Πολυτεχνεῖο: ὁ μῦθος ποὺ ἑνώνει τὴν κρατικὴ στοργὴ μὲ τὴν παρακρατικὴ βία τῶν ἀριστερῶν!

 Ἂν ὑπάρχει ἕνας χῶρος ὅπου ἡ γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου ἄφησε τὸ πιὸ ἀντιφατικό της ἀποτύπωμα, αὐτὸς εἶναι τὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια. Ἐκεῖ ὅπου κάποτε μιλοῦσαν γιὰ ἐλευθερία γνώσης, δημοκρατία καὶ πνευματικὴ ἄνθηση, σήμερα ἐπικρατεῖ ἕνα διαρκὲς καθεστὼς ἀνοχῆς πρὸς τὴ βία καὶ τὴν ἀνομία. Γιὰ δεκαετίες, οἱ ἴδιοι ποὺ διαμόρφωσαν τὸ μεταπολιτευτικὸ ἐκπαιδευτικὸ πλαίσιο, προστάτευσαν μὲ ζῆλο κάθε μορφὴ «ἀγωνιστικῆς δράσης», ἀνεξαρτήτως του πόσο καταστρεπτικὴ ἦταν. Ἔτσι, οἱ σχολές, οἱ ἴδιες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ παράγουν ἐπιστήμονες, ἔγιναν ἄβατα παρακρατικῶν ὁμάδων, χῶρος ἐγκατάστασης ἄτυπων «ἐξουσιῶν» ποὺ δὲν λογοδοτοῦν σὲ κανέναν. Ὅσο γιὰ τὴν περίφημη πανεπιστημιακὴ ἀστυνομία ναὶ μὲν ὑφίσταται νομικά, ἀλλὰ πρακτικὰ ἀποτελεῖ ἕνα σχέδιο ἐπὶ χάρτου, δηλαδὴ μιὰ ἀκόμη ἐπικοινωνιακὴ φούσκα τῆς κυβέρνησης τῶν ἀρίστων ποὺ ἐξελίχθηκε σὲ πανωλεθρία. 

Ἡ κατάσταση στὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους. Μιὰ ὁλόκληρη γενιὰ φοιτητῶν ἔμαθε νὰ συμβιώνει μὲ κλειδωμένες αἴθουσες, κατεστραμμένα ἀμφιθέατρα, τοίχους γεμάτους ἀνθελληνικὰ συνθήματα, καταλήψεις ποὺ γίνονται «ἐθιμοτυπικά», καὶ προπηλακισμοὺς καθηγητῶν ἐπειδὴ τολμοῦν νὰ διδάξουν. Πενῆντα καὶ πλέον χρόνια μετὰ τὰ θεατρικὰ τοῦ Νοέμβρη τοῦ ’73, ἕνα περίεργο φαινόμενο κυριαρχεῖ στὸ δημόσιο λόγο: μιὰ γενιά, ποὺ κάποτε αὐτοπαρουσιάστηκε ὡς ἡ ἐπαναστατικὴ πρωτοπορία, ἔχει μετατραπεῖ στὴ νέα καθεστωτικὴ ἐλὶτ τῆς χώρας. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἀντισυστημικοῦ ἀγωνιστῆ ἔδωσε τὴ θέση της σὲ πανεπιστημιακοὺς θώκους, ὑπουργικὲς καρέκλες, κρατικὲς ἐπιτροπὲς καί, κυρίως, σὲ μιὰ πολιτικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἡγεμονία ποὺ σημάδεψε δεκαετίες. 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ «ἀντίπαλη» μεριὰ ὄχι μόνο ἐπιδεικνύει ἀδικαιολόγητα ὅρια ἀνοχῆς ἀπέναντι σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, ἀλλὰ φροντίζει νὰ τροφοδοτεῖ τὸν μῦθο τῆς ἐξέγερσης τοῦ Πολυτεχνείου μὲ κάθε διαθέσιμο ἐπικοινωνιακὸ ὅπλο. Παρὰ τὶς σχέσεις ἀγάπης καὶ στοργῆς ἀνάμεσα στὰ φαινομενικὰ δύο ἄκρα γεγονὸς εἶναι ὅτι τὸ ἀφήγημα τῆς ἀριστερᾶς ἔχει τελειώσει καὶ τὸ κράτος ἐπιστρατεύει τεχνικὲς γιὰ νὰ ἀναβιώσει ἕναν τελειωμένο μῦθο. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς οἱ τάχα ἐπαναστάτες καὶ ἀντισυστημικοὶ εἴτε τοῦ 1973 εἴτε τοῦ 2025 εἶναι τὰ ἴδια ὄργανα τοῦ συστήματος καὶ οἱ γνήσια ἀντισυστημικὴ δύναμη ἡ ἐθνικιστικὴ νεολαία ποὺ γίνεται εἴδηση στὰ δελτία τῶν 8 γιὰ τὸ "θράσος" της νὰ μὴν πιστεύει στὸν πιὸ ἱερὸ μεταπολιτευτικὸ μῦθο. 

Ὅσο γιὰ τὶς ἐγκληματικὲς ὀργανώσεις ἀναρχικῶν, ἀριστεριστῶν καὶ λοιπῶν ἀπλυταριών, ποὺ τάζουν κρεμάλες, πηγάδες καὶ σφαγὲς ἂς λύσουν ἀπὸ τὶς νοσοκομειακὲς κλῖνες τὸν γρῖφο γιὰ τὸ ἐὰν ἂν ἡ δράση τῶν «κόκκινων"» ταγμάτων ἐφόδου ποὺ τοὺς «τσάκισαν» ἐντάσσεται στὰ πλαίσια τῆς ἐπαναστατικότητας; Ἂν ὄχι, ἡ λεωφόρος ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν εἶναι διάπλατη γιὰ νὰ φωνάξουν στὰ ὄργανα τῆς τάξης (ποὺ τάχα πολεμοῦν) καὶ στὶς δικαστικὲς ἀρχὲς (ποὺ τάχα δὲν ἀναγνωρίζουν) τὸ σύνθημα «Δὲν εἶναι ἀθῶοι». 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/11/22/20/168378/