίποτα μὲ ἐκεῖνον γιὰ τὸν ὁποῖο χύθηκε αἷμα. Μέσα σὲ ὀγδόντα χρόνια, ὁ ἄνθρωπος ὑποβαθμίστηκε ἀπὸ πρόσωπο σὲ καταναλωτή, ἀπὸ πνευματικὸ ὀν σὲ οἰκονομικὴ μονάδα καὶ σύντομα, σὲ ἕναν μοναδικὸ ἀριθμό. Ἡ ἠθικὴ κατέρρευσε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος ἑνὸς πολιτισμοῦ χωρὶς ψυχή, χωρὶς ἀξίες, χωρὶς κοινὸ ὅραμα. Ἐκεῖ ποὺ κάποτε βασίλευαν ἡ Πατρίδα, ἡ Πίστη καὶ ἡ Οἰκογένεια, τώρα κυριαρχεῖ ἡ ἀλαζονεία τοῦ χρήματος, ἡ λατρεία τῆς ἀγορᾶς καὶ ἕνας ἀτελείωτος χείμαρρος προπαγάνδας ποὺ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τοὺς λαοὺς νὰ ξεχάσουν τὶς ρίζες τους καὶ νὰ ντραποῦν γιὰ τὴν ἱστορία τους. Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ κλίμα, ἡ Νέα Τάξη παρουσιάζει ὡς «πρόοδο» τὴν ἀποδόμηση κάθε ἱεροῦ θεσμοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία λοιδορεῖται, ἡ παράδοση χαρακτηρίζεται ἐμπόδιο, ἡ οἰκογένεια ἀντιμετωπίζεται ὡς παρωχημένο ὑπόλειμμα μιᾶς «ἀναχρονιστικῆς» κοινωνίας. Οἱ ἄνθρωποι ἐκπαιδεύονται νὰ ἀποδέχονται τὴν ἀνωμαλία ὡς κανονικότητα καὶ τὸ παράλογο ὡς δικαίωμα. Κάθε τι ἱερό, κάθε τι ποὺ δίνει νόημα στὸν ἄνθρωπο, δέχεται μιὰ ἀδιάκοπη ἐπίθεση ὥστε νὰ διαλυθεῖ ἡ ταυτότητα τῶν ἐθνῶν καὶ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἕνα ἄχρωμο, ἀπρόσωπο, ἐλεγχόμενο πλῆθος. Καὶ μέσα σὲ ὅλα αὐτά, ἡ Εὐρώπη, ἡ ἤπειρος ποὺ γέννησε πολιτισμούς, φιλοσοφίες, αὐτοκρατορίες καὶ ἁγίους, μετατράπηκε σὲ γραφεῖο οἰκονομικῶν συναλλαγῶν. Δὲν κυβερνοῦν οἱ λαοί, ἀλλὰ οἱ ἀριθμοί. Ἡ Εὐρώπη τῶν νικητῶν εἶναι μιὰ Εὐρώπη τῶν τοκογλύφων, μιὰ ἕνωση ὅπου ἡ τεχνοκρατία ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια. 

Καὶ ἡ Ἑλλάδα; Στάθηκε στὸ πλευρὸ τῶν «νικητῶν», ἔδωσε ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε, μάτωσε, πείνασε, κάηκε. Κι ὅμως, ἀντὶ γιὰ δικαίωση, βρέθηκε δεμένη μὲ ἐξαρτήσεις, ξένες ἐπιρροὲς καὶ οἰκονομικὰ δεσμά. Ἀπὸ τὸν συμμοριτοπόλεμο ὡς τὰ μνημόνια, ἡ χώρα μας ὁδηγήθηκε συστηματικὰ στὴ θέση ἑνὸς θλιβεροῦ προτεκτοράτου, ἑνὸς πρόθυμου συμμάχου ποὺ ποτὲ δὲν ἀνταμείφθηκε, ἑνὸς λαοῦ ποὺ πάντα πληρώνει τὸ τίμημα τῶν ἐπιλογῶν τῶν ἄλλων. Καὶ ὅμως, μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ σκοτεινιά, ὑπάρχει κάτι ποὺ δὲν πέθανε. Ὁ Ἕλληνας ἄντεξε, γιατί ἔχει ρίζες. Ἔχει Παράδοση, ἔχει Πίστη, ἔχει ἱστορία χιλιάδων ἐτῶν. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ λυγίσει ἕνας λαὸς ποὺ ξέρει ποιός εἶναι καὶ ἀπὸ ποῦ κρατᾶ ἡ γενιά του. Ἡ ψυχή του δὲν παραδίδεται, ὅσο κι ἂν τὸ ἐπιδιώκουν οἱ μηχανισμοὶ τῆς ἐποχῆς. 

Κι ἔτσι, ἴσως τελικὰ τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι ποιός νίκησε τὸ 1945, ἀλλὰ ποιός νικᾶ σήμερα. Διότι ἂν ἡ νίκη σημαίνει νὰ ζεῖς σὲ ἕναν κόσμο χωρὶς ἀξίες καὶ χωρὶς ταυτότητα, τότε ὁ βετερᾶνος εἶχε δίκιο: ἡ θυσία δὲν ἄξιζε τὸ ἀποτέλεσμα. Ὅμως γιὰ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες, ἡ μάχη δὲν τελείωσε. Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ κρατοῦν τὴν Παράδοση, τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα μέσα τους, ὅσο δὲν ἀφήνουμε νὰ μᾶς σβήσουν, τόσο θὰ στεκόμαστε ὄρθιοι ἀπέναντι σὲ ἕναν κόσμο ποὺ χάνει τὴν ψυχή του. Ὄρθιοι, σ’ ἕναν κόσμο ἐρειπίων. 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/11/23/13/168381/