ΟΙ ΠΡΕΣΠΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ! ΚΥΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ! ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ!

 Ὥριμο τὸ ἔδαφος γιὰ συνεργασία μὲ τὴν Τουρκία δήλωσε ὁ Μητσοτάκης, τὴν 5η Δεκεμβρίου σὲ δημόσια συζήτηση ὥστε τὸ Ἀνώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ἑλλάδας-Τουρκίας νὰ πραγματοποιηθεῖ μέσα στὸ πρῶτο τρίμηνο τοῦ 2026, ἀνακοινώνοντας μάλιστα ὅτι ἡ συνάντηση μὲ τὸν Ρετζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογὰν θὰ γίνει στὴν Ἄγκυρα. Ὑποστήριξε ὅτι τέτοιου εἴδους ἐπαφὲς δὲν χρειάζεται ἀπαραίτητα νὰ συνοδεύονται ἀπὸ «θεαματικὲς ἐξαγγελίες» καὶ ὅτι ὁ στόχος εἶναι μιὰ «ἐπισκόπηση τῶν σχέσεων» στὸ πλαίσιο τῆς λεγόμενης «θετικῆς ἀτζέντας», τονίζοντας τὴ σημασία τῶν ἀνοιχτῶν διαύλων ἐπικοινωνίας μὲ τὴν Τουρκία ἀκόμη καὶ σὲ περιόδους ἔντασης. 

Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἀπειλεῖται ἀπὸ τοὺς χάρτες τῆς Τουρκίας. Ἀπειλεῖται ἀπὸ τοὺς χάρτες ποὺ σκίζουμε μόνοι μας κάθε φορὰ ποὺ φοβόμαστε νὰ ὑψώσουμε τὸ ἀνάστημά μας. Μᾶς λένε «νὰ ἔχουμε ἤρεμα νερά», λὲς καὶ ἡ δουλοπρέπεια μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει συνώνυμο τῆς σταθερότητας. Ἠρεμία μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ ἄλλου πάνω στὸ λαιμὸ δὲν λέγεται εἰρήνη. Λέγεται ἀκινησία. Λέγεται παράλυση. Λέγεται ἡ ἀρχὴ τῆς ἀπώλειας. 

Καὶ ὅσο ἐμεῖς μιλᾶμε γιὰ «διάλογο», ἡ Τουρκία μιλάει γιὰ «διεκδικήσεις». Ἡ Ἄγκυρα δὲν κάθεται στὸ τραπέζι γιὰ νὰ βρεῖ λύση, ποὺ κάθεται γιὰ νὰ δεῖ πόσο ἀκόμα εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ ἀνεχθοῦμε. Καὶ δυστυχῶς, ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνουμε μὲ τὴ στάση μας εἶναι «ἀρκετά». Δίνουμε τὴν εἰκόνα μιᾶς χώρας ποὺ φοβᾶται νὰ πεῖ ὄχι, μιᾶς ἡγεσίας ποὺ προτιμᾶ τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἀσφάλειας ἀπὸ τὴν ἴδια τήν ἔννοια τῆς ἀξιοπρέπειας. 

Εἶναι τραγικὴ εἰρωνεία νὰ ἀκοῦμε ὅτι «δὲν γίνεται διάλογος ὑπὸ πίεση» ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἀγρότες ποὺ πετοῦν λαχανικά, ἀλλὰ νὰ θεωροῦμε «ὥριμη καὶ χρήσιμη» μιὰ συνομιλία μὲ μιὰ χώρα ποὺ ἀπειλεῖ τὸ Αἰγαῖο, ποὺ παραβιάζει τὰ σύνορά μας, ποὺ παρενοχλεῖ τὰ πλοῖα μας, ποὺ μνημονεύει casus belli σὰν νὰ εἶναι τουριστικὸς ὁδηγός. Ἂν ἡ πίεση τῶν πολιτῶν θεωρεῖται πρόβλημα, ἡ πίεση τῆς Τουρκίας γιατί θεωρεῖται «εὐκαιρία γιὰ ἐπαναπροσέγγιση»; 

Ἡ Ἑλλάδα ἔχει ξεχάσει ὅτι ἡ θέση της σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν χαρίζεται, ἀπαιτεῖται. Δὲν τὴν ὁρίζουν οἱ ἀναλύσεις, ἀλλὰ ἡ βούληση. Δὲν τὴν ὑποστηρίζουν οἱ ξένοι, ἀλλὰ ἡ δική της πυγμή. Κι ὅσο παραμένουμε σὲ μιὰ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ποὺ μοιάζει νὰ ζητάει τὴν ἄδεια γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό της, τόσο ἡ Τουρκία θὰ ἀνεβάζει τὸν πήχη τῶν ἀπαιτήσεων, γιατί ἔτσι λειτουργεῖ ἡ ἰσχύς: δοκιμάζει μέχρι νὰ συναντήσει τοῖχο. Ἂν δὲν συναντήσει, προχωρᾶ. 

Ἡ Ἑλλάδα ἔχει τὸν δικό της ρόλο, τὴ δική της ἱστορία, τὴ δική της γεωγραφία. Δὲν χρειάζεται νὰ παρακαλέσει γιὰ ἀναγνώριση. Πρέπει νὰ τὴ διεκδικήσει. Καὶ ἂν ἡ Τουρκία μιλάει μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ θράσους, ἡ Ἑλλάδα ὀφείλει νὰ ὑπερασπιστεῖ τὰ κυριαρχικά της δικαιώματα. Ὁ σεβασμὸς δὲν κερδίζεται μὲ «ἤρεμα νερά». Κερδίζεται μὲ πυγμή, μὲ τὴν ξεκάθαρη δήλωση ὅτι τὸ Αἰγαῖο, τὰ σύνορα, τὰ νησιά, ἡ κυριαρχία δὲν εἶναι ἀντικείμενα διαπραγμάτευσης, ἀλλὰ δεδομένα ποὺ δὲν ἀγγίζονται καὶ δὲν ἐξαγοράζονται γιὰ λίγους μῆνες ἐπίπλαστης εἰρήνης. 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

https://xrisiavgi.com/2025/12/11/09/168495/