Η ΔΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ ΛΟΓΟΥ!

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΥΧΑΙΑ, ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΔΟΛΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ "ΓΡΑΠΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ"

Ἡ κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος στὴν Ἑλλάδα ἔγινε τὸ 1981-1982 μὲ ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης Ἀνδρέα Παπανδρέου, ποὺ καθιέρωσε τὸ μονοτονικὸ (ὀξεῖα μόνο), ἀντικαθιστῶντας τὰ τρία διακριτικὰ τονισμοῦ (ὀξεῖα, περισπωμένη, βαρεῖα/δασεῖα) στὰ σχολεῖα καὶ τὴ δημόσια διοίκηση, μιὰ κίνηση ποὺ ἁπλοποίησε τὴ γραφὴ ἀλλὰ προκάλεσε ἔντονες συζητήσεις καὶ διχασμό! 

Πόσοι γνωρίζουν ὅτι ὁ Κορνήλιος Καστοριάδης, o Ἀντώνης Σαμαράκης, ὁ Ὀδυσέας Ἐλύτης , ὁ Γιάννης Τσαρούχης, ὁ Ἰωάννης Γαβριηλίδης, ὁ Δημήτρης Χὸρν καὶ παρὰ πολλοὶ ἄλλοι ἀπο τὸ χῶρο τῶν γραμμάτων τοῦ πνεύματος καὶ τῆς τέχνης, ἦταν ἐναντίον τῆς κατάργησης τῆς πολυτονικῆς γραφῆς τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας ; 

Ἂν δὲν θέλετε, κύριοι τοῦ ὑπουργείου, νὰ κάνετε φωνητικὴ ὀρθογραφία, τότε πρέπει ν’ ἀφήσετε τὸὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, γιατὶ αὐτοὶ πὸὺ τὸὺς βάλανε ξέρανε τὶ κάνανε. Δὲν ὑπῆρχαν στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, γιατὶ ἁπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στὶς ἴδιες τὶς λέξεις. Αὐτοί, οἱ Κριαρᾶς καὶ οἱ ἄλλοι, τὰ κτήνη τὰ τετράποδα πὸὺ ἔκαναν αὐτὲς τὶς μεταρρυθμίσεις —αὐτὸ παρακαλῶ νὰ γραφεῖ στὶς ἐφημερίδες— δὲν ξέρουν τὶ εἶναι γλῶσσα. Δὲν ξέρουν αὐτὸ πὸὺ γνώριζε ἡ κόρη μοῦ στὰ τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη καὶ μετὰ ἔψαχνε γιὰ τὶς συγγενεῖς της. Αὐτὸ εἶναι μὶὰ γλῶσσα. Ἕνὰ μάγμα, ἕνα πλέγμα, ὅπου οἱ λέξεις παράγονται οἱ μὲν ἀπὸ τὶς δέ, ὅπου οἱ σημασίες γλιστρᾶνε ἀπὸ τὴ μία στὴν ἄλλη, εἶναι μὶὰ ὀργανικὴ ἑνότητα ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖς νὰ βγάλεις καὶ νὰ κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιᾶς ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ’ ἕνα γραφεῖο στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας. Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, πὸὺ εἶναι τελικὰ ἡ κατάργηση τῆς συνέχειας. Ἤδη, τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Δηλαδή, πᾶμε νὰ καταστρέψουμε ὅ,τι κτίσαμε. Αὐτὴ εἶναι ἡ δραματικὴ μοῖρα τοῦ σύγχρονου ἑλληνισμοῦ. 

Κορνήλιος Καστοριάδης 

Κάθε ἔξωθεν ἐπέμβαση δὲν εἶναι μόνο ἐγκληματικὴ εἰς βάρος τῆς γλώσσας, δηλαδὴ εἰς βάρος ἑνὸς πολύτιμου ἐθνικοῦ κυττάρου, ἀλλὰ εἶναι καὶ βλακώδης. Μία ἀπὸ τὶς πρόσφατες δυναμιτιστικὲς ἀπόπειρες ἐναντίον τῆς γλώσσας μας εἶναι καὶ τὸ περιβόητο μονοτονικό. 

Ἀντώνης Σαμαράκης 

Ὅτὰν μεγάλοι λαοί, σὰν τὸὺς Κινέζους, τόὺς Ἰἄπωνες ἢ τὸὺς Ἄραβες, 

κρατᾶνε ὅλα τὰ ἱερογλυφικά τους ἐπὶ αἰῶνες, 

γιατί πρέπει ἄραγε ὁ μέσος Ἕλληνας 

νὰ βαριέται πὸὺ ζεῖ καὶ νὰ μὴν κοπιάζει νὰ βάζει τὴν περισπωμένη; 

Γιάννης Τσαρούχης 

Οἱ «μονοτονικοὶ» ἔχουν κάποια ἐπιχειρήματα: πρῶτον, λέγουν, ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ στὴν κλασσικὴ περίοδο δὲν εἶχε τόνους· δεύτερον, πρέπει νὰ ἀπαλλαγοῦν οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸν πρόσθετο πνευματικὸ μόχθο συγκρατήσεως πολλῶν κανόνων τονισμοῦ καὶ «πνευματώσεως» τοῦ λόγου. 

Γιὰ τὸ πρῶτο σημεῖο θὰ εἴχαμε νὰ ποῦμε, ὅτι κάποτε οἱ πρόγονοί μας ἔγραφαν «βουστροφηδὸν» καὶ χὼρὶς ἀποστάσεις ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ἡ γρὰφὴ ὅμως δὲν ἔμεινε στὸ σύστημα ἐκεῖνο, ἐξελίχθηκε, ἐξελίσσεται διαρκῶς. Ἐξάλλου, ἡ ἀνάγκη τονισμοῦ τῶν λέξεων πρόεκυψε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμη τοῦ Ἡρακλείτου (500 π.Χ.), ἀπασχόλησε τὸὺς εἰδικοὺς 1.200 περίπου χρόνια, ὥσπου ἐκεῖνοι νὰ καταλήξουν στὸ γνὼστὸ πολυτονικὸ σύστημα, τὸ ὁποῖο συνέδεε συμβολικὰ τὴν προφορὰ τῆς ἐποχῆς μὲ τὴν ἀρχαία προσωδία. 

Τὸ δεύτερο ἐπιχείρημα τῶν «μονοτονικῶν» διέπεται ἀπὸ τὸ ἰδανικὸ τῆς «ἐλαφρᾶς πνευματικῆς διαίτης», ἀπὸ τὴν ὁποία μᾶλλον δὲν μποροῦν νὰ προέλθουν εὔρωστοι πνευματικῶς ἄνθρωποι. 

Ἰὠάννης Γαβριηλίδης (Ἡ ἀνεπάρκεια τῆς ἑλληνικῆς Γλωσσικῆς Ἐπιστήμης) 

Οἱ ποιητὲς καὶ οἱ λογοτέχνες δίνουν τὴν φυσιογνωμία τοῦ ἔθνους. Αὐτὴ λοὶπὸν τὴ φυσιογνωμία ἐπιχειροῦν σήμερα νὰ τὴν παραμορφώσουν. Δὲν ἔχουμε φυσιογνωμία ἑλληνική. 

Ὑπάρχει μὶὰ νοοτροπία πὸὺ θέλει νὰ τὰ ἁπλοποιήσει ὅλα. Κι ἀναρωτιέμαι γιατὶ; Γιατί οἱ ἄνθρωποι δὲν πρέπει νὰ μοχθοῦν; Γιατί ὁ κὰρπὸς τοῦ μόχθου περιφρονεῖται τόσο πολύ, ἐνῷ τόσο ἀνάγκη τὸν ἔχουμε τώρα εἰδικὰ πὸὺ ἀνήκουμε στὴν Εὐρώπη καὶ χρειαζόμαστε ὅσο πὸτὲ ἄλλοτε τὰ πνευματικὰ ὅπλα; Αὐτὴ ἡ νοοτροπία τῆς ἁπλοποιήσεως μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στὸ σημεῖο νὰ κακοποιοῦμε καὶ νὰ ἐκχυδαϊζουμε τὰ πάντα. Εἶναι ἀπελπιστικό, ὀδυνηρό, γιὰ νὰ μὴν πῶ θανατηφόρο. 

Ἀναρωτιέται λοὶπὸν κανεὶς τί θὰ παραλάβει καὶ ἀπὸ ποιούς ἡ νέα γενιὰ μὲ τὴν ὁποία τόσο πὸλὺ ἀσχολεῖται ἡ παροῦσα κατάσταση. Τί σκὸπὸ ἔχουν ἄραγε οἱ ὑπεύθυνοι πὸὺ μεταχειρίζονται τόσο ἄσχημα τὴν γλῶσσα; Τί τέλος πάντων θέλουν νὰ παραδώσουν καὶ ἀπὸ ποιούς τὸ παρέλαβαν; 

Ὕβρὶς καὶ τίποτε ἄλλο χαρακτηρίζει τὴν παροῦσα κατάσταση. Ὕβρὶς καί, δυστυχῶς, τῆς ὕβρεως, πάντοτε ἕπεται ἡ Νέμεσις. Τώρα βέβαια μιλᾶμε πὲρὶ πολιτιστικοῦ κόσμου, πὲρὶ πολιτιστικῶν ἐκδηλώσεων. Τί θὰ πεῖ πολιτιστικὸ; Παίζουμε μὲ τὶς λέξεις. Λέμε λέξεις. Καὶ βεβαίως πίσω ἀπ’ αὐτὲς τὶς λέξεις δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας μοναδικὸς σκοπός: Ἡ ἐρείπωση τῆς γλώσσας, ἡ κατάργηση τῶν ἐννοιῶν, ὥστε οἱ ἄνθρωποι οὔτε νὰ συνεννοοῦνται, οὔτε νὰ μποροῦν νὰ σκέφτονται. Γιατὶ μόνον ἔτσι θὰ μποροῦν ὁρισμένοι νὰ κάνουν τὴν δουλειά τους: Νὰ θάψουν τὸν τόπο. Εἶμαι Ἕλληνας, γι’ αὐτὸ πονῶ καὶ ὑποφέρω γιὰ ὅ,τι βλέπω μπροστά μου. Γιὰ ὅ,τι αἰσθάνομαι νὰ ἔρχεται. 

Δημήτρης Χὸρν 

(ἀπο τὴν ἱστοσελίδα polytoniko.org)